Γίνομαι...

Θα μου άρεσε πολύ να νιώθω ότι κάνω ακριβώς αυτό για τα οποίο έχω γεννηθεί. Όποιο και να είναι αυτό (που θα είναι στάνταρ πολύ σούπερ, δεν σηκώνω αντίρρησης περί αυτού). Τώρα δεν το έχω το φήλινγκ αυτό, και μου τη σπάει.
Να, σε ρωτάει ας πούμε ο Υπουργός τι ήθελες να γίνεις όταν ήσαν μικρός, και δεν θυμάσαι καν. Παίζει να φταίει και το ότι ίσως να μην έχω μεγαλώσει ακόμη, εξ ου και δεν μπορώ να αποφανθώ επί του θέματος. Αλλά, μεταξύ μας τώρα, νομίζω ότι ο πραγματικός λόγος είναι ότι έχω ξεχάσει τι ήθελα να γίνω.
Πάντως, σίγουρα δεν ήθελα να κάθομαι δέκα ώρες και να γανιάζω για πράγματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα με ενδιέφεραν καθόλου. Δηλαδή σχεδόν καθόλου. Δηλαδή όχι σχεδόν. Τελείως καθόλου.
Θα ήθελα να τρέχω στα λιβάδια ολημερίς σαν την Κάντι Κάντι και να απολαμβάνω το παιχνίδι, την άνοιξη, τα λουλουδάκια, τις μυρουδιές, τη φύση βρε αδερφέ!
Ό,τι ώρα θέλω να κοιμάμαι, ό,τι ώρα θέλω να ξυπνάω.
Ότι ώρα θέλω να τρώγω, να γλεντάω, να μην έχω το ρημάδι το ρολόι πάνω απ' το κεφάλι μου σαν τον Χάρη (ο Χάρης του Χάρου στην καθαρεύουσα, εγώ χρησιμοποιώ δημοτική γιατί απευθύνομαι κατά βάση σε νεανικό κοινό).
Να κάνω μια ξένοιαστη ζωή σαν αυτή που μας έδειχναν τα κινούμενα σκέδια, μέσα στα χρώματα και τα γέλια και τις χαρές και τα πανηγύρια.
Πώς θα γίνει, άραγες προλαβαίνω τώρα να τα διορθώσω τα πράματα; Να γίνω κάτι άλλο, κάτι που να με εκφράζει περισσότερο;
Δεν ξέρω γενικώς, πάντως ειδικώς δεν προφταίνω, καθόσον πρέπει να πέσω πάλι με τα μούτρα στον δύσκολο και τραχύ αγώνα για το μεροκάματο. Ρουφιάνα τύχη!

Υ.Γ. Ωστόσο οφείλω να σημειώσω ότι εκτιμώ ιδιαίτερα την εξαιρετική ευκαιρία που μου δίνει καθημερινά ο αγαπητός προϊστάμενός μου να εργαστώ για την λατρεμένη εταιρεία (βλέπε γλείψιμο σε περίπτωση που πέσει το παρόν σε λάθος μάτια).