Προβληματίζομαι...

Το ταλέντο και πώς να (μην) το αναγνωρίσετε
Ο βιολονίστας Τζόσουα Μπελ είναι ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή μουσικούς της εποχής του. Αυτή η ιδιοφυϊα, τον περασμένο χειμώνα, συμφώνησε να πάρει μέρος σε ένα μίνι κοινωνικό πείραμα: κατέβηκε στον κεντρικό σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον, σε ώρα αιχμής, άνοιξε τη θήκη του βιολιού του (ένα ανεκτίμητο Στραντιβάριους του 1713) στο πάτωμα και άρχισε να παίζει με την ψυχή του. Ακριβώς όπως ερμηνεύει στα κονσέρτα του, που χαλάνε κόσμο διεθνώς.
Οι οργανωτές του πειράματος στην αρχή φοβήθηκαν μήπως σχηματιστεί τέτοιο πλήθος που θα δημιουργούσε κίνδυνο από το στριμωξίδι. Κακώς φοβήθηκαν.
Σιγά το πλήθος. Μέσα σε σαράντα λεπτά, επτά άνθρωποι κοντοστάθηκαν να ακούσουν για λίγο αυτήν τη μουσική, που γεμίζει θέατρα και πουλάει εκατομμύρια δίσκους. Μετά βίας συγκεντρώθηκαν στη θήκη του Στραντιβάριους τριάντα δολάρια σε ψιλά.
Ενας ταχυδρομικός υπάλληλος κι ένας σερβιτόρος στάθηκαν την περισσότερη ώρα μπροστά στον «πλανόδιο» (τι χαστούκι στους σνομπ μουσικόφιλους της πόλης), ενώ το μεγαλύτερο κομπλιμέντο το έκανε η λουστραδόρα που γυάλιζε τα παπούτσια των επιβατών, απέναντί του. («Παίζει πολύ δυνατά», σχολίασε, «αλλά είναι ο μόνος μουσικάντης που ήρθε στο πόστο μου και δεν φώναξα την αστυνομία»).
Τι είναι σήμερα η τέχνη χωρίς το μάρκετινγκ που τη συνοδεύει; Υπάρχει ταλέντο χωρίς κοινό να το θαυμάσει; Χωρίς έναν παγκοσμιοποιημένο Ηλία Ψινάκη να το εκθειάσει; Εχει νόημα να αγωνίζεσαι για το όνειρό σου, χαμένος μέσα στο πλήθος, χωρίς κανείς να σε αναγνωρίζει;
Αυτά είναι ερωτήματα που δεν απαντά, απλώς ξαναθέτει, το «μίνι πείραμα» που διεξήγαγε μεγάλης κυκλοφορίας έντυπο της πρωτεύουσας των ΗΠΑ.
Το ερώτημα, όμως, στο οποίο καλούμεθα όλοι να απαντήσουμε είναι ένα: αν ένα μεσημέρι στο μετρό άγγιζε τα αυτιά μας η μουσική του Θεού, με ποιους θα είμαστε εμείς;
Με τους χιλιάδες που προσπέρασαν ή με τους επτά που κοντοστάθηκαν για να την ακούσουν;
Κείμενο: Ρίκα Βαγιάνη

Υ.Γ. Τι να σχολιάσει κανείς... Εδώ μπλοκάρει το (όποιο) χιούμορ μου.