Ξεμπροστιάζω...

Θα αντισταθώ στον πειρασμό. Θα δείξω χαρακτήρα. Είναι σωστό τώρα να αρχίσω να σχολιάζω όλους όσους είχα την ευτυχία, και την τιμή, και την χαρά, και την συγκίνηση να γνωρίσω στην μίνι συνάντηση του Σαββάτου που μας πέρασε; Όχι πείτε, είναι σωστό;
Τι, ν' αρχίσω τώρα να σχολιάω τον καθέναν τους; Μα θα τους εκθέσω (όχι στην ΔΕΘ, αυτή τελείωσε ψες) και δεν είναι σωστό, δεν είναι πρεπό!
Οπότε; Τι να κάνω; Να καταπιέσω την βαθιά επιθυμία που με ταλανίζει; Κι άμα πάθω τίποτα; Άμα σκάσω;
Α όχι, σας αγαπώ, σας εκτιμάω, αλλά μπροστά στην υγεία μου δεν καταλαβαίνω τίποτα!
Ναι, αλλά οι αρχές μου; Να βγάλω στην μέση κόσμο, δεν το σηκώνει η τσίπα μου.

Χμμ, για να σκεφτώ λίγο... Αν δεν πω ονόματα, δεν μετράει για ξεμπρόστιασμα, έτσι δεν είναι;;

Λοιπόν, οι συμμετέχοντες μπλογκοσυνάδελφοι ήταν εφτά τον αριθμό (πώς λέμε εφτά νάνοι, εφτά κατσικάκια, εφτά κακά της μοίρας, λεφτά χωρίς το λου), συν μία εγώ (πώς λέμε μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε). Το όλον οχτώ, έρχομαι να αθροίσω προς διευκόλυνση των μαθηματικώς αδυνάμων.

Κάποιος απ' όλους ήρθε από τον Νότο και διατυμπάνιζε αριστερά και δεξιά ότι είναι υπουργός (εξού και μόλις του έκανα χειραψία ξαναμέτρησα τα δάχτυλά μου για να βεβαιωθώ ότι δεν βούτηξε κανένα στη ζούλα. Δεν το έκανε. Δράττομαι ωστόσο της ευκαιρίας να τον παρακαλέσω να μου επιστρέψει το μονόπετρο μου. Ήταν οικογενειακό κειμήλιο.). Δεν ήπιε καθόλου αλκοόλ (αν και κάποια στιγμή που δεν κοιτούσε κανείς τον είδα να βγάζει ένα ύποπτο φλασκί από την τσέπη του και να ενισχύει μουλωχτά το περιεχόμενο του ανθρακούχου ροφήματός του). Μας έκοβε όλους από την κορφή ως τα νύχια και είχε μονίμως το βλέμμα του τύπου "χι χι, θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε". Ένα έχω να πω: τη ρουφιανιά πολλοί ηγάπησαν, τον ρουφιάνο ουδείς.

Κάποιος απ' όλους μου θύμιζε έναν γείτων-α μου, δεν ξέρω γιατί και μη με ρωτάτε, μη με πιέζετε, δεν ξέρω γιατί μου θύμιζε έναν γείτων-α, γείτων-α, γείτων-α (επαναλαμβάνω τρις μήπως καταστώ σαφής). Καθόταν ανέκφραστος φορώντας ένα άκακο προσωπείο, πίσω από το οποίο το διαπεραστικό μάτι μου μπόρεσε να διακρίνει την δόλια προσωπικότητά του. Είχε να πει έναν κακό λόγο για όλους, και περιέργως ήταν αυτός που παρέμεινε απόλυτα νηφάλιoς ασχέτως της ποσότητας οινοπνευματωδών που καταναλώθηκαν. Υποψιάζομαι ότι αντί να πίνει έριχνε το ποτό του στην γλάστρα που βρισκόταν ακριβώς από πίσω του (πρέπει να την είχε κουβαλήσει από το σπίτι του επί τούτου) για να διατηρήσει την διάυγειά του και να καταγράψει την πνευματική κατάπτωση των υπολοίπων και να μας ρεζιλέψει. Να ξέρει όμως, ότι εγώ την επήρα πρέφα από νωρίς!

Κάποιος απ' όλους μια μέρα όταν ήταν μικρός πήγε να ζητήσει χαρτζιλίκι από τον παππού του, και ο παππούς του δεν φορούσε τα γυαλιά τους και δεν κατάλαβε και αντί να του δώσει ένα πεντακοσάρικο, ως όφειλε, μπερδεύτηκε και του είπε "ουστ από δω, βρωμόγατο!". Κι από τότε αυτό το παιδάκι δεν είχε όνομα. Για να ξεπεράσει αυτό το παιδικό τραύμα άφησε μαλλιά μήπως και αυτά του χαρίσουν ένα νέο παρατσούκλι και ξεχάσουν όλοι το παλιό. Δεν τα κατάφερε. Κι επειδή όμως όλα τα υπόλοιπα αγοράκια των ζήλευαν, γιατί αυτωνών οι γονείς τα κούρευαν κάθε δύο βδομάδες, δεν του μιλούσαν. Γι' αυτό ο φίλος μας ανέπτυξε μια πολύ καλή σχέση με το άλλο φύλλο. Μόνο που του έμεινε το κουσούρι κι εξακολουθεί να κινείται στις ηλικίες εκείνης της εποχής. Δεν πειράζει όμως, μετά την Κορκολή είμαστε όλοι πολύ ανεκτικοί σε τέτοια πράγματα.

Κάποιος απ' όλους ανέβασε το επίπεδο της παρέας χαρακτηριστικά. Ήρθε με το λεξικό του Μπαμπινιώτη παραμάσχαλα, αφήνοντας στον αέρα υπονοούμενα για την πραγματική πατρότητα του γλωσσολογικού αυτού πονήματος. Ισχυρίστηκε ότι το ψευδώνυμό του πηγάζει από μια ισπανική λέξη που σημαίνει "τίποτα", αλλά εγώ γνωρίζω ότι στην πραγματικότητα ανέκαθεν νόμιζε ότι το πρώτο συνθετικό του αγαπημένου του αναψυκτικού έχει τις ρίζες του σε γνωστή τραγουδίστρια που ουδόλως του αρέσει. Έτσι, σε πείσμα του διαφημιστικού αυτού τεχνάσματος, αντί να παραγγέλνει βυσσινάδα, παραγγέλνει σκέτη νάδα (τώρα τι του φέρνουν, δεν γνωρίζω). Και μην αναρωτηθείτε που τα ξέρω εγώ αυτά. Αφού βρε ανακαλύψαμε ότι γνωριζόμασταν παιδιόθεν, και αυτή η συνάντηση στάθηκε αφορμή να ξαναβρεθούμε πολλά χρόνια μετά. Βρε τι σου είναι η ζωή...

Ε, για τα κορίτσια τώρα τι να πω. Συμπαθέστατα και τα τρία. Μόνο καλά έχω να πω, και καμία σχέση δεν έχει που είναι γυναίκες. Εγώ φταίω που είμαστε όλες τέλειες;

Πρέπει ωστόσο, για τον ιστορικό του μέλλοντος, να καταγράψω ότι η άστεγη ηρωίδα του Πόε έφυγε νωρίτερα απ' όλους προς άγνωστη κατεύθυνση, πράγμα που είναι σαφώς κατακριτέο, αλλά δικαιολογείται γιατί ο μέσος όρος ηλικίας, τον οποίο είχε ρίξει βάρβαρα, επανήλθε σε πιο φυσιολογικά επίπεδα.

Η θαυματουργή μάγισσα μας ενημέρωσε πρόθυμα για διάφορα μπλογκοθέματα, ενώ έλυσε όλες τις τεχνολογικές μου απορίες τσάμπα. Κανονικά θα έπρεπε να της κάνω ένα μεγαλοπρεπές δώρο προς ανταπόδοση. Αλλά γιατί να ξοδευτώ, ας χρησιμοποιήσει το ραβδί της να αποκτήσει ό,τι θέλει, ορίστε μας!

Για το τέλος άφησα την πιο φρέσκια (σε συμμετοχή εννοώ, σε επιδερμίδα ήμουν σαφώς εγώ), ξέρετε, αυτήν που γυρνάει όταν την φωνάζουν περίεργη μάρκα στυλού (ναι, το στυλό - του στυλού). Κάτι μου λέει ότι κυκλοφορούσε όλον αυτό τον καιρό ανάμεσά μας με διαφορετικό ψευδώνυμο, και τώρα μας εμφανίστηκε τάχατες ως καινούρια για να θολώσει τα νερά. Μασάω εγώ από κάτι τέτοια;;

Άντε βρε, εις το επαναμήτινγκ!

Υ.Γ. Είπα τίποτα; Δεν είπα τίποτα!