Ξαλαφρώνω...

Είχα διαβάσει κάποτες ένα ανέκδοτο. Θα μου πείτε για να το διάβασα, πάει να πει το εκδώσανε, και καλά θα μου πείτε, οπότε θα αυτοδιορθωθώ και θα ξαναρίξω. Είχα διαβάσει κάποτες ένα έκδοτο. Δεν το είχα πολυκαταλάβει τότε, ένεκα του νεαρού της ηλικίας φαντάζομαι. Τώρα που έχω ωριμάσει περισσότερο όσο να 'ναι (στην σκέψη μόνο, στα χρόνια ιτς) το θυμάμαι και χαμογελάω. Όχι που είμαι χαζοχαρούμενη, αλλά που τώρα καταλαβαίνω την αξία του λογοπαιγνίου.
Θα μπορούσα να σας σκάσω και να μην μπω στο θέμα. Να το γυροφέρνω. Αιωνίως. Έκτός που είμαι πολύ καλή σ' αυτό, σήμερα έχω και όρεξη για ψιλοκουβέντα του τύπου σε_δουλειά_να_βρισκόμαστε. Αλλά τελικά λέω να σας λυπηθώ και να μπω στο ψητό ευθύς, μην τυχόν δυσαρεστηθείτε και σας χάσω από πελάτες.

Ήταν λέει ένας που είχε ένα πολύ μικρό σπίτι και έμενε εκεί με την γυναίκα του και τα δύο τους παιδιά. Άμα λέω πολύ μικρό, ένα δωμάτιο μια στάλα όλο κι όλο, χώρια βεβαίως ο λουτροκαμπινές (με το συμπάθιο). Πήγε λοιπόν στον σοφό του χωριού (φανταστείτε έναν σεβάσμιο γέροντα με άσπρα μαλλιά τύπου Άη Βασίλη, χωρίς όμως τα κόκκινα της φωτιάς, τους ταράνδους και τα δώρα) και τον ερώτηξε τι να κάμει για να λύσει το πρόβλημά του.
Εγώ άμα με ρωτούσε πάντως θα του έλεγα να τραβήξει να βρει μια δεύτερη δουλειά και να πάρει και κανένα δάνειο για να νοικιάσει μεζονέτα μπας και φτουρήσει. Αλλά δε με ρώτησε.
Ο σεβάσμιος γέρων τον εσυμβούλευσε να φιλοξενήσει για λίγες μέρες τους γονείς του στο σπίτι. Αντέδρασε μεν ο ταλαίπωρος, καθόσον εδώ δε χωρούσαν οι ίδιοι τους, πόσο μάλλον να φεσωθούν εξτρά λαό, αλλά ακολούθησε την συμβουλή του προαναφερθέντος μπάρμπα.
Ξαναπήγε τρέχοντας μετά από δύο μέρες, για να γκρινιάξει ότι η κατάσταση είχε χειροτερεύσει. Τότε αυτός τον είπε να φιλοξενήσει και τους πεθερικούς του. Ξανα-αντέδρασε ο φουκαράς, αλλά ξανα-ακολούθησε την συμβουλή του προαναφερθέντος θείτσου.
Να σου τον πάλι μετά από δύο μέρες (τουτέστιν δύο πριν και δύο τώρα τέσσερις, για να κρατάμε και το σκορ) για να ενημερώσει ότι κόντευανε να λαλήσουνε. Τότε αυτός τον είπε να φιλοξενήσει και τα ζωντανά του. Αφού σιγομουρμούρισε κάτι για τα πεθαμένα του, ω τι πρωτότυπο, εφάρμοσε ό,τι τον είπε ο πάππος.
Κίνησε μετά από λίγη ώρα (μα τι ανυπόμονος άνθρωπος!) για να ρωτήσει αυτή τη φορά από που παν για το τρελάδικο (ενταύθα). Τότε, αντί της διευθύνσεως του τρελαδίκου (διότι δεν εγνώριζε που μένω ο παντογνώστης της κακιάς ώρας) του είπε να διώχτσει τους γονιούς του πίσω από εκεί που ήρθανε. Με χαρά περισσή, το έκαμε αμέσως.
Λίαν συντόμως, επήγε να τον ευχαριστήσει αλλά και συνάμα να του μηνύσει ότι η κατάσταση αν και είχε κάπως βελτιωθεί, εξακολουθούσε να είναι πολύ στενόχωρη. Άιντε διώχτσε και τους πεθερούς σου, τον λέει εκείνος. Με λίγη χαρά πιότερη απ' ότι πριν, εκτέλεσε και αυτή την εντολή.
Για το τέλος άφησε βεβαίως τα ζα, ένεκα που η αποσυμφόρηση έλαβε χώρα με προτεραιότητα ανάλογη της σειράς εμφανίσεως, για να τηρηθεί το φερ πλέι.
Αφού ολοκληρώθη η αποσαβουροποίηση, ρώτησε ο υπερήλικας τον νιο, πώς ήταν τα πράγματα.
Α τώρα, λέει αυτός, τώρα είμαστε πολύ άνετα!
Ηθικόν δίδαγμα; Όταν νομίζουμε ότι είμαστε πολύ ζορισμένοι, φορτώνουμε, φορτώνουμε, φορτώνουμε, για να διαπιστώσουμε μετά, όταν αρχίσουν να φεύγουνε τα βάρητα ένα ένα, ότι τα πράγματα δεν είναι τελικά τόσο χάλια όσο αρχικά νομίσαμε.

Υ.Γ. Έλα φορτώστε, φορτώστε!