Αντιπαθώ...

Ήτανε που λέτε καλά μου παιδιά, να πάω κι εγώ σαν άθρωπος μια εκδρομή το γουικέντ που μας πέρασε . Όχι ότι τρελαινόμουν κιόλα. Προσγειωμένα πράματα.
Μου μηνύσανε λοιπόν από την συγκεκριμένη παρέα να πάμε Παρασκευή βράδυ για ποτό κάποιοι εκ της οργανωτικής επιτροπής, δια να βολέψουμε τα της μετακινήσεως (διότι να διακτινιστούμε θα ήταν πρακτικό αλλά προς το παρόν δεν διαθέτουμε την απαραίτητη τεχνογνωσία).
Πάω λοιπόν κι εγώ απίκο στην ώρα μου στο μπαρ όπου εγένετο η συνάντησις. Είχε και ζωντανή μουσική, η οποία μου αρέσει γενικώς πολύ (κυρίως σε σύγκριση με την νεκρή μουσική, η οποία ουδόλως με εμπνέει). Την λεπτομέρεια αυτή την προσκομίζω για να υπογραμμίσω ότι υπήρχε μια γενική βαβούρα και δεν μας έπαιρνε για πολλές πολλές κουβέντες. Είχαμε δε μαζευτεί εκτός των γνωστών και διάφοροι άλλοι ο γνωστός - του γνωστού - ω γνωστέ.
Αν και φημίζομαι για το επικοινωνιακό μου ταλένδο δεν το ενεργοποίησα την βραδιά ετούτη, πρωτίστως λόγω της προαναφερθείσας μπαχαλοκατάστασης και δευτερευόντως επειδή ψιλοβαριόμουν.
Τριαλαλί τριαλαλό πέρασε η ώρα και εδέησα κάποια στιγμή να σηκωθώ για να αποχωρήσω (έχω κι ένα σπίτι πια, δεν μπορώ να είμαι συνέχεια στους δρόμους).
Λοιπόν, τι θα γίνει παιδιά, πώς θα πάμε αύριο; ήρθα και ερώτησα.
Α, ξέρεις, θα έχει χώρο στο αμάξι ο τάδες.
Ο τάδες; Ποιος είναι ο τάδες;
Να, αυτός εκεί.
Γκουλπ (επιφώνημα εκπλήξεως)! Αυτός εκεί;
Ξέρω, δεν κάνει να κρίνουμε ανθρώπους πριν τους γνωρίσουμε. Αλλά τι να κάνουμε που υπάρχουν και τα ρημάδια τα ένστικτα; Με το που τον είδα τον περί ου ο λόγος, με ήρθε μια ζαλούρα, μια αναγούλα, ένα ανακάτεμα (όχι δεν είμαι σε ενδιαφέρουσα, απλά χρησιμοποιώ τα συμπτώματα αυτά για να καταδείξω τις αρνητικές επιπτώσεις που είχε η θέα του ανθρώπου αυτού στην ακριβή μου υγεία). Όχι που ήταν άσκημος. Ούτε βεβαίως που ήταν όμορφος, αφού δεν ήταν. Δεν ξέρω, η εντύπωση που μου έδωσε ήταν ενός ανθρώπου πολύ αντιπαθητικού, από αυτούς που λένε τη μια βλακεία μετά την άλλη για να δείξουν ότι έχουν προσωπικότητα και το μάτι τους γυαλίζει μόλις δει γυναίκα. Ξέρετε, από αυτούς που κολακεύουν με κλισέ και θέλεις απλά να πεις "α παράτα μας ρε γελοίε". Τέτοιος.
Αμ δεν μπαίνω εγώ σ' αυτουνού το αμάξι, που να έχω 41 πυρετό και να με πηγαίνει στο νοσοκομείο.
Που να είμαι στα πρόθυρα αφυδάτωσης και να με πηγαίνει στην πηγή.
Που να έχω να φάω μια βδομάδα και να με πηγαίνει σε εστιατόριο.
Δε μπαίνω, πάει και τέλεψε!
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το ανοσοποιητικό μου δεν ήταν στα καλύτερά του και την άλλη μέρα ξύπνησα ασθενούσα (ήμουν που ήμουν, είχα και το κακό συναπάντημα, πόσο ν' αντέξει ένας οργανισμός;), οπότε είχα μια καλή δικαιολογία για να μην πάω.
Πάντως η αλήθεια είναι ότι δεν μου έχει τύχει πολλές φορές να δω έναν άνθρωπο και να τον αντιπαθήσω αμέσως, χωρίς καν να χρειαστεί να του μιλήσω. Αλλά αυτές τις λίγες που μου έτυχε, δεν τις ξεχνάω με τίποτα.
Χώρια που όπως έμαθα εκ των υστέρων, στην συγκεκριμένη περίπτωση έπεσα πολύ μέσα η άτιμη!

Υ.Γ. Το ανοσοποιητικό μου πηγαίνει ελαφρώς καλύτερα, ευχαριστώ που ρωτήσατε.