Ψάχνω...

Ξέρετε τι καλός άνθρωπος που είμαι. Τι καλόβολη ψυχή. Που στόμα έχω και μηλιά δεν έχω (ούτε αχλαδιά, απλά δεν το κάνω θέμα). Για να μην αναλωθώ στις προσπάθειες που καταβάλω καθημερνώς να βλέπω την ζωή με καλό μάτι. Δηλαδή τώρα που το καλοσκέφτομαι, φτου μου και πάλι φτου μου.
Αλλά τι να κάνω κι εγώ. Άνθρωπος είμαι. Λυγίζω.
Τελευταία μου συμβαίνει πολύ συχνά να συναντώ ανθρώπους που έχω να δω καιρό. Γνωρίζω ότι είμαι περιζήτητη, αλλά δεν μπορώ να είμαι πανταχού παρούσα για να ευχαριστηθούν όλοι (για τον λόγο αυτό άλλωστε έχω τυπώσει πόστερ μου, για να αποφεύγονται οι κρίσεις στέρησης. Μη μου αγχώνεστε που το παρόν στοκ έχει εξαντληθεί, θα επανακυκλοφορήσουν ακόμη περισσότερες στο επόμενο τεύχος του Θεριοπόλιταν).
Κι όταν λοιπόν συναντάω γνωστούς που έχω φεγγάρια πολλά να ανταμώσω, λαμβάνει χώρα η γνωστή στιχομυθία του τι κάνεις, πού χάθηκες, πώς τα πας. Πολύ συχνά δε, τόσο εγώ όσο και ο εκάστοτε συνομιλητής κελαηδούμε τις τυπικούρικες αυτές φράσεις με ένα στόμα μια φωνή, ενώ συγχρονιζόμαστε εξίσου και στις απαντήσεις ωσάν ντουέτο ζηλευτό.
Ως εκεί, νο πρόμπλεμ. Ε, τελειώνεις με τα κλισεδάκια, κάτι πρέπει να πεις, δεν μπορείς να παριστάνεις τον μουγκοθόδωρα.
Να πεις κύριε, δε διαφωνώ. Αλλά όχι να ρωτήσεις. Και δη, προσωπικά θέματα.
Κι άντε και ρώτησες.
Τι έγινε; Κανένα ενδιαφέρον τίποτα (ερώτησις συνοδευόμενη από πονηρό κλείσιμο ματιού, όπου ενδιαφέρον = γιου νόου, περιπετειούλα αισθηματικής φύσεως φεριπείν);
Και απαντάω εγώ, στην παρούσα φάση. Μπα, δεν παίζει.
Γιατί;
Γιατί έτσι γουστάρω άμα πεις, θα σε πούνε αγενή. Οπότε λες πάλι κάτι κοινότυπο του στυλ δεν έτυχε, έχω τρεχάματα και τέτοια. Οφείλουμε σε κανέναν αναφορά περί τα προσωπικά μας;
Δεν ψάχνεις;
Εδώ τα παίρνω. Φορτώνω. Βράζω. Μπουρινιάζομαι.
Δηλαδή να ρωτήσω κάτι να μου το εξηγήσετε.
Πώς ψάχνουν ακριβώς;
Τι είναι το έτερον συμπλήρωμα να το ψάξεις;
Κάλτσα που καταχωνιάστηκε στο συρτάρι;
Χαρτί που μπερδεύτηκε στην ανακατωσούρα του γραφείου;
Κομπολόι που σου βούτηξε διακριτικά στην χθεσινοβραδινή έξοδο κάποιος συνδαιτημών;
Αναφτήρ που παραπετάχτηκε στου όξω από δω το κέρατο;
Αυτά είναι να σου λάχουν. Δε λέω, άμα είσαι κλειδαμπαρωμένος στην κάμαρη, δεν θα σου χτυπήσει την πόρτα ο άγνωστος νιος από μόνος του. Να κυκλοφορήσουμε λοιπόν. Αλλά ως εκεί.
Τι άλλο; Να την πέφτεις από δω κι από κει, δεξιά κι αριστερά; Και για τα αγοράκια τι θα αφήσουμε; Τους πήραμε τα πανταλόνια, τους πήραμε το μεροκάματο, τους πήραμε την μάνα τους και τον πατέρα τους, να τους πάρουμε κι αυτό;
Α σόρρυ, εμένα δε μου πάει.

Υ.Γ. Πούντο πούντο (όχι φίατ, το ρήμα) το δαχτυλίδι, ψάξε ψάξε, δε θα το βρεις...