Αντιλέγω...

Έχω μια γνωστή. Καλή κοπελίτσα (οι κακοί άλλωστε είναι στη φυλακή). Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι ότι καθ' εκάστην φοράν που κάνει κάποιος κουβέντα μαζί της, αυτή υποστηρίζει το αντίθετο. Αδιακρίτως.
Άσπρο ο ένας; Μαύρο αυτή. Μέρα ο άλλος; Νύχτα αυτή. Μαύρο ο ένας; Άσπρο αυτή. Νύχτα ο άλλος; Μέρα αυτή (ο ένας και ο άλλος επιλέχθηκαν τυχαία, οποιαδήποτε ομοιότητα με εσάς ή κάποιον γνωστό σας είναι συμπτωματική, στον λόγο της τιμής μου). Κόντρα για την κόντρα δηλαδή.
Έτσι, για το σπορ.
Να ξεκαθαρίσω ευθύς ότι εγώ είμαι άνθρωπος που θαυμάζει τους άνθρωπους που κάνουν σπορ. Μέχρι το σημείο όμως που αρχίζει και με αφορά.

Με γεια σου με χαρά σου ας πούμε να παίζεις τένις, αλλά άμα σου φύγει η ρακέτα και μου έρθει καπέλο τότε με νοιάζει και με παρανοιάζει (καθόσον δεν μου πηγαίνουν καθόλου τα καπέλα, δεν είναι διόλου του στυλ μου).
Αυτή τώρα, φανταστείτε να υπάρχει μέσα σε μια παρέα (στην οποία δεν την φώναξα εγώ, εξού και δεν μπορεί κανείς να μου πει ότι βάζω τα χέρια μου και βγάζω τα μάτια μου) και να γίνεται μια συζήτηση. Για οποιαδήποτε θέμα, επί προσωπικού, κοινωνικού, πολιτικού, μπουρδολογικού αντικειμένου. Και να συμφωνεί όλη η ομήγυρης σε κάτι προφανές, αλλά ετούτη εκεί. Ντουβάρι.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ότι θέλουμε να αποφανθούμε περί του αρχαιοτέρου των ερωτημάτων.
Πετάει ο γάιδαρος;
Τι θα πει ο πάσα εις λογικός άνθρωπος;
Τσου.
Όχι, αυτή θα επιμείνει.
Πετάει ο γάιδαρος.
Πώς βρε καλή μου, αφού δεν έχει φτερά.
Μπορεί να υπάρχει κάποιος που να έχει.
Ναι, αλλά αν υπήρχε δεν θα τον είχε δει κανείς;
Μπορεί να τον είδε.
Και δεν το είπε πουθενά;
Μπορεί να είναι μουγκός.
Μπα που να μουγκαθείς εσύ, κακορίζικη (με συγχωρείτε για την έκρηξη, αλλά μ' έσκασε πια)!

Δεν ξέρω, κι εγώ ήμουν κάποτε πνεύμα αντιλογίας άνευ λόγου και αιτίας, αλλά μετά που έκλεισα τα 16 (πέρσι δηλαδή), αντελήφθην το χαζό του πράγματος και το έκοψα. Αυτή πότε θα το αντιληφθεί;

Υ.Γ. Είχα δεν είχα ταράχτηκα πάλι κι είναι μόνο Πέφτη ακόμη, άλλη μια ολόκληρη μέρα μέχρι του σου κου δηλαδή...