Στολίζω...

Πολλές φορές εύχομαι να είχα μείνει παιδί, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Δεν θα υπεισέλθω αυτή τη στιγμή σε λεπτομέρειες, μην μου βγει μελαγχολικό το κείμενο και σε τούτη την οικία την μελαγχολία δεν την βάνω μέσα εκ πεποιθήσεως. Τότε γιατί το ανέφερα; Γιατί έρχονται αι Χριστουγεννιάτικαι εορταί (το λέω για όσους δεν το πρόσεξαν).
Τώρα θυμάμαι πιο έντονα από ποτέ τα μικράτα μου, και δη το σκολείο.
Που στολίζαμε το δέντρο και λαμπιρίζανε οι μπάλες και φεγγουλούσανε τα πολύχρωμα λαμπάκια.
Που κόβαμε εκείνο το γυαλιστερό χαρτόνι και σιάχναμε δεντράκια, καμπανούλες, αστεράκια και άλλα όμορφα στολιδάκια. Και είχαμε και χρυσόσκονη.
Και κάναμε και γιορτές, και ντυνόμαστε και αγγελάκια και λέγαμε και ποιήματα (όπου εννοείται ότι πρωτοστατούσα, καθόσον τέτοια καθαρή άρθρωση και τέτοιο υπερήφανο παράστημα δεν ήταν σωστό να πηγαίνουν χαμένα).
Και που τρώγαμε μελομακάρονα και κουραμπιέδε χωρίς να ξέρουμε τι πα να πει δίαιτα.
Χώρια που καθόμασταν δεκαπέντε μέρες και μία βδομάδα πριν - μία μετά ήμασταν παιδική χαρά (ενώ τις άλλες μέρες ήμασταν σωφρονιστικό ίδρυμα).
Από όπου και να το δούμε, μείον δεν είχε η υπόθεση.

Αχ βαχ... Γιατί να μην μπορεί να γίνει το αυτό και τώρα;

Υ.Γ. Λέτε άμα προτείνω τίποτα σχετικό στον αφεντικό μου να με νομίσει για καμιάν ανώριμη (ποιαν, εμένα!);