Εξηγούμαι...

Ναι 'μαι βρε, γύρισα! Και γύρισα όχι τόσο επειδή το ήθελα, αλλά περισσότερο επειδή είμαι πονόψυχη. Δεν ήθελα να ταλαιπωρηθούν άλλο οι συνάνθρωποί μου από τις διαδηλώσεις που ξεσήκωσε η σύντομη απουσία μου. Ούτε να τρώνε άλλο χρόνο τα δελτία ειδήσεων για να προσπαθούν να εξιχνιάσουν τα αίτιά της. Γι' αυτό γύρισα.

Ωραία... Πάει αυτό, το καλύψαμε. Γιατί έφυγα όμως;

Θα πω την αλήθεια (όχι ότι θα το καταλάβει και κανείς αν πω ψέματα εδώ που τα λέμε). Είχα αρχίσει να νιώθω πως όλο αυτό το πράγμα άρχισε να παίρνει κάπως την μορφή του υποχρεωτικού.
Μισώ τα υποχρεωτικά πράγματα, ενώ αντίθετα αυτά μάλλον με υπεραγαπούν (κι ύστερα σου λένε, ό,τι δίνεις παίρνεις). Όταν μπορώ να τα αποφύγω, τα αποφεύγω.
Να μην ξυπνάω 7:30 η ώρα κάθε μέρα για να έρθω στη δουλειά δεν μπορώ. Το έχω δεχτεί πια, μεγάλο κορίτσι είμαι (αλλά αφήστε με να κοιμηθώ 5 λεπτά ακόμηηηηη!).
Να πισωπατήσω όμως όταν νιώσω ότι αυτά που γράφω δεν μου προκαλούν την ίδια ευχαρίστηση με κάποτε, αυτό μπορώ να το κάνω.

Θυμάμαι πώς ένιωθα όταν πρωτοξεκίνησα να βάζω γράμματα στη σειρά και να φτιάχνω σειρούλες με εύθυμο περιεχόμενο. Το θυμάμαι καλά. Δημιουργικότητα. Σπουδαίο συναίσθημα!
Οι δικοί μου λόγοι, γιατί ο καθένας γράφει για τους δικούς του προσωπικούς λόγους, συνοψίζονται σ' αυτό. Δεν εξαντλούνται, συνοψίζονται (πάει να πει, κρύβω κι άλλους άσσους στο μανίκι μου). Κι επειδή ακριβώς αυτό το πράγμα με γεμίζει, εξακολουθώ να διατηρώ το ψώνιο χρόνια τώρα όπως το αλάτι διατηρεί τα παστά.

Όμως. Και ξαναλέγω. Όμως.

Έχω καιρό να νιώσω έτσι (όχι παστή, δημιουργική). Δεν ξέρω αν αυτό είναι παροδικό ή μόνιμο. Μάλλον το πρώτο, γιατί εξακολουθώ να έχω αναλαμπές πού και πού η αθεόφοβη.
Αλλά εγώ δεν θέλω μισά πράγματα. Ούτε ειδικώς, ούτε γενικώς. Προτιμώ το καθόλου.
Μ' άλλα λόγια, ή να διαβάζω το κείμενο μου και μετά και να λέω ναι, μου αρέσει, ή να το σβήνω. Όχι να το βλέπω και να λέω εδώ κι εδώ ήταν καλό, εκεί κι εκεί μπορούσε να είναι και καλύτερο.
Δεν μου κόβουν μεροκάματο (κακώς βέβαια), άρα τα πλαίσια τα θέτω εγώ. Ούτε κάνουμε διαγωνισμό (άσε που άμα κάναμε τον είχα κερδίσει στάνταρ). Με δυο κουβέντες (γιατί το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν και το φιλοσοφείν με χαρακτήριζε ανέκαθεν) εννοώ να διαβάζω όλα αυτά που έγραψα μετά από καιρό και να μην διακρίνω καταναγκασμό. Να διακρίνω κέφι και αυθορμητισμό.
Σαφώς άλλα θα μου αρέσουν περισσότερο και άλλα λιγότερο (ε δεν έχω βάλει και ζυγαριά βρε αδερφέ!).
Άλλοτε θα είμαι πιο εύστοχη, άλλοτε λιγότερο.
Αλλά το θέμα είναι να μου αρέσουν. Από την αρχή ως το τέλος.

Το πιάσατε θέλω να πιστεύω (το νόημα, όχι τον Μάη, αυτός αργεί ακόμη).

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν.

Υ.Γ. Τελικά βέβαια το ότι δεν άντεξα την αποχή παραπάνω από τρεις μέρες μάλλον σημαίνει ότι το μικρόβιο είναι ανίατο. Καλά το καταλάβατε, θα ξαναχτυπήσω (μεταφορικά πάντα). Είναι απειλή αυτό...