Πανικοβάλλομαι...

Έχω έναν φίλο. Καλό παιδί, χρυσό (αφού κάνει παρέα με μένα τι θα 'τανε;). Μόνο που έχει ένα κουσουράκι.
Τόσο δα μικρούλι, δηλαδή ανάξιο λόγου εδώ που τα λέμε, αλλά το αναφέρω έτσι για το ευ-αγωνίζεσθαι.
Τον πιάνει ένας πόνος στη μέση;
Έχει δισκοκοίλη βαρέας μορφής.
Τον πονάει το χέρι του;
Έχει δύο ώρες καιρό μέχρι να πάθει έμφραγμα του μυοκαρδίου (όχι ότι να 'ναι).
Τον πιάνει πονοκέφαλος;
Ράφτε τα μαύρα συγγενείς.
Τέτοια πράγματα φορ ιξάμπλ.
Βρε τι δεν τον λέω για να μην τον κυριεύει ο πανικός. Δες τα βρε άνθρωπε τα πράγματα λίγο πιο λάιτ! Δες τα λίγο πιο χαλαρά! Όλες οι θανατηφόρες ασθένειες εσένα θα 'ρθουνε να βρούνε, με τίποτα άλλο δεν έχουν να ασχοληθούν πια;
Άλλωστε στον δρόμο της ζωής συναντάμε όλοι μας κακοτράχαλα μονοπάτια, δύσβατες διασταυρώσεις, βαθιά ποτάμια, τσουκνίδες, κροκόδειλους (υπερβάλω λίγο αλλά μου αρέσει), λιοντάρια, δράκους, δεινοσαύρους, τυφώνες, τσουνάμια, σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς. Και τι μ' αυτό; Στο τέλος πάντα τα καταφέρνουμε! Πώς είμαι τόσο σίγουρη; Δεν είμαι.
Απλά, σκέφτομαι θετικά.
Λειτουργεί όμως πάντα (δε ρωτάω εγώ, εσείς ενδεχομένως να αναρωτιέστε, ενδεχομένως πάλι και να μην αναρωτιέστε, πού στην ευχή να ξέρω κι εγώ τι από τα δύο ισχύει, μένδιουμ είμαι;). Η ειλικρινής απάντηση είναι ότι το αποτέλεσμα δεν είναι 100% εγγυημένο. Σόου γουάτ;
Και στην τελική, δεν πεθάναμε τόσα χρόνια, τώρα θα πεθάνουμε;

Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, εδώ και μέρες έχω έναν μυστήριο πόνο στον δεξιό αστράγαλο...