Εσωστρέφομαι...

Θα εκπλαγείτε ενδεχομένως. Όμως είναι αλήθεια. Δεν είμαι εξωστρεφής άνθρωπος (επειδή ξέρω ότι σας έκαιγε). Δεν τα βγάζω τα σώψυχά μου. Τα κρατάω Ι.Χ., καλά φυλαγμένα για αποκλειστικώς προσωπική χρήση.
Δεν ξέρω αν κάνω καλά. Μάλλον όχι (καταγράψτε την ημερομηνία στα πρακτικά, δεν το συνηθίζω όπως ξεύρετε να παραδέχομαι αρνητικά πράγματα για την αφεντιά μου). Αλλά η σκέψη του να βγάλω το από μέσα μου σε κοινή θέα με τρομάζει (στην τελική, αν είναι να τα δημοσιοποιήσω να βάλω και εισιτήριο μπας και γιομίσει και κομματάκι η τσέπη). Όχι γιατί δεν εμπιστεύομαι κανέναν ή τίποτα τέτοιο. Απλά, δεν μου πάει. Δε μου βγαίνει ρε παιδάκι μου, πώς το λένε.
Γι' αυτό και ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι ανοιχτά βιβλία. Δεν έχουν μέσα τους τα βάρητα που κουβαλάμε εμείς, τα κλειστά βιβλία.
Φαντάζομαι η μοναδική περίπτωση που θα έκανα ποτέ ολοκληρωτική εξομολόγηση των αδύτων μου (ουάου) θα ήταν αν ήμουν σε ένα αεροπλάνο που έπεφτε. Τότε ναι, θα τον έπιανα τον διπλανό μου από τα πέτα να του τα μολογήσω όλα με το σι και με το νίγμα (γιατί τι καλύτερο θα είχε να κάνει εκείνη την ώρα;). Τώρα θα με πείτε, πόση ώρα θα έχουμε στην διάθεσή μας μέχρι το φουντάρισμα. Α μη με βλέπετε έτσι που πλατειάζω καμία φορά, άμα θέλω μπαίνω στο ψητό πολύ γρήγορα, άλλωστε πάντα ήμουν καλή στις περιλήψεις.
Εντάξει, το δέχομαι ότι είναι μακάβριο, αλλά πλην τούτου δε νομίζω να έρθω ποτέ στο σημείο να ξανοιχτώ πλήρως και ολοκληρωτικώς συνάμα. Όχι ότι είμαι και τελείως σφήγκα. Ναι, είμαι εσωστρεφής τύπος, αλλά οι κοντινοί μου άνθρωποι έχουν την τιμή να γνωρίζουν ως έναν βαθμό κάποια από τα μυστικά μου.
Κανείς όμως... δεν τα ξέρει... όλα!

Υ.Γ. Ξέρω όμως να κινώ την περιέργεια, μη μου το αρνηθείτε...