Ξενυχτάω...

Βάι μάναμ βάι. Ντίρι μάναμ ντίρι. Δεν μπορώ. Δεν γίνεται λέμε! Ωραίο το ξενύχτι, καλό, χρυσό και όμορφο, αλλά αυτή η επόμενη μέρα είναι βράσε όριζα.
Έχω αυτό το, πώς το λέμε, το χανγκόβερ (πώς είναι το πουλόβερ, καμία σχέση).
Διότι ωραία και καλά είναι να ξενυχτάς και να περνάς φίνα, αλλά το πρωί τι γένεται;

Και να θέλω να κρυφτώ (που δεν ειν' του τύπου μου καθόλου) δεν ημπορώ δεν δύναμαι. Κατά πρώτης αυτά τα μάτια μου, τα μαύρα μάτια μου, όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε, και ...
Ωχ, σόρρυ. Χθεσινοβραδινό κατάλοιπο και αυτό, καταλαβαίνετε.
Τα μάτια μου λοιπόν, επανέρχομαι με πρόζα και ουχί με μιούζικαλ, δεν είναι στην φυσιολογική τους κατάσταση (δηλαδή μπιρμπιλωτά, ζωηρά κι ακαταμάχητα). Το σχήμα τους έχει πάρει μια μορφή ημιανοιχτή - ημίκλειστη και σε συνδυασμό με τις σακουλίτσες που έχουν σχηματιστεί από κάτω, μαρτυρούν σε όλους ότι ψε το βράδυ δεν κοιμήθηκα μετά το βραδινό δελτίο ειδήσεων, αλλά πριν το πρωινό δελτίο ειδήσεων. Λεπτομέρειες, λέω εγώ.
Κατά δεύτερης έχω εκνευριστεί με τον στόμα μου. Χασμουριέται ξεδιάντροπα. Χωρίς ντροπή, χωρίς όνειδος. Βρε δεν πα να θέλω να του επιβληθώ εγώ; Κούνια που με κούναγε. Τη δουλειά του αυτό, κάθε δύο με τρία λεπτά το πολύ οι σιαγόνες μου επιδεικνύουν με περηφάνια περισσή την παροιμιώδη ευκαμψία τους και επανέρχονται στην αρχική τους κατάσταση με χρονοκαθυστέρηση τεσσάρων με πέντε δευτερολέπτων (επίτηδες είμαι ιδιαίτερα ακριβής στους χρόνους που αναφέρω, για να πάρετε μια σαφή εικόνα).
Τι να κάμω; Πώς θα γίνει να μην καρφώνομαι;
Να βάλω γυαλιά ηλίου;
Ρεζίλι θα γίνω ωσάν το αόμματο ούφο μέσα στο κλειστό γραφείο.
Να βάλω μια χαρτοσακούλα στο κεφάλι μου;
Την τελευταία τη χρησιμοποίησα πρόσφατα, έχω ξεμείνει από στοκ.
Να πιω έναν καφέ βαρύ κι ασήκωτο;
Να 'ταν κι άλλος, είμαι ήδη στον δεύτερο.
Τζίφος.
Τουλάχιστον μ' αυτά και μ' αυτά έχουνε μείνει 7 ώρες. Άντε και σχολνάμε, άντε και σχολνάμε!

Υ.Γ. Κάνει νύστα ή εγώ νυστάζω;