Γράφω...

Σε μερικά πράγματα, είμαι παραδοσιακός τύπος. Α, όλα κι όλα. Αυτό το λέω και το καυχιέμαι. Αλλά η εποχή και η κοινωνία μας (ταυτόχρονα) είναι ολίγον εχθρικές προς ανθρώπους σαν κι εμένα. Μας αγνοεί συστηματικά.
Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω (κλασσική ατάκα προλόγου, σιγά μη δεν τη χρησιμοποιούσα εγώ, η γνήσια λογοτέχνης).

Ας επικεντρωθούμε στο γράψιμο, έτσι, επειδή εκεί με βάρεσε τώρα.

Κάποτε βρε αδερφέ, έγραφες κάτι. Δε σ' άρεσε. Ωραία, τι να κάνουμε τώρα, συμβαίνουν κι αυτά, δεν είναι και προς θάνατον. Το έπαιρνες το ρημαδοχαρτί, το τσαλάκωνες σε εκατομμύρια κομματάκια (πάντα λάτρης της υπερβολής) και το πετούσες χάμου.
Περνούσε η ώρα μετά, έβλεπες τελικά ότι μπορείς να γράψεις ακόμη μεγαλύτερες βλακείες απ' ότι αρχικά φανταζόσουν, και έλεγες ας πάρω να δω τα προηγούμενα καζάντια μου μπας και είναι ούτως ειπείν καλύτερα. Και κόβε, ράβε, ξήλωνε, έσιανες μια ρημαδοσελίδα.
Τώρα; Να τσαλακώσω την οθόνη του κομπιούτερα δεν δύναμαι. Άρα, αναγκάζομαι και κάνω ντιλίτ. Ότι γράφει δεν ξεγράφει λέει. Αμ δε! Ότι σβήνει δεν ξεσβήνει έχω να δηλώσω εγώ.

Κι ας πάρω κι ένα δεύτερο παράδειγμα (μη μου κόψετε το επίδομα).
Ενθυμούμαι όταν ήμουν μικρότερη (καθόσον μικρή όπως έχουμε πει εξακολουθώ να είμαι) με άρεζε να γράφω γράμματα, γράμματα σπουδάματα του Θεού τα πράματα. Έβρισκα διευθύνσεις από νεανικά περιοδικά και ξεδίπλωνα τις βαρυσήμαντες σκέψεις μου (ποια είναι τα χόμπι σου, ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα, ποιος τραγουδιστής σου αρέσει και τέτοια) και τις έβαζα σε φακελάκι να ταξιδέψουν και να βρουν τον άγνωστο συνομιλητή μου.
Τώρα; Να σου τα e-mail, να σου τα mms, πάει η αγωνία, πάει η λαχτάρα, πάει ο ρομαντισμός. Τα εξαφανίσαμε. Η φαντασία δεν χρειάζεται πια να δουλέψει (έγκυρες πηγές με έχουν ενημερώσει ότι βγήκε προσφάτως στην σύνταξη). Τα λόγια είναι διακοσμητικά, και ως εκ τούτου σχεδόν περιττά.

Σκασίλα μου! Εγώ θα γράφω, θα γράφω, θα γράφω!

Υ.Γ. Μόνο μη με γράψετε κι εσείς, δεν είναι σωστό καθόλου πρέπει να σας πω.