Γκρινιάζω...

Γυναίκα είμαι. Μου αρέσει να γκρινιάζω. Στην Ελλάδα ζω. Με παίρνει να γκρινιάζω. Αλλά. Δε θέλω πια να ακούω γκρίνια. Βαρέθηκα, κουράστηκα, μπάφιασα!
Ας δεχτούμε αυτό που λένε, ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία (φτου φτου στον κόρφο μου! Φτύστε κι εσείς στον δικό σας προσωπικό κόρφο... Άνα μπράβο.). Δεν θα είναι κρίμα αν φάμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της μέρας αυτής με το να σκεφτόμαστε και να χαλιόμαστε με πράγματα αρνητικά; Και να μπορούμε να τα βελτιώσουμε πάει καλά. Όταν δεν μπορούμε, γιατί φταίει η ρημάδα η κενωνία και το ρουφιάνικο κράτος, για ποιο λόγο να χτυπιόμαστε; Ας την δούμε αλλιώς τη δουλειά. Διότι το θετικό, αν δεν υπάρχει, μπορούμε να το δημιουργήσομε. Πώς;
Να απομονώσουμε τα καλά πράγματα και να κοιτάξουμε να απομυθοποιήσουμε κάπως τα άσχημα. Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτή η εποχή είναι η χειρότερη που γνώρισε τούτος ο πλανήτης στην ιστορία του (διότι είμαι και πολυδιαβασμένη έκτός των άλλων), όπως και ότι ο,τιδήποτε δύσκολο συμβαίνει σε μας κάθε φορά είναι το χειρότερο στην υφήλιο (του κερατά πια δηλαδή!).
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο τραγικά. Μπορούν πάντα να είναι χειρότερα. Πάντα. Ριμέμπερ δατ.
Και στην τελική, εγώ με τη μαυρίλα δεν μπορώ να τη βγάλω. Δεν βλέπω και τον λόγο. Όχι αγάπη μου, το αγαπάω εγώ το Θεριό, δεν θα το αφήσω να σπαταλιέται!

Υ.Γ. Δεν ξέρω από που μου βγήκε αυτή η υπεραισιοδοξία ξαφνικά. Νομίζω ότι η τυρόπιτα που έφαγα το πρωί ήταν χαλασμένη...