Απολύομαι...

Όταν ήμουν στην παλιά μου τη δουλειά, την παλιοδουλειά δηλαδή, ήμουν να με κλαίνε οι ρέγκες.
Το ότι δεν μου άρεσε αυτό που έκανα, το ήξερα από την πρώτη εβδομάδα. Έμεινα ωστόσο κάποια χρόνια.
Λίγο τα λεφτά (αν και δεν είμαι γενικότερα ουδόλως παραδόπιστη), λίγο αυτά που λένε περί του προσωρινού (εγώ δεν το γνώριζα αυτό το γνωμικό, μετά το έμαθα και νόμιζα ότι το εμπνεύστηκαν από μένα), λίγο το 'να λίγο τ' άλλο, τέλος πάντων έμεινα.
Έχω σαν άνθρωπος ένα κακό (μόνο). Είμαι εκφραστική. Τουτέστιν, δεν μπορώ να κρύψω το πώς νιώθω, τουλάχιστον όχι πετυχημένα (ξέρω ότι σας κάνει κι εσάς εντύπωση, αφού ως γνωστόν εγώ ότι κάνω το κάνω πετυχημένα).
Όλοι ήξεραν ότι δεν ήμουν ευχαριστημένη. Ότι δεν ήμουν καλά. Κι ο καθένας έλεγε τη γνώμη του, τη ρωτούσα δεν τη ρωτούσα, για το τι έπρεπε να κάνω.
Μιαν ωραίαν πρωίαν λοιπόν (το ωραίαν εξυπηρετεί καθαρά λογοτεχνικούς σκοπούς, αφού αίσχος ήταν, μην επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια), κάθομαν εκεί στο γραφείο μου με δεν ξέρω πόσες ντάνες μπροστά μου, κι έκανα αρχειοθέτηση (βλέπε δουλειά για κατάδικους).
Είχαμε εκείνη την εποχή κι έναν νέο συνάδερφο, πολύ καλό παιδί, το οποίο θα έκανε μονάχα πρακτική και σε λίγους μήνες θα έφευγε (ο τυχερός, ο τυχερός). Καθόταν λοιπόν μαζί μου όσο έκανα αρχειοθέτηση για να μιλάμε και να περνάει η ώρα όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα. Ξάφνου, να σου τον και προβάλει ένας άλλος κόου γουόρκερ.
- Καλά το Θεριό, του λέει, εσύ τι κάνεις εδώ;
- Της μιλάω, μήπως και κάνει λάθος, την απολύσουν και βρει μια καλύτερη ζωή.
Το πόσο ήθελα να με απολύσουν δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Ουσιαστικά ήθελα να πάρει κάποιος άλλος την απόφαση που δεν είχα την γενναιότητα να πάρω εγώ. Αλλά δεν έκανα λάθος. Δεν με απέλυσαν. Δεν βρήκα μια καλύτερη ζωή.
Πέρασε κάμποσος καιρός από τότε, και κάποια στιγμή επήλθε θεαματικά η λύτρωσις.
Λεπτομέρειες δεν λέω, αλλά έκανα επεισοδιακή αποχώρηση, η αλήθεια να λέγεται. Και θυμάμαι ότι όταν πήρα τελικά την μεγάλη απόφαση, αρχικά έλεγα να παραιτηθώ. Ώσπου μου είπε κάποιος ότι δεν έπρεπε να χαρίσω το δάκρυ και το αίμα τόσων χρόνων (το 'χω το χιουμοριστικό, το 'χω και το τραγικό, δεν μπορείτε να πείτε) και έπρεπε να επιδιώξω απόλυση. Με καυγάδες, απειλές, κλάματα, κατάφερα και τα πήρα τα ρουφιάνικα, κάνοντας έξοδο ηρωική ωσάν αυτή του Μεσολογγίου.
Τι τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά πρωινιάτικα;

Υ.Γ. Σταματάω για την ώρα, διότι εδώ που είμαι τώρα λέω να καθίσω λίγο ακόμη.