Πρήζω...

Χτε, ήμαν με μια παρέα και κουτσοτρώγαμε, κουτσοπίναμε, κουτσομιλούσαμε (και σε φάσεις κουλομιλούσαμε κιόλας για ποικιλία) ξέρετε, κι άλλα τέτοια έμορφα. Όλα καλά κι όλα ωραία, χθες ήσουν μ' άλλονε παρέα ... (όχι, αυτό είναι απ' αλλού, σουξεδάκι του Τζορτζ, φτου πιπέρι!). Όλα καλά λοιπόν, τα περνούσαμε φίνα. Το πρώτο εικοσάλεπτο με μισάωρο. Μέχρι που ήρθαν και τα τελευταία φαγιά.
Εξαιρετικά κρίσιμο σημείο. Από αυτά που αν ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα χρονικό χάσμα για να ταξιδέψουμε ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Η στιγμή που τοποθετήθηκε το τελευταίο πιάτο πάνω στο τραπέζι, θαρρώ αυτό με την σκορδαλιά (ωστόσο εγώ μοσχομοιράω, καθώς δεν έβαλα μπουκιά στον στόμα μου από περισσό αλτρουισμό για να μην σας τραυματίσω σήμερις την όσφρηση. Να το εκτιμήσετε αυτό).
Και τσουπ!
Να σου τον ο κάπελας πάνω από το κεφάλι μας, ένεκα που μας ξέρει (από την τηλεόραση), να πει τα τυπικά. Άσχετο που τα είχε πει και όταν μπήκαμε στο ταβερνείο. Ήθελε να τα ξαναπεί. Ε ξαναπές τα βρε αδερφέ, αν είναι να νιώσεις καλύτερα, σκέφθηκα μεγαλόψυχα εντός μου.
Αμ δεν έμεινε στα τυπικά. Άρχισε την πάρλα και μας άλλαξε τα φώτα, μας γονάτισε κανονικά. Χώρια που είχε και ένα προβληματάκι στην άρθρωση και δυσκολευόσουν να καταλάβεις τι έλεγε. Αλλά εμένα αυτό δεν με πείραζε, γιατί ούτως ή άλλως, σκασίλα μου τι έλεγε. Ήθελα απλά να ρημαδοτελειώσει για να ρημαδοσυνεχίσουμε την συνεστίασή μας με την ησυχία μας.
Φευ.
Δεν σταματούσε. Με τίποτα. Τι κι αν τον εκοιτούσα απ' την κορφή ως τα νύχια, με σοβαρό κίνδυνο να παραξηγηθώ, για να βρω αν έχει διακόπτη off να τον πατήσω να ησυχάσουμε; Ή που δεν είχε, ή που καλυπτόταν από την μαγέρικη περιβολή του. Εκεί αυτός, ακάθεκτος.
Α, εννοείται ότι στο μεταξύ είχε στρογγυλοκαθίσει κιόλας ε.
Μα σας καλέσαμε κύριε; Σας είπαμε κάντε την αρμένικη και πρήξτε μας τα απόκρυφα; Ουχί. Κανείς δεν του το είπε αυτό, το τσέκαρα με όλους τους συνδαιτυμόνες έναν προς έναν (πάντοτε μιλάω με στοιχεία).
Μη σας τα πολυλογάω και μου γονατίσετε κι εσείς, έτσι πήγε το πράμα ως το τέλος.
Και μετά σου λένε να στηρίζεις τις μικρές, συνοικιακές επιχειρήσεις γιατί δεν είναι απρόσωπες.
Δηλαδή για να καταλάβω, το αντίθετο του απρόσωπος είναι το πρήχτης;

Υ.Γ. Έπρεπε τουλάχιστον να τον βάλουμε στο ρεφενέ, ας όψεται που δεν το σκέφτηκα νωρίτερα...