Αποκοιμιέμαι...

Κάθε πρωί το ξυπνητήρι είναι ρυθμισμένο να μου υπενθυμίζει αλαζονικά πως είναι η πιο μισητή και σπαζονεύρικη εφεύρεση και ταυτόχρονα η πιο τρανή απόδειξη ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι όπως και δήποτε απόγονος του Οιδίποδα (ετούτος δεν ήταν που έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του;).
Αλλά τι να κάνεις. Ας όψεται η ανάγκη. Κάθε πρωί λοιπόν, στις 7.30 ανανεώνω το ραντεβού μου με τον υπόλοιπο ξυπνητό κόσμο και έρχομαι σταδιακά να γίνω ένα μαζί του, όχι ότι το θέλω και ιδιαίτερα αλλά είπαμε, το κατεστημένο φυγείν αδύνατον.
Έλα όμως που σήμερα το αυτό δεν έγινε. Ο ύπνος δεν θέλησε να αποχωριστεί την ακριβή συντροφιά μου (μα γιατί να είμαι τόσο ευχάριστη και δημοφιλής;) και παρέμειναμε παρεούλα μέχρι τις 8 η ώρα, οπότε και υπό φυσιολογικάς συνθήκας θα έπρεπε να ξεκινάω για την δουλεία. Προφανώς πάτησα το κουμπάκι που δίνει εντολή στο παλιοαντιυπνητήρι να βγάλει τον σκασμό και είπα μέσα μου "καλά - καλά, σε δυο λεπτάκια σηκώνομαι".
Γενικώς δεν είμαι ιδιαίτερα καλή στον υπολογισμό του χρόνου, πόσο μάλλον όταν τα αντανακλαστικά μου δεν δουλεύουν ακόμη φουλ τάιμ. Έτσι τα δυο λεπτάκια έγιναν μισή ωρίτσα, και να 'ναι καλά η γειτόνισσα που τινάζει τα χαλιά της καθημερνά την ώρα ετούτη (γι' αυτό και χρησιμεύει και σαν καβάντζα ωρολόγιο κάτι τέτοιες πονεμένες φορές).
Με την ταχύτητα που ο σούπερμαν αλλάζει από κοινός θνητός σε ιπτάμενο ήρωα (εν γνώση μου χρησιμοποιώ ενεστώτα, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι πρόκειται περί υπαρκτού προσώπου) άλλαξα κι εγώ από νυστοπούλι σε εκπρόσωπο της εργατικής τάξης και κίνησα για τον πηγαιμό.

Να 'μαι τώρα εδώ, να πίνω τον διπλό γκαϊφέ μου προσπαθώντας να συνέλθω και να προσπαθώ να υπενθυμίζω συνέχεια στον λατρευτό εαυτό μου: είναι Παρασκευή, είναι Παρασκευή, είναι Παρασκευή!

Υ.Γ. Μα γιατί να μην είναι Σάββατο;