Πληκτρολογώ...

Είμαι ένα φτωχό πλην τίμιο πληκτρολόγιο. Στην αρχή ήμουν καθαρό, άσπρο (δεν είναι ρατσιστικό υπονοούμενο αυτό, απλά έτσι έλαχε) και αμόλυντο. Μετά, με ανοίξανε, με βγάλανε απ' το κουτί μου, με ξεντύσανε από το σελοφάν μου και με παραδώσανε στα χέρια μιανής. Κοπέλας. Δεν μπορώ να πω, καλό κορίτσι, από σπίτι.
- Ευχαριστώ.
Παρακαλώ. Με προσέχει, όμορφα μου συμπεριφέρεται, καλούτσικα τα περνάω. Απλά, νιώθω ότι θέλω να μιλήσω. Ήρθε η ώρα να μιλήσω κι εγώ. Αν μπορεί η καλή μου ιδιοκτήτρια να μου επιτρέψει να εκφραστώ;
- Παρακαλώ.
Η καλοσύνη της όμως! Εγώ που λέτε, ανήκω σε ένα πολύ ταλαιπωρημένο είδος. Μας αγοράζει ο κάθε πικραμένος έναντι ενός τιμήματος ευτελούς θα μπορούσα να πω, και μας βάζει κάτω και πατάει ένα ένα τα μέλη μας, για να πει το κονδό του και το μακρύ του. Και δε λέω, αυτή είναι η δουλειά μας, σ' αυτό εξυπηρετούμε και δεν γκρινιάζω γι' αυτό βρε αδερφέ.
Αλλά, να σε βοηθήσω ρε φίλε, όταν έχεις πραγματικά κάτι να δώσεις στον έξω κόσμο. Όταν δεν έχεις, κι αναμασάς, και γκρινιάζεις, και κουράζεις, εγώ τι σου φταίω; Γιατί δεν τα γράφεις σε μαγνητόφωνο να ξεκουραστούμε κι εμείς τα δόλια μια στάλα;;
Κι επειδή γνωρίζω ότι το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, θα τελειώσω αυτή την μικρή μου επανάσταση εδώ, ελπίζοντας να βοήθησα λιγάκι να αλλάξει αυτή η τραγική κατάσταση που απειλεί την φάρα μου.

Υ.Γ. Εκ της ταπεινής ιδιοκτήτριας : γιατί βρε τσαμένα πληκτρολογιάκια δεν κάνετε μια πορεία διαμαρτυρίας στην ΔΕΘ;