Μεγαλώνω...

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή. Έτσι δεν έλεγε το άσμα; Έτσι έλεγε, το λέω εγώ και αντιρρήσεις δε σηκώνω διότι έχω κέφια βαρέα σήμερα.
Δεν μας αρέσει να μεγαλώνουμε. Έ παιδιά; Τι; Όχι σε όλους; Εντάξει, αναδιατυπώνω.
Δε μας αρέσει να μεγαλώνουμε. ΄Ε κορίτσια; Ουχί.
Έκατσα λοιπόν και το σκέφτηκα (διότι όρθια δεν πολυκατεβάζει το ξερό μου). Πώς θα γίνει να το αποφύγουμε αυτό το πράμα;
Βρήκα!
Δε θα γιορτάζουμε γενέθλια. Κομμένα. Χρόνια πολλά και σου πα - μου πες δεν έχει. Θα την ακυρώσουμε αυτή τη μέρα βρε αδερφέ, πώς να το πω. Κι όποιος θέλει σώνει και καλά να κάνει φου, ας γίνει πυροσβέστης.
Δηλαδή στο κάτω κάτω για να καταλάβω, ποιος είπε ότι κάθε 365 μέρες πρέπει να παίρνουμε έναν χρόνο; Και ποιος μου λέει εμένα ότι ένα έτος είναι μόνο 365 μέρες; Από πού κι ως πού;
Να θεσπίσουμε έναν καινούριο νόμο, να είναι ο χρόνος 365x2=730 μέρες (η μαθηματική μου διάνοια για άλλη μια φορά αδυνατεί να κρυφτεί). Όχι, άμα πρέπει όπως και δήποτε να τον μετρήσουμε, να τον μετρήσουμε κατ' αυτόν τον ευρηματικό και συνάμα πρωτότυπο τρόπο (όχι επειδή τον βρήκα εγώ, κι εσείς να τον εβρίσκατε πάλι τα ίδια θα έλεγα).
Με ετούτον τον προοδευτικό υπολογισμό λοιπόν, εγώ αυτή τη στιγμή είμαι 14,5 χρονών. Ανήλικη.
Μ' αρέσει λέμε!

Υ.Γ. Γιατί; Έτσι (η πειστικότερη όλων των απαντήσεων).