Ξεγλιστράω...

Όλοι κάνουμε ερωτήσεις απλά και μόνο από ευγένεια, χωρίς να μας ενδιαφέρει η απάντηση. Όποιος πει το αντίθετο είναι ψευτρόνι (και όποιος λέει ψέματα πέφτει ο ίδιος μέσα).
Προσωπικά προσπαθώ να το αποφεύγω, αλλά δεν μου βγαίνει και πάντα. Συχνά με συλλαμβάνω (γιου χαβ δε ράιτ του ριμέιν σάιλεντ, έβριθινγκ γιου σέι... κου λου που) να ρωτάω πράγματα που δε με ενδιαφέρουν, έτσι από υποχρέωση.
Και αυτό ίσως να μην είναι και τόσο κακό, καθόσον λίγο πολύ το κάνουμε όλοι.
Το κακό είναι, ότι ποτέ δεν θυμάμαι τις απαντήσεις αυτών των ερωτήσεων. Ποτέ όμως.
Οπότε, με βρίσκω πολύ συχνά στην δυσάρεστη θέση να είμαι εν μέσω μιας συζήτησης που τελικά δεν ξέρω τι θέμα έχει.

- Ωπ, τι γίνεσαι; μου λέει προχθές ένας γνωστός μου που είχα αν τον δω καιρό, και είχα να τον δω καιρό προφανώς επειδή δεν ήθελα να τον δω.

- Γεια, λέω με εκείνο το χαμόγελο που δεν κάνει ρυτίδες δίπλα από τα μάτια, πάει να πει είναι ψεύτικο.

- Όλα καλά; δίνει συνέχεια σε έναν διάλογο που θα μπορούσε ήδη να έχει λήξει και να τραβήξει ο καθένας τον ξεχωριστό δρόμο του.

- Καλά εσύ, αναγκάζομαι να συνεχίσω, προφέροντας αυτές τις δύο λέξεις σαν μια χωρίς να βάλω ερωτηματικό μετά το "εσύ", υπονοώντας εσκεμμένα ότι χέστηκα κιόλας (με το συμπάθιο) αλλά τι να κάνεις που πρέπει να μην είμαι και πολύ απότομη (τρομάζουν οι ανθρώποι γύρω μου γαρ).

Έλα όμως που από εκεί και πέρα το σύστημα κάνει αυτόματη εξοικονόμηση ενέργειας και δεν ακούω τίποτα πλέον.
Κοιτάζω το ρολόι μου, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν φοράω ρολόι, επεξεργάζομαι τον χώρο γύρω γύρω μπας και βρω κανέναν άλλο γνωστό και γλιτώσω απ' αυτόν αλλά τζίφος, και αφού αποτυγχάνω θυμάμαι ότι πεινάω και αρχίζω να μελετάω τις εναλλακτικές σίτισης.

- Εσύ τι θα έκανες; με εγκαλεί στα εγκόσμια το κακό συναπάντημα.

- Ε;

- Δεν είμαι σίγουρος αν έκανα καλά. Τι λες; διευκρινίζει χωρίς να με βοηθήσει ο άχρηστος ντιπ να καταλάβω το θέμα μας.
Αναγκάζομαι να επικαλεστώ το πιο ασαφές λεξιλόγιο που διαθέτω και δίνω μια απάντηση τύπου:

- Εντάξει, ό,τι έγινε έγινε, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, θεωρώντας εύλογα ότι αν είχε όντως έρθει το τέλος του κόσμου, κάποιος θα είχε φιλοτιμηθεί να με ενημερώσει κι εμένα.

Κι εκεί ακριβώς έρχεται ο από κινητού θεός να με σώσει και αρπάζω την αφορμή που χρειαζόμουν για να τον χαιρετήσω βιαστικά με την πρόφαση ότι το τηλεφώνημα αυτό ήταν υπέρ-επείγον και θα διαρκούσε ώρες (γιατί, δεν είμαι άξια εγώ να κάνω τηλεσυνδιάσκεψη κορυφής;). Έτσι τον ξεφορτώθηκα λάχα λάχα και την έβγαλα καθαρή.
Άντε να διούμε την επόμενη φορά τι θ' απογίνω.

Υ.Γ. Κατά τα άλλα είμαι πολύ κοινωνικό άτομο, μη νομίζετε...