Κηδεύω...

Σήμερα θα πιάσω ευχάριστο θέμα. Ό,τι πρέπει για καλημέρα.
Κηδείες.
Ασφαλώς όμως, δεν θα πιάσω την ουσία του θέματος, γιατί εκτός των άλλων δεν μου αρέσουν και τα κόλλυβα. Θα πιάσω μια λεπτομέρεια, που αφορά τους μη άμεσα εμπλεκόμενους με μια κηδεία (δηλαδή τον μακαρίτη ή τους συγγενείς του μακαρίτου).
Σε βλέπουν εσένα με τα μαύρα φεριπείν. Αμάν, τι έγινε, χάσαμε κανέναν, σε ρωτάνε. Σνιφ κλαψ, απαντάς εσύ, ναι χάσαμε τον θείο (για παράδειγμα, παρακαλώ να μην παραξηγηθούν οι εν ζωή θείοι μου).
Πόσων χρονών;
Εδώ είναι που βρίσκω το πράμα παράλογο. Τι πάει να πει πόσων χρονών; Ας ήταν κι εκατό (είμαστε κοτσανάτοι εμείς στο σόι μας). Δηλαδή υπάρχει ένα όριο, πάνω από το οποίο δεν πρέπει να μας πολυπειράζει άμα χάσουμε κάποιον;
Κάποια στιγμή που αντέδρασα σε μια παραπλήσια στιχομυθία, ο συνομιλητής υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας ότι όσο να 'ναι, αλλιώς θα ήταν να μιλούσαμε για νέο άνθρωπο.
Δηλαδή τον νέο άνθρωπο τον αγαπάς πιο πολύ; Η ζωή του είναι πιο πολύτιμη από τον υπολοίπων; Τι είναι ο άνθρωπος, ακίνητο που όσο περνάνε τα χρόνια χάνει την αξία του; Μήπως γινόμαστε κυνικοί χωρίς να το καταλαβαίνουμε;
Το παραδέχομαι, ότι ο χαμός ενός νέου είναι πιο οδυνηρός, αλλά αυτό μειώνει τον πόνο που θα νιώσουν οι συγγενείς ενός μεγαλύτερου; Στην τελική, θα βάλουμε κουμαντατούρα και στο πόσο θα στενοχωρηθούμε;
Δεν ξέρω, εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Υ.Γ. Οφείλω να ομολογήσω ωστόσο, ότι μου αρέσουν ιδιαίτερα οι σοκολατένιες ελίτσες...