Ονειρεύομαι...

Αν είχα πάντα ένα πρόβλημα στις δουλειές που έκανα πολλά χρόνια, ήταν ότι με πλήρωναν καλά. Και βέβαια δεν ξέχασα το "δεν", εννοώ αυτό ακριβώς που είπα (δε θα με διορθώσετε εσείς εμένα, τσουτσέκια).
Όταν είσαι σε μια δουλειά που σου βρωμάνε διάφορα και δεν τα τσεπώνεις κιόλας, όλοι σου λένε να κοιτάξεις να βρεις κάτι άλλο και να τα παρατήσεις. Κι εσύ έχεις την ψυχολογία ανθρώπου που κοιτάζει να βρει κάτι άλλο και να τα παρατήσει, οπότε δεν τρελαίνεσαι κιόλας, περνάει ο καιρός πιο εύκολα. Όσος χρόνος κι αν χρειαστεί να περάσει μέχρι όντως να βρεις κάτι καλύτερο, το βλέπεις το θέμα πιο χαλαρά.
Το ζόρι είναι όταν είσαι κάπου που δεν το λέει η καρδούλα σου, αλλά το χρήμα πέφτει ζεστό σε μια σεβαστή ποσότητα. Εκεί είναι τα δύσκολα.
Κανένας μα κανένας δε σε ενθαρρύνει να τα βροντήξεις όλα χάμου και να ψάξεις να βρεις μια καλύτερη ζωή. Όλοι σπεύδουν να σου υπενθυμίσουν ότι τα πράγματα έξω είναι δύσκολα (λες και εσύ κάθεσαι αναπαυτικά στο ροζ συννεφάκι σου και δεν ξέρεις την κατάσταση, πολύ μου τη σπάνε οι ξερόλες) και να κάτσεις εκεί που κάθεσαι να παίρνεις τα ωραία σου λεφτουδάκια. Άλλωστε, η δουλειά δεν είναι απαραίτητο να μας αρέσει, την κάνουμε για τον επιούσιο και αυτά που μας αρέσουν τα κάνουμε μετά το πέρας του ωραρίου.

Και δηλαδή αφού δεν μπορώ; Αφού πνίγομαι; Αφού δεν περνάει η ρημάδα η ώρα, δεν φεύγει η άτιμη;

Α ρε και να 'μαν λέει στην Αμερική, να, εκεί στο Κεντάκι φερειπείν, και να δούλευα σεναριογράφος (άσχετο που θα έκανα τώρα και απεργία, διότι θα ήμουν απ' τους πιο μαχητικούς εξυπονοείται) και η μοίρα να μου το 'χε δώσει να γράφω ιστορίες με ήρωες που γουστάρω, και αυτούς που δεν γουστάρω να τους βάζω πάντα να πεθαίνουν ή άντε, να ξεφτιλίζονται (όταν είμαι στις καλές μου).
Και να ξυπνούσα το πρωί, να ετοίμαζα τον ζεστό καφέ μου, να έσιαχνα τόουστ με πληγούρι, κι αφού ξεφύλλιζα την εφημερίδα που θα μου είχε φέρει το πέιπερ μπόι, να καταγινόμουν με το επόμενο αριστούργημά μου μέχρι που να ερχόταν η ώρα να φάω το μπούργκερ μου με την κολα κόκα μου.
Και οι Νιού Γιορκ Τάιμς να έγραφαν για μένα με την πιο λαμπρή γραμματοσειρά και μέγεθος γραμμάτων σαν το κεφάλι σας, και να έμενα στην ιστορία σαν το πιο αξιόλογο συγγραφικό ταλέντο των τελευταίων δεκαετιών. Και να σου τιμές, και να σου βραβεύσεις και να σου ζωή παραμυθένια.
Α ρε...

Υ.Γ. Σκάσε τώρα και κάτσε στο γραφειάκι σου να μαραζώνεις.
Σας προλαβαίνω εγώ, καθόσον αν είναι να προσγειωθώ απότομα, προτιμώ να το κάνω μονάχη μου.