Τικάρω...

Ε ναι λοιπόν.
Πάει και τελείωσε.
Το αποφάσισα.

Θα αγγίξω ένα πολύ ευαίσθητο θέμα.

Θα το κάνω, ναι.
Το σκεφτόμουν καιρό, αλλά να... Δίσταζα.
Μετά όμως κατέληξα ότι ο μπλόγκερ (κατά το "ο δημοσιογράφος" του 30φυλλόπουλου και το "ο σατιρικός συγγραφέας" του Λαζό) δεν πρέπει να μασάει τα λόγια του. Πρέπει να μιλάει ευθαρσώς και να θίγει τα πάντα.
Οπότε, ζητώ συγνώμη προκαταβολικά από αυτούς που θα πληγωθούν, δηλώνω έτοιμη να αντιμετωπίσω αυτούς που θα βρεθούν απέναντί μου, και ψυχικά προετοιμασμένη να αποδεχτώ την απώλεια μιας μερίδας οπαδών μου (όσους και να χάσω, πάλι άπειροι θα μείνουν).

Θα μιλήσω για τα τικ (για τα τακ άλλη μέρα).

Αφορμή είναι η επίσκεψη που δέχθηκα την περασμένη βδομάδα από την σπιτονοικοκυρά μου. Η σκέψη βέβαια ότι είναι μάλλον απίθανο όταν δεν πλέκει σεμεδάκια να μπαίνει στο ίντερνετ, μου δίνει την ελευθερία που χρειάζομαι για να την αναφέρω. Αν το διαβάζουν τα παιδιά της ή λοιποί συγγενείς, δεν είμαι εγώ. Άλλη είναι.
Ήρθε η γυναίκα, ματς μουτς φιλιά και αβρότητες, ε, καθίσαμε να τα πούμε λίγο σαν άνθρωποι.
Αφού λοιπόν έβγαλα το φοντάν ωσάν την καλή νοικοκυρά και πιάσαμε την χιλιοειπωμένη κουβέντα περί του καιρού, το παίρνω πρέφα για πρώτη φορά.
Δε δίνω βάση. Λέω, κουρασμένη θα είναι η γυναίκα.
Θα πέσει κι άλλο η θερμοκρασία από βδομάδα, προβλέπω με βεβαιότητα, για να έρθω να το διαπιστώσω για δεύτερη φορά.
Ναι, θα το έχει το κρύο του, με συμπληρώνει και έρχεται να μην αφήσει κανένα περιθώριο αμφιβολίας.
Τα μάτια της ανοιγόκλειναν σε ρυθμό πολύ πιο γρήγορο από τον φυσιολογικό.
Όσο μιλούσαμε, τόσο συνέχιζε.
Πώς με κόβει το τσερβέλο, λέω να δεις που θα συντονίζεται με τον δευτερολεπτοδείκτη του ρολογιού.
Οπότε πάνω σε μια κρίση ενθουσιασμού (αχ τι καλά να χιονίσει τα Χριστούγεννα!) κάνω μια χειρονομία με το χέρι μου και ουχί με το πόδι μου, και δίνω μια εξεπίτηδες του ρολογιού να πέσει χάμου να σκάσει σαν το καρπούζι μπας και θεραπευτεί το σύμπτωμα.
Τζίφος.
Να θυμηθώ να πεταχτώ στην Ελβετία με την πρώτη ευκαιρία να το αντικαταστήσω.
Βρε αλλάξαμε κουβέντα, βρε άρχισα εγώ τα χαριτωμένα μου να ευθυμήσουμε (ξέρετε δα τα χιουμοριστικά μου τάλαντα) μπας και χαλαρώσει, βρε αμάν βρε ζαμάν, τίποτα.
Το θέαμα θύμιζε ηλεκτρικές πόρτες εμπορικού κέντρου σε ώρα αιχμής.
Τώρα θα με πείτε, κι εσένα τι σε πείραζε.
Δε με πείραζε. Αλλά δεν ξέρω, κάτι μου 'κανε.
Όταν το πήρα απόφαση ότι δεν μπορούσα να το θεραπεύσω (Θεριό ή αλλιώς κολ μι δε χίλερ), μου ήρθε τρέλα. Θαρρείς και τα νεύρα των ματιών μου ανέπτυσσαν δική τους βούληση και ήθελαν να ακολουθήσουν το ίδιο αλέγκρο τέμπο.
Α όχι, αυτό δεν θα το επέτρεπα. Θα νόμιζε η γυναίκα ότι την κοροϊδεύω κιόλας. Δεν τα κάνω εγώ αυτά, ποτέ των ποτών.
Οπότε, στην προσπάθειά μου να το αποφύγω, βάλθηκα να τα γουρλώνω για να μην τολμήσουν να απειθαρχήσουν. Δώστου άνοιξε-κλείσε αυτή, δώστου γούρλωμα εγώ. Άμα είχαμε τρελό στην παρέα θα τον είχαμε αποτελειώσει.
Μου πήρε τουλάχιστον τρία τέταρτα από την ώρα που έφυγε (αθεράπευτη ξανασημειώνω) μέχρι να αποκαταστήσω τους οφθαλμούς μου.
Βρε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος στα καλά καθούμενα...

Υ.Γ. Τώρα βέβαια, πάλι καλά που δεν το έκανε με τα αυτιά, θα ήταν πιο δύσκολη η αποστολή μου.