Ξανανοίγω...

Διότι είναι να μην βάλω κάτι στο μυαλό μου εγώ. Δεν αστειεύομαι. Γη και ουρανό κινώ, αλλά αυτό που αποφασίζω γίνεται.
Το Spazits δεν μπορούσε να ξαναλειτουργήσει (κανονικά θα έπρεπε να κάνω παραπομπή στο σχετικό προ-προηγούμενο ποστ μου, αλλά υποθέτω αυθαίρετα ότι με διαβάζετε ανελλιπώς και δεν βρίσκω τον λόγο να προβώ σε διευκρινίσεις). Για τεχνικούς λόγους. Το δέχτηκα, τι να έκανα.
Δεν υπήρχε όμως ένας άλλος τρόπος να ξαναδημιουργηθεί ένας τέτοιος χώρος, που να μην γράφει απλά ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του για την προσωπική του πάρτη; Που να υπάρχει ένα άλφα κράξιμο για το μπλογκοπεριβάλλον μας; Καλοπροαίρετο πάντα, και φυσικά με αυτοσαρκαστική διάθεση και άφθονο χούμορ ούτως ειπείν.
Κάθομαι βρε αδερφέ ήρεμα κι ωραία στη δουλειά.
Με πρήζουν χίλιοι δυο πικραμένοι.
Θέλω κι εγώ κάπου να εκτονωθώ.
Διαβάζω λίγο κανένα μπλόγκι να παν' τα φαρμάκια κάτω, κι αντικρίζουν τα ματάκια μου ένα σωρό κουφά (διότι το κουφό και το ακούς, και το αντικρίζεις άμα λάχει).
Ε άμα βλέπω κουφά, θέλω να τα μοιραστώ με τους συνανθρώπους μου (τι να κάνεις, είναι ένα μικρό κουσουράκι μου κι αυτό). Να μην έχω μια γωνίτσα τόση δα;
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια.
http://spazitsnemesis.blogspot.com

Υ.Γ. Φοριέται και στο δεξί, σαν κόσμημα.