Αναλύω...

Τελικά η ζωή είναι απλή. Εμείς την κάνουμε δύσκολη, οι ανθρώποι (μα τι χαζοί που είμαστε όμως!). Αναλύουμε, πολύ αναλύουμε, του αλλάζουμε τα φώτα ούτως ειπείν. Δε χρειάζεται.
Τα πράγματα δεν θέλουν πολλή σκέψη. Ζαλίζονται. Κι όταν ζαλίζονται πέφτουν, όταν πέφτουν χτυπάνε, όταν χτυπάνε πονάνε. Έλα όμως που πόνος δεν είναι ωραίο πράμα! Κάνει τζιζ.
Τα περισσότερα προβλήματα δημιουργούνται επειδη δίνουμε βαρύτητα σε ελαφριά πράγματα. Όταν λέω ελαφριά δεν εννοώ απαραιτήτως μπαλόνια, μην παρεξηγηθώ. Εννοώ απλώς ότι αν δεν ξεχνούσαμε ότι η ζωή είναι εύθραυστη, τουτέστιν λίγο να την ακουμπήσεις θα κάνει γκλαν και θα σπάσει, θα τα αντιμετωπίζαμε αλλιώς. Δεν θα κοσκινίζαμε το κάθε τι λες και είναι το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου.
Λίγα είναι τα πιο σημαντικά πράγματα του κόσμου. Δεν θα πω ποια. Όχι που δεν ξέρω (αφού τα ξέρω όλα), αλλά που είναι διαφορετικά για όλους.
Και όχι μόνο αυτό (έχω κι άλλο), αλλά αλλάζουν και κάθε μέρα.
Σήμερα ας πούμε σημαντικό μπορεί να είναι να γράψεις στον κουμπιούτερα ότι κατεβάσει το μυαλό σου και να προκαλέσεις χαμόγελα και δημιουργικές σκέψεις σε όσους τα διαβάσουν.
Αύριο θα είναι να πας για καφέ με έναν φίλο ή εχθρό (στην δεύτερη περίπτωση συνίσταται και μια δόση ποντικοφάρμακο).
Μεθαύριο να καταφέρεις να πάρω αυτή τη ρημάδα τη στροφή με το αμάξι για να μην πάει 40 η πίεση του εκπαιδευτή σου.
Αν κάθεσαι τώρα να ψιλολογάς το παραμικρό και να το κρατάς μέσα σου, να το δουλεύεις και να στενοχωριέσαι, θα πλαντάξεις πριν της ώρας σου (η οποία υπολογίζεται σε 70 χρόνια από τώρα κατά τις 5.30 το απογευματάκι).

Εντάξει. Άντε, φύγε τώρα πάλι, για να επιστρέψει το διαβολάκι.

Υ.Γ. Επίσης, το Σάββατο σημαντικό θα είναι να μαζευτούμε καλή παρέα στην συνάντηση. Έλα, προσέλευση θέλω!