Ξεχνάω...

Με πρόδωσε.
Με εγκατέλειψε.
Μόνη.
Στα κρύα του λουτρού.
Έτσι, χωρίς ειδοποίηση.
Χωρίς μια λέξη.
Μια συλλαβή.
Ένα κιχ βρε αδερφέ!

Παλιά; Θυμόμαν τα πάντα.
Βρε άπαξ και είχε γίνει κάτι, εγώ τέλος, το είχα καταγράψει στον απειράριθμων δυνατοτήτων εγκέφαλό μου δια παντός. Αφού στη δουλειά όποιος ήθελε να τσεκάρει κάτι ρωτούσε πρώτα εμένα αν μου έλεγε κάτι και μετά το έψαχνε περαιτέρω. Άμα δεν μου θύμιζε εμένα τίποτα, δεν έμπαινε καν στον κόπο να το κοιτάξει (όχι που βαριόταν κιόλας).
Η μνήμη μου εγγύησις. Σίγουρα πράματα.
Μέχρι πριν λίγο καιρό.
Η άτιμη θύμησή μου άρχισε να με προδίδει. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου ένα σωρό πράματα, πράματα δηλαδή που υπό άλλες συνθήκες θα μου ήταν αυτονόητα.
Όχι τι έφαγα χθες, ποιον συνάντησα προχθές, πού άφησα τα κλειδιά μου, ραντεβού, μαντεβού, τίποτα σας λέω.
Γιοκ.
Ανησυχώ, δεν σας το κρύβω.
Μωρ' μπας και έπαθα κάτι;
Μην είναι της ηλικίας; Αποκλείεται, νέο κορίτσι (δεν θέλω σχόλια από τους όποιους σκορδόπιστους. Ουστ!).
Μην είναι Αλτσχάιμερ; Δεν το κόβω, έχω κόψει τις παρτίδες με τον γερμανικό πολιτισμού από χρόνια.
Μην είναι κούραση;
Μην είναι μάτι;
Μην είναι πόδι;
Δεν ξέρω τι είναι. Ξέρω ότι είναι ενοχλητικό. Δεν έχω πια καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και σημειώνω μονίμως διάφορα αριστερά και δεξιά.
Και;
Μετά ξεχνάω που έχω αφήσει τις σημειώσεις μου.
Δύσκολη κατάσταση. Αχ βαχ!

Υ.Γ. Μπορεί να σας τα έχω ξαναπεί όλα αυτά βέβαια, αλλά δεν θυμάμαι και καλά...