Συνομιλώ...

Το έχω παρατηρήσει. Άλλο ο άντρας, άλλο η γυναίκα (παρατηρητικότητα που σου την έχω όμως!).
Στην συμπεριφορά εννοώ. Την απλή, την καθημερινή επικοινωνία που έχουμε εμείς τα ανθρώπινα όντα. Στο σπίτι, το γραφείο, τα μαγαζιά, τα μπαρ, τους συνεμάδες, παντού.
Δηλαδής: την καλημέρα, αλλιώς την λέει ένα αγοράκι σε ένα κοριτσάκι, αλλιώς ένα αγοράκι σε ένα αγοράκι, αλλιώς ένα κοριτσάκι σε ένα αγοράκι, αλλιώς ένα κοριτσάκι σε ένα κοριτσάκι (αχού, ζαλίστηκα!).
Γνώμη μου είναι ότι τα πράγματα θα πήγαιναν γενικώς πολύ καλύτερα στον κόσμο, αν όλα τα πάρε δώσε απανταχού συμπεριλάμβαναν αρσενικό και θηλυκό απαραιτήτως (επίτηδες δεν λέω αντρικό και γυναικείο φύλο, αυτά τα πράγματα είναι τόσο σχετικά στις μέρες μας...). Πώς μου ήρθε αυτό;
Να, σκέφτομαι τώρα (κι άλλες φορές, απλώς τώρα εκδηλώνομαι), από το πρωί μίλησα με ένα σωρό ανθρώπους. Τι να πω, δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου (που κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι είμαι στον κόσμο μου, ψέμα ασύστολο), αλλά όσες φορές ο συνομιλητής μου είχε όνομα που το άρθρο μπροστά του ήταν "ο", μιλούσε πιο ευγενικά, πιο καλοσυνάτα, ήταν πιο ευπροσήγορος βρε αδερφέ.
Όσες φορές το άρθρο πριν το όνομα ήταν "η", οι συνομιλίες ήσαν πιο κοφτές, πιο αναγκαστικές. Δεν μιλάω για το σύνολο σαφώς, για την πλειοψηφία όμως σίγουρα.
Και αυτό το παρατηρώ γενικώς στις συναναστροφές, αν και φρονώ ότι πολλές φορές συμβαίνει μάλλον υποσυνείδητα (τόσα χρόνια ψωμί, νερό και Φρόυντ, χαμένα θα πήγαιναν;). Ενδιαφέρον ε;

Υ.Γ. Τι να πεις, όταν δεν έχει δουλειά ο άνθρωπος, κάθεται και αναλύει...