Τσατίζομαι...

Είμαι στη δουλειά όπως θα καταλάβατε (τι θα πει από πού, από τον ιδρώτα του προσώπου μου που έχει αφήσει τα ίχνη του πάνω στο κείμενο).
Πριν από λίγο λοιπόν, σηκώθηκα και πήγα στο μέρος όπου πηγαίνουμε όταν έχουμε πιει πολλά νερά και καφέδες, τα οποία με τη σειρά τους κάποια στιγμή επιθυμούν να δραπετεύσουν από τον οργανισμό μας για να καταλήξουν εις το αποχετευτικό σύστημα (πράγμα που ουδέποτε κατάλαβα, καθόσον αδυνατώ να δεχτώ ότι αυτό ως περιβάλλον είναι πιο ευχάριστο από το ανθρώπινο έντερο, και δη το δικό μου). Εκεί ήρθα να διαπιστώσω μετά λύπης μου, ότι ο προηγούμενος επισκέπτης είχε εξαντλήσει το ποπόχαρτο, αλλά δεν φρόντισε να τοποθετήσει άλλο στη θέση του. Και ναι, η τύχη ήταν με το μέρος μου και το πήρα πρέφα πριν προβώ στις προαναφερόμενες ενέργειες υγιεινής (δεν γνωρίζω τι θα έκανα αν το αντιλαμβανόμουν κατόπιν εορτής, ως εκ τούτου δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί σας τις πιθανές αντιδράσεις μου και τις επιπτώσεις αυτών στο περιβάλλον).
Στο θέμα μας.
Πώς να χαρακτηρίσει κανείς έναν άνθρωπο που αδιαφορεί κατά τέτοιον κατάπτυστο τρόπο για τον πλησίον του;
Να τον επείς παρτάκια, αναίσθητο ή τομαράκι;
Ενα αυτό.
Και όπως και να τον επείς, τι να τον εκάμεις;
Να τον κάνεις παρατήρηση;
Ένας άνθρωπος που λειτουργεί έτσι δεν χαμπαρίζει από κάτι τέτοια (διότι φιλότιμος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι).
Να τον βρίσεις;
Δεν βρίζω εγώ (ούτε πίνω, ούτε καπνίζω, μα τι καλό κορίτσι που είμαι σε καλό μου!).
Να τον καρφώσεις;
Δεν γίνομαι εγώ ρουφιάνα για κανέναν κερατά (μια τιμή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε).
Μια λύση μου φαίνεται σαν επικρατέστερη.
Να τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα. Τουτέστιν, να μάθω ποιος είναι (πράγμα εύκολο για μια δαιμόνια ντετέκτιβ σαν την αφεντομουτσουνάρα μου) και να παραμονεύω πότε θα πάει για να κρύψω όχι το χαρτί, μέχρι και το καζανάκι σου μπλοκάρω εγώ, να τρέχει με τα μπουκάλια το εμφιαλωμένο και να μην φτάνει!
Όχι παίζουμε...

Υ.Γ. Ωραίο θέμα έπιασα σήμερα, όποιος έτρωγε την ώρα που διάβαζε την έκανε!