Μεταπίπτω...

Πάντως είναι περίεργο. Το ποιο; Αυτή η διαφορά που έχει η μέρα με τη νύχτα (κάνω όμως κάτι διαπιστώσεις ώρες - ώρες...).
Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ, αλλά σε γενικές γραμμές, τα περισσότερα πράγματα μου φαίνονται πιο δύσκολα τη νύχτα.
Το πρωί, έχω χίλια δυο μεράκια. Λέω θα κάμω αυτό, θα κάμω το άλλο, ό,τι βάνει ο νους τ' ανθρώπου (καθόσον είμαι ιδιαιτέρως φιλόδοξη και ονειροπόλος προσωπικότητα, μην κοιτάτε που δεν το δείχνω). Και δε λέω τώρα για απραγματοποίητα πράματα.
Να ψωνίσω τίποτις βαρβάτο που έχω βάλει στο μάτι από καιρό και μαζεύω μπαγιόκο για να το αγοράσω (καλό και το πνεύμα, καλό κι εκείνο το καφέ δερματινάκι που ράφτηκε ειδικά για μένα και με χαιρετάει κάθε μέρα απ' τη βιτρίνα).
Να καταφέρω να βρω ένα σπιτάκι, οικονομικό και καλοβαλμένο έτσι όπως το λιμπίζομαι, να βάλω επιτέλους ένα κεραμίδι πάνω απ΄ το κεφάλι μου (αν έχει και παραπάνω κεραμίδια δε θα με πειράξει, είναι πρακτικά όταν βρέχει, άσε που η υγρασία με πειράζει και με εκνευρίζει ταυτοχρόνως).
Να κάνω τα άλματα που πρέπει για να κατακτήσω τις κορυφές που ονειρεύομαι (μα τι ποιητική διάθεση απόψα).
Όλα τα πρωί μου φαίνονται εφικτά και δυνατά, και μάλιστα γρήγορα.
Άπαξ και πέσει το σκότος, όλα μου φαίνονται πιο ζόρικα κι εγώ πιο δυσκίνητη (ως προς αυτά, με την μεταφορική έννοια δηλαδή. Στην κυριολεξία, κινούμαι και ελίσσομαι ωσάν τον αίλουρο).
Το δερματινάκι μου φαίνεται πολυτέλεια που θα με βγάλει από το μπάτζετ και θα με οδηγήσει στα όρια της πτώχευσης (κι ως γνωστόν όταν έχουν την ανάγκη σου όλοι σε αγαπάνε, μα σαν πάρεις τον κατήφορο και οι φίλοι σε ξεχνάνε).
Το σπιτάκι μοιάζει με πύργο που θα μπορέσω να κατακτήσω μόνο με την βοήθεια μισθοφορικού στρατού (εδώ δεν έχω μάνι να πλερώσω ένα πανωφόρι, είμαι για να ναυλώνω φαντάρια;).
Τα άλματα ισοδυναμούν με υπερατλαντικές πτήσεις μέσα σε ελικοφόρο αεροπλάνο (τουτέστιν φέρτε σακούλες σύντροφοι να βγάλω τα σωθικά μου).
Και μετά ξημερώνει και πάλι αναθαρρεύω, και μετά βραδιάζει και πάλι κιοτεύω και τι 'χες Γιάννη (τι κάνεις βρε ψυχή;) τι 'χα πάντα.
Τι να πει κανείς, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου (πόσο μάλλον του θεριού).

Υ.Γ. Στην Αλάσκα δεν είναι που έχουν έξι μήνες μέρα; Μωρ' για να δω μπας και συμφέρει να την κάνω κατά 'κει...