Αναδημοσιεύω...

Αυτό ήταν.
Το καλοκαίρι μας άφησε χρόνους και θα κάνουμε να το ξαναδούμε τόσο χρόνο, όσο κάνει να γεννηθεί ένα παιδί (εξόν αν το παιδί είναι πρόωρο, οπότε θα το ξαναδούμε κομματάκι νωρίτερα, δια τούτο καλό θα ήταν να μην αφήσουμε την αγορά των θερινών αξεσουάρ για την τελευταία στιγμή).
Σεπτέμβριος λοιπόν. Μήνας που (εσάς θα σας το εξομολογηθώ γιατί σας εμπιστεύομαι), όταν μπαίνει δημιουργείται πάντα βαθιά μέσα μου ένα άγχος. Νομίζω ότι θα πάω σχολείο.
Δεν μου άρεσε το σχολείο. Βέβαια, αναγνωρίζω ότι θα ήταν πιο ρομαντικό να έλεγα ότι μου λείπει και θα ήθελα πολύ να ήμουν πάλι μαθήτρια κι όλα αυτά τα συμπαθητικά. Αλλά τι να κάνω τώρα. Δε μου άρεσε.
Ωστόσο, αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής (και εννοείται ότι θέλω, μην με περάσετε και για κανένα ψευτρόνι στα καλά καθούμενα), πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ήταν έτσι από την αρχή. Όλα κι όλα, η αλήθεια να λέγεται.
Τα προνήπια μου άρεσαν. Τα νήπια κάπως λιγότερο. Το δημοτικό ε, πώς να το πω, μάλλον καθόλου. Δηλαδή τι καθόλου. Ντιπ.
Κι από ‘κει και πέρα το ίδιο. Ν’ ανοίξει η γης να με καταπιεί.Όχι ότι δεν υπήρχε και η θετική πλευρά.
Αχ, το πόσο μ’ άρεσαν τα σχολικά ψώνια! Μολύβια, μολυβάκια, σβηστρούλες, ξυστρούλες, τετραδιάκια και όλα τα άλλα κομφόρ δια νεαρούς σπουδαστάς. Άπαξ και αρχίνιζε η σχολική χρονιά, έτρεχα με την μαμά μου χεράκι – χεράκι (ε τι να έκανα, να την άφηνα να περάσει τον δρόμο μόνη της;) στα βιβλιοχαρτοπωλεία για όλες τις σχετικές προμήθειες.
Μπορούσα να διαλέγω σχέδια και χρώματα ώρες ολόκληρες, σαφώς πάντα με γνώμονα το κόστος και την ποιότητα και βεβαίως μετά την απαραίτητη έρευνα αγοράς (άλλη μια πρώιμη ένδειξη που φανέρωνε ότι ίσως έπρεπε τελικά να προσανατολιστώ στα οικονομικά ή το μάρκετινγκ).Αυτό ήταν μάλλον και το μοναδικό πράγμα που μου έδινε λίγη χαρά στην όλη υπόθεση.
Κατά τα άλλα, ο χρόνος δεν περνούσε ο ρημάδης, δεν περνούσε ο άτιμος.
Από κουδούνι έναρξης μέχρι κουδούνι λήξης κρατούσα με αγωνία την αναπνοή μου (σχήμα λόγου σαφώς, ειδάλλως δεν θα ήμουν μαθήτρια, θα ήμουν πρωταθλήτρια υποβρυχίων καταδύσεων).
Κι άντε μετά πήγα σπίτι.
Με το άγχος να φάω (με ρέγουλα φυσικά, μη φανταστείτε), με το άγχος να δω λίγη τηλεόραση (ε δεν είχε και πολύ πράμα τότες, φτώχια κατηραμένη), με το άγχος να παίξω (ωσάν παιδί κι εγώ), αφού ήμουν υποχρεωμένη να προετοιμαστώ για την επόμενη μέρα.
Τι νόημα είχε;
Ούτως η άλλως ήταν επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι θα σηκωνόμουν για μάθημα την μοναδική ενδεχομένως μέρα που δεν θα είχα διαβάσει αρκετά.
Οπότε, προς τι ή πίεση;
Δεν θέλω να συνεχίσω. Στενοχωριέμαι. Και δεν είναι που στενοχωριέμαι εγώ (εγώ γερό σκαρί είμαι δεν παθαίνω τίποτα), είναι που σας ψυχοπλακώνω και εσάς. Εξόν αν ανήκετε στην κατηγορία των ευγενών νοσταλγών της καταναγκαστικής εκπαιδευτικής δωδεκαετίας, οπότε φαντάζομαι κάπου εδώ θα παρατήσετε το άρθρο για να πάτε να ξεφυλλίσετε το άλμπουμ των νεανικών σας χρόνων με λαχτάρα. Στο καλό και να μας γράφετε.
Λοιπόν για να τελειώνουμε : δεν έχω σχολείο. Έχω τελειώσει το σχολείο. Δεν έχω σχολείο.
Θα μπορούσα να το επαναλάβω πολλές φορές ακόμη μέχρι να το χωνέψω, αλλά δεν θα το κάνω. Και δεν θα το κάνω, διότι θα έτρωγα όλο τον υπόλοιπο χώρο, με αποτέλεσμα να μου κάνουν έξωση. Είδα κι έπαθα να βρω μια ταλαίπωρη στέγη, να την χάσω έτσι άδοξα;
Αφού ούτως ή άλλως, τώρα έχω μεγαλώσει πια. Πάει αυτή η υποχρέωση, έφυγε από το κεφάλι μου.
Τώρα δεν έχω κουδούνι.
Έχω ρολόι.
Από ώρα έναρξης μέχρι ώρα λήξης κρατάω με διακριτικότητα την αναπνοή μου (επανάληψη του προαναφερθέντος σχήματος λόγου, σαφώς σκόπιμη προκειμένου να καταδείξει την συνέπεια λόγου και πράξεων που με διακρίνει).
Κι άντε μετά πήγα σπίτι.
Όπως - όπως να φάω (ό,τι έχει απομείνει από χθες, ποιος μαγειρεύει κάθε μέρα), με το άγχος να δω λίγη τηλεόραση (να ξεχαστώ κομμάτι από τα δικά μου), με το άγχος να ξεκουραστώ (να οριζοντιώσω μια στάλα αυτό το ταλαίπωρο κορμί που με κουβαλάει).
Ξέρω, ξέρω, θα βιαστείτε κάποιοι να πείτε ότι η ρουτίνα θυμίζει κάτι από την σχολική.Θα σας διαψεύσω πάραυτα. Υπάρχει μια βασική διαφορά : δεν έχω πλέον την υποχρέωση να προετοιμαστώ για την επόμενη μέρα.
Τι νόημα έχει;
Ούτως η άλλως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι θα είναι λίγο πολύ ίδια με την προηγούμενη.
Οπότε, προς τι ή πίεση;

Υ.Γ. Δεν σας είχα υποσχεθεί να μοιραστώ μαζί σας το άρθρο που θα έγραφα σ' εκείνο το περιοδικό που σας έλεγα; Οι Θεσσαλονικείς λοιπόν μπορείτε να προμηθευτείτε το "Libre" και να το θαυμάσετε (ου ψώνιο!) και τυπωμενο.