Τζελιαλίζω...

Αν δεν είχα αυτοδεσμευθεί απ' αρχής της μπλογκοκαριέρας μου και μέχρι τούδε, που είναι στην ακμή της, να έχω σαν τίτλο των ποστακίων μου μονάχα ένα ρήμα, τούτο δω το κείμενο θα λεγόταν "ένα αλλόκοτο πρωινό με τους Gelial & Bro". Τι να σας κάμω όμως τώρα που είναι δεμένα τα χέρια μου, εξου και ο αυθαίρετος ευρηματικός (το 'χω αυτό) τίτλος που αναγράφεται άνωθι.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή όχι από την αρχή αρχή (δεν εννοώ να νυχτώσω εδώ πέρα), από το σημείο που έκανα το επίμαχο τηλεφώνημα για να βρω που ακριβώς βρίσκεται ο περί ου ο λόγος, ο οποίος έσκασε μύτη στα πέριξ για μια και μοναδική έκτατη εμφάνιση συντόμου διαρκείας.
Ντριιιν (έτσι κάνει το υπερσύγχρονο τηλέφωνο του, τεχνολογίας 1978).
- Έλα, λέει.
- Πού είσαι, λέω.
- Στο κέντρο, λέει.
Να υπενθυμίσω ότι η υπογράφουσα διαμένει στην Θεσνίκη. Όχι στο Καστελόριζο. Τουτέστιν, η λέξη κέντρο δεν είναι και ο πιο επαρκής όρος για να δώσει κανείς το στίγμα του.
- Να γινόσουν λίγο πιο σαφής, λέω βγάζοντας συνάμα έναν βαθύ αναστεναγμό.
- Αααα, περίμενε λίγο να δω που βρίσκομαι.
Με τα πολλά με τα λίγα, κοίταξε δεξά, κοίταξε ζερβά, ρώτησε κι έναν πολιτσμάνο, στο τέλος κατάλαβε ο ημεδαπός τουρίστας που εβρισκόνταν, κι αφού με ενημέρωσε σχετικώς, συναπαντήθημεν.
Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι δεν ήταν σόλο. Συνοδευόταν από το καρντάσι του, καθώς οι γιατροί έχουν επιστήσει στην οικογένεια του τους τραγικούς κινδύνους που μπορεί να προκύψουν αν κυκλοφορεί μόνος του. Αλλά προς το παρόν θα σχολιάσω μόνο το κεντρικό πρόσωπο, μια και για τις συγγένειες, και δη του πρώτου βαθμού, δεν φέρουμε ουδεμία ευθύνη εμείς οι ίδιοι, αλλά μόνο τα μοιραία παιχνίδια των DNA. Οπότε γιατί να εκθέσω τον καθόλα αξιοσέβαστο και αξιόλογο, βαριόμοιρο αδερφό;
Επήγαμε και καθίσαμε να ιπιούμε έναν καϊφέ. Μπίρι μπίρι, ήρθε και μεσημέριασε σχεδόν χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι (φαντάζεστε τι ευχάριστα που περνά η ώρα μαζί μου άλλωστε). Ο αγαπητός μου γκεστ αναφώνησε αίφνης με πανικό:
Ξεχάσαμε να πάρουμε δώρο στην θεία, ξεχάσαμε να πάρουμε δώρο στη θεία!
Ε καλά δα, δεν χάλασε κι ο κόσμος, είπα εγώ με αποφασιστικό τόνο εφόσον αντελήφθην ότι η ζημιά ήτο σφοδρή. Άιντε, πάμε τώρα να το πάρουμε (ούτε το διανοούμουν να μείνει ριγμένη η θεία χρονιάρες μέρες).
Ξαμολυθήκαμε λοιπόν στους λαοπλυμμηρισμένους δρόμους να βρούμε το κατάλληλο αξεσουάρ, με μια ενδιάμεση στάση για να ξαλαφρώσει το παιδί που δεν προνόησε να πάει στο μέρος πριν ξεκινήσουμε. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήκαμε, ξεμπερδέψαμε στο μάνι μάνι με δάυτην τη ρημάδα (την υποχρέωση, δεν θα μιλούσα ποτέ έτσι για τη θεία). Έλα όμως που στο μεταξύ το μεσημέρι ήρθε κι έγινε καραμεσήμερο.
Πεινάω λιγάκι, αναφώνησε ο υποσιτισμένος νεαρός.
Τι να έκανα; Να του έδινα δικαίωμα να μπορεί να πει ότι ήρθε για λίγο στην πόλη μου και τον άφησα νηστικό; Πήγαμε λοιπόν, τσιμπήσαμε κάτι (εγώ δεν τρώω ποτέ, μόνο τσιμπάω, είναι αρχή μου αυτή) και με την κοιλιά τουρλωτή επήραμε σιγά σιγά και με συγκίνηση περισσή τον δρόμο του γυρισμού.
Κάπου εκεί, οι δρόμοι μας χωρίσαν, έτσι απότομα και άδοξα.
Και δεν είχα και μαντήλι για να τους κουνήσω καθώς το τρένο αναχωρούσε κι ακουγόταν ο θλιμμένος του απόηχος πάνω στις ράγες σαν μοιρολόι που με αποχαιρετούσε θλιμμένα, ενώ η σκόνη που σήκωνε έμπαινε στα βουρκωμένα αμυγδαλωτά μου μάτια μου ωθώντας τα καταπιεσμένα δάκρυα να πλημμυρίσουν το πανέμορφο πρόσωπό μου (για να είμαι ειλικρινής με αυτοκίνητο ήρθαν, αλλά θα μπορούσα να φτιάξω τέτοια αριστουργηματική πρόταση με γιώτα χι;).
Έτσι κάπως γίναν όλα...

Υ.Γ. .. ή σχεδόν όλα (εκβιαστικό υπονοούμενο είναι αυτό).