Παρηγορώ...

Δεν ξέρω πως έτυχε τον τελευταίο καιρό και μου λαχαίνει μονίμως να παρηγορώ κάποιον.
Αυτό τον καιρό υπάρχει έξαρση. Όλοι οι γνωστοί μου έχουν προβλήματα. Ευτυχώς που έχουν και μένα δηλαδή κι έχουν κι ένα καλό στη ζωή τους (που ο Θεός να τους κόβει μέρες και να μου δίνει χρόνια).
Πάντα ήμουν καλή στην παρηγόρια. Το 'χα βρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε.
Από μικρό παιδί ερχόντουσαν άνθρωποι και μου έλεγαν τα ντέρτια τους, όχι μόνο κοντινοί μου, αλλά και διάφοροι απλοί γνωστοί που δεν θα περίμενα ποτέ να μου εκμυστηρευτούν κάτι. Μέχρι και μια συμμαθήτριά μου στο γυμνάσιο θυμάμαι, που σε γενικές γραμμές δεν ήθελε να με βλέπει μπροστά της (άτιμε γυναικείε ανταγωνισμέ) με είχε πιάσει να μου πει τα βάσανά της μια αποφράδα μέρα. Είναι να μην αναρωτηθώ γιατί;
Φαντάζομαι ότι οφείλεται κυρίως στο ότι ακούω.
Ναι, ξέρω ότι δεν είναι και σπουδαίο κατόρθωμα αυτό, αλλά δεν εννοώ απλά ότι λειτουργεί αρτίως (όταν με συμφέρει) η αίσθηση της ακοής.
Εννοώ ότι όταν μου μιλάνε, προσέχω τι μου λένε. Συγκεντρώνομαι στον άλλον και προσπαθώ να καταλάβω με ενδιαφέρον τι του συμβαίνει. Κατόπιν δε, επικεντρώνω την κουβέντα στο πώς μπορώ να βοηθήσω τον δυστυχή συνομιλητή μου (μα τι αλτρουισμός!).
Θα μου πείτε ότι ίσως θα έπρεπε να είχα γίνει ψυχολόγος. Το είχα σκεφτεί. Αλλά μου ερχόταν κάπως βαρύ το να πληρώνομαι για να δείχνω ανθρωπιά. Ακόμη πιο βαρύ μου ερχόταν να ξεκινήσω να ψάχνω δουλειά στα τριάντα μου.
Ax, άτιμη κενωνία και καταραμένε επαγγελματικέ προσανατολισμέ...

Υ.Γ. Ίσως κάποια στιγμή να ανοίξω καφετέρια "Το καφέ της Παρηγοριάς". Α ρε αθάνατο επιχειρηματικό πνεύμα που με χαρακτηρίζει!