Αδυνατώ...

Ειλικρινά σας μιλάω.
Με το χέρι στην καρδιά μου την πεντάφυλλη.
Άμα λαχταράει η ψυχή σας, δέχομαι να υποβληθώ και σε ορό της αλήθειας.
Θέλω να γράψω. Μέρες τώρα. Κι έχω να πω, ουουου, ένα σωρό πράματα.
Αλλά μονίμως κάτι γίνεται και δεν αξιώνομαι.
Κάτι θα με διακόψει, κάτι θα μου ρημάξει την έμπνευση, όλο βγαίνουν εμπόδια που έχουν σαν αποτέλεσμα το να στερείστε του μεγαλειώδους ταλέντου μου. Κακόμοιρα κι εσείς...
Όμως δεν φταίω εγώ. Σας το είπα (σας έχω χιλιοπαρακαλέσει νομίζω να μη με αναγκάζετε να επαναλαμβάνομαι. Στο τέλος θα καταντήσω κουραστική χωρίς να το θέλω).
Φταίνε χίλια δυο άλλα πράματα, πολλά και διάφορα, αλλά όχι εγώ.
Λίγο τα κέφια, λίγο το πήξιμο (έως πολύ αυτό το τελευταίο), λίγο τα χίλια μύρια που έχω στο ατέλειωτο μυαλό μου τω καιρώ ετούτω, αδυνατώ να συγκεντρωθώ. Αδυνατώ να δημιουργήσω.
Άμα περάσει πάντως, δεν θα σας λησμονήσω. Θα το μάθετε το δίχως άλλο.

Υ.Γ. Και τόσο που κατάφερα, καταπιέστηκα και τα κατάφερα. Για να μην τρελαθείτε στην αγωνία γιατί.