Εκτονώνομαι...

Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ. Δε νομίζω. Πρέπει να είμαστε πολλοί. Ίσως και όλοι. Αλλά τώρα θα μιλήσω για μένα (ζούμε άλλωστε στην εποχή του ατομισμού).
Έχω ανάγκη από εκτόνωση.
Είναι διάφορα αυτά που με κάνουνε να μαζεύω μέσα μου ενέργεια, που πρέπει να βγει από μέσα μου, για να μην έρθω και κάνω μπαμ καμιά μέρα και πεταχτούν τα σκάγια προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (τέσσερα δεν έχει; ποτέ δεν ήμουν καλή στο μέτρημα). Να τα αναφέρω δεν πρόκειται, γιατί θα βαρύνω το κλίμα και δεν επιθυμώ διόλου να του χαλάσω τη δίαιτα.
Το ζητούμενο είναι άλλο. Πώς τα ξεφορτώνομαι; Εδώ και τώρα εννοώ, όχι με χρόνια με καιρούς.
Να βάλω τις φωνές;
Θα εκτονώσω άμεσα μεγάλη ποσότητα ενέργειας, το πιθανότερο όμως είναι να παραλάβω άμεσα την απόλυσή μου τυλιγμένη σε χρυσόχαρτο και αμέσως μετά να έρθει να με περιμαζέψει ο μπόγιας.
Να βγω μια βόλτα;
Θα αδειάσει λίγο το μυαλό από τις αρνητικές σκέψεις, θα αδειάσουν όμως και οι τσέπες από ρευστό, καθόσον πόση ώρα μπορώ να γυρνάω σαν την τρελή στους δρόμους, θα με πιάσει το καταναλωτικό μου.
Να κάνω γυμναστική;
Ναι, μισό λεπτό να ζητήσω από το αφεντικό μου να μου παραγγείλει έναν διάδρομο να τον έχω δίπλα από το γραφείο μου για τις δύσκολες ώρες.
Να γράψω;
Αυτό είναι το μόνο που με παίρνει στην παρούσα φάση. Αλλά κι αυτό τι να το κάνεις, Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει (όχι καλέ, δεν είναι αυτό το όνομά μου, ο λόγος το λέγει). Σκοπός είναι να βγάλω την τσατίλα μου. Για να το κάνω αυτό πρέπει να αρχίσω να γράφω λογάκια κακά, από αυτά που όταν έλεγα μικρή η γιαγιά μου με τάιζε μια κουταλίτσα πιπέρι. Έτσι όμως θα κινδυνεύσω να κακοχαρακτηριστώ και μετά δεν θα μπορέσω να βρω γαμβρό, και θα μείνω στο ράφι. Α όχι, δεν το ρισκάρω!

Έκανα αναγκαστική παύση για να μιλήσω στο τηλέφωνο. Ένας μπάρμπας έκανε έξι λεπτά να καταλάβει πώς γράφεται η Σμύρνη στα αγγλικά (όχι, δεν δουλεύω στην Τουρκία, μην είστε περίεργοι τώρα!).

Πόση υπομονή να έχει ένας άνθρωπος; Πώς να εκτονωθώ τώρα που με φόρτωσε κι αυτός; Τι να κάνω; Όχι πείτε μου, τί να κάνω;

Υ.Γ. Μία και καμία.