Ψυχαναλύομαι...

Δεν ξέρω γιατρέ μου.
Τι να σου πω.
Η αλήθεια είναι, ότι θα ήθελα να μην έχω να κάνω τίποτα άλλο όλη μέρα, πέρα από το να γράφω. Να ξυπνάω το πρωί, και ίσα με να κοιμηθώ η μοναδική μου έννοια να είναι να γράψω. Καλά ε, θα την καταέβρισκα μιλάμε.
Μια κούπα με καφέ, ένα ποτήρι με φραπέ (ή το ένα ή το άλλο αναλόγως των κλιματολογικών συνθηκών, και τα δυο συνάμα μπουρλότο θα γένομαν), το πληκτρολογιάκι μου, την οθονούλα μου και ό,τι κατεβάσει το δαιμόνιο μυαλό μου.
Λες ε; Ναι, τώρα που το λες όντως, από αυτή την άποψη είναι μάλλον λίγο οξύμωρο ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο γράφω στο τεφτέρι μου. Μη θαρρείς ότι δεν με παραξένεψε κι εμένα την ίδια, πρώτη εγώ αναρωτήθηκα και ξόδεψα σεβαστή ενέργεια για να το διαλευκάνω το θέμα. Τζίφος.
Γι' αυτό αφού είδα κι απόειδα, είπα να δώσω άδεια στα καβουράκια να πάνε για διακοπές λόγω θέρους και να δώσω κάνα φράγκο σε τα σένα μπας και τα φτυχία μπορέσουν να βγάλουν καμιάν άκρη.
Λες να φταίει που πονάει το χέρι μου; Μπα, αυτό προέκυψε χτες. Άρα ως δικαιολογία, δεν πολυστέκει. Να είμαστε λογικοί. Σε τρελογιατρό μπορεί να ήρθα, άμα τρελή όμως δεν έγινα ακόμα (δε θέλω ου).
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, τείνω να πιστέψω ότι αυτό που πραγματικά φταίει, είναι ότι είμαι ολίγον του όλα ή τίποτα. Και να σου εξηγηθώ σαφεστέρως πάραυτα.
Είναι ρε παιδί μου σαν να σου λένε πάρε αυτή τη σοκολάτα, ωραία και λαχταριστή, γάλακτος αμυγδάλου όπως με αρέσει, αλλά φάε μόνο δύο κομματάκια. Παραπάνω δεν έχει, δε βγαίνω μάτια μου δε βγαίνω.
Ε, άμαν είναι έτσι, δε θέλω καθόλου. Μισές δουλειές θα κάνουμε; Καθόλου δουλειές δε θα κάνουμε. Ή που θα φάω του σκασμού ή που δε θα δοκιμάσω καν.
Ξέρω 'γω, λέω τώρα...

Υ.Γ. Αυτή η άσπρη μπλούζα με τα μεγάλα μανίκια για μένα είναι; Αχ δεν έπρεπε!

Εκτιμάω...

Δε νομίζω πως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Μάλλον έχει αλλάξει, ή καλύτερα αλλάζει, ο τρόπος που τα βλέπω. Και ο τρόπος που με βλέπουν αυτά ενδεχομένως.
Μια σειρά γεγονότων τον τελευταίο χρόνο, ίσως και παραπάνω, με έχει ταρακουνήσει για καλά. Με έχει κάνει να καταλάβω αυτό που θα έπρεπε να θεωρώ μια ζωή ως αυτονόητο.

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

Και πρώτη και καλύτερη, η ίδια ζωή. Η διάρκειά της. Η ποιότητά της.

Δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένη. Δεν είναι δεδομένη.

Το λέω και το ξαναλέω για να το συνειδητοποιήσω, να το χωνέψω, να το κάνω βίωμα και να μη φύγει από το κεφάλι μου ποτέ. Ποτέ.

Καθόμουν κι εγώ και έτρεχα, και αγχωνόμουν, και στενοχωριόμουν, και θύμωνα, και έκλαιγα, και σχεδίαζα, κι αποτύγχανα, και στενοχωριόμουν, και θύμωνα, και έκλαιγα.

Κι ύστερα έρχεται μια στιγμή, ένα κλικ κι ο Ουρανός έρχεται να μου θυμίσει ότι :
- Όχι ηλίθια, δεν ορίζεις τίποτα.
Εγώ παίρνω, εγώ φέρνω.
Όποτε, όταν και αν θέλω.
Και όποιον θέλω. Σ' όποιον θέλω.

Και τι. Να παραιτηθώ; Να ζω σαν το φυτό, χωρίς να προσπαθώ, χωρίς να αγωνιώ, χωρίς να αγωνίζομαι;

Ίσα ίσα, να τα κάνεις όλα αυτά. Αλλά γνωρίζοντας την πραγματική τους διάσταση. Έχοντας πάντα στο μυαλό ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει ρίζες, γιατί δεν θα έπρεπε να έχει. Γιατί ζωή θα πει εδώ, σήμερα και τώρα.
Ζήσε! Δώσε χαρά στην καθημερινότητά σου!

Και τι. Αυτό που λένε, να ζεις για τη στιγμή; Έτσι απλά, χωρίς να δίνω δεκάρα για το αύριο; Ούτε αυτό μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να αγνοώ την προοπτική μπροστά μου. Είναι λες στο κύτταρό μου.
Αυτό που μπορώ όμως και προσπαθώ πια να κάνω, είναι να μην αφήνω το κάθε τι να περάσει μέσα.
Να έρθει στη σκέψη μου, αλλά να μην ρίξει άγκυρα εκεί. Γιατί η ίδια η ζωή, άγκυρα δεν έχει. Μόνο πανιά. Και κουπιά.

Άλλωστε, πάντα το υποψιαζόμουν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων που δεν εκτιμούν τη ζωή, είναι ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Αυτοί που νιώσαν το χαστούκι, χαμογελάνε που δεν ήταν τόσο δυνατό ώστε να τους χαλάσει το χαμόγελο.

Και δεν θέλω να χρειαστεί να χάσω τίποτα για να το εκτιμήσω μετά. Θέλω να τα εκτιμάω όλα τώρα. Που τα έχω.

Ευχαριστώ.
Για όλα.

Υ.Γ. Νόου χιούμορ δις τάιμ.

Μαγεύω...

Μου έχουν κάνει μάγια!

Αυτήν τη φράση την ακούμε συχνά από άτομα που περνούν μια κρίση στη ζωή τους, αλλά κυρίως από άτομα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν κάποιες καταστάσεις στη ζωή τους που τα ίδια ερμηνεύουν ως αρνητικές. Τα μάγια, λοιπόν, μπορεί να είναι η αιτία που οι δουλειές δεν πηγαίνουν καλά, που η κόρη δεν μπορεί να βρει γαμπρό, που χώρισα με τον πρώην, που αρρώστησα ξαφνικά, που όλο αναποδιές μου τυχαίνουν.
Τι πραγματικά σημαίνει αυτό; Απλώς πως τα άτομα αυτά αποδίδουν ό,τι στραβό υπάρχει στη ζωή τους στην κακόβουλη πρόθεση και πράξη των άλλων, που, επειδή προφανώς τους ζηλεύουν, τους φθονούν ή γενικά θέλουν να τους βλάψουν με οποιοδήποτε τρόπο, καταφεύγουν σε μάγους και μάγισσες για να τους κάνουν κακό.
Το θέμα εδώ δεν είναι μεταφυσικό, αν δηλαδή πράγματι λειτουργεί η μαγεία ή όχι, αλλά καθαρά ψυχολογικό. Συνήθως τα άτομα που πιστεύουν ότι είναι θύματα μαγείας έχουν κάποια κοινά στοιχεία στο ψυχολογικό τους προφίλ. Είναι και τα ίδια που θα καταφύγουν στη χαρτορίχτρα ή στην καφετζού για να μάθουν το μέλλον τους, που συνεχώς θεωρούν ότι κάποιος τους μάτιασε και κάπου θα κρατάνε κάποιο φυλαχτό για να τα προστατεύει. Πιστεύουν πολύ εύκολα σε οτιδήποτε έχει μια υπερφυσική χροιά και η σκέψη τους κυριαρχείται από προκαταλήψεις, προλήψεις και δεισιδαιμονίες, παρά από την κοινή λογική και τον ορθολογισμό. Έχουν μια τάση για υπερβολή και δραματοποίηση και, πολύ συχνά, είναι συναισθηματικά ασταθή.
Τα πραγματικά αίτιαΟι πραγματικές αιτίες για αυτού του είδους τις αντιλήψεις και τη συμπεριφορά που απορρέει από αυτές βρίσκονται καθαρά στο ψυχολογικό τους υπόβαθρο και το βαθμό της παιδείας και της καλλιέργειάς τους γενικότερα.
Το να θεωρεί κάποιος ότι του έχουν κάνει μάγια στην πραγματικότητα σημαίνει ότι πρώτα απ όλα απορρίπτει τη δική του προσωπική ευθύνη σε ό,τι του συμβαίνει. Δεν μπορεί να βρει σύντροφο; Κάποιος άλλος φταίει έχουν κάνει μάγια στο κρεβάτι του, το στεφάνι του κ.λπ. Ο πρώην την παράτησε; Κάτι κρύβεται από πίσω, κάποια άλλη γυναίκα ήθελε να τους χωρίσει. Αρρώστησε; Αποκλείεται να φταίει ο τρόπος ζωής του ή ευρύτερα η ψυχολογική του κατάσταση και κάποιος άλλος σίγουρα φταίει γι αυτό.
Αυτή η αντίληψη, ότι «κάποιοι μου έχουν κάνει μάγια», μπορεί κάλλιστα να πηγάζει και από μια ασυνείδητη ανάγκη αυτοδικαίωσης και αυτοεπιβεβαίωσης. Για να μπει κάποιος στον κόπο να σου κάνει μάγια, θα πρέπει να σε θεωρεί αρκετά σημαντικό και να σε φθονεί. Το άτομο, λοιπόν, που βαθιά μέσα του, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, έχει έλλειμμα αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης αναπτύσσει αυτόν τον τρόπο σκέψης, που στην ουσία είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας. Το βαθύτερο πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι αυτή η νευρωτική στη φύση της διαδικασία εμποδίζει το άτομο να στρέψει το βλέμμα μέσα του, να κοιτάξει κατάματα στον καθρέφτη τον εαυτό του κι έτσι δεν μπαίνει σε μια υγιή διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης και εξέλιξης.
Συνήθως, επίσης, τα άτομα που πιστεύουν ότι είναι το επίκεντρο της ζήλιας και του φθόνου των άλλων είναι τα ίδια που λειτουργούν με αυτές τις διεργασίες, δηλαδή τα ίδια πολλές φορές ζηλεύουν και φθονούν τους άλλους, ανεξάρτητα αν θα το παραδεχτούν αυτό για τον εαυτό τους ή όχι. Προβάλλουν έτσι στους άλλους αυτό που δεν μπορούν να δεχτούν ότι έχουν μέσα τους και βλέπουν στους άλλους ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Γενικά, λοιπόν, ένα άτομο που εύκολα θα πιστέψει ότι κάποιος του έχει κάνει μάγια στην ουσία πάσχει από έλλειψη παιδείας και εσωτερικής καλλιέργειας. Το τραγικό είναι ότι, δυστυχώς, αυτή ακριβώς η έλλειψη παιδείας το εμποδίζει να συνειδητοποιήσει ότι η εστίαση στο αρνητικό είναι που ελκύει και φέρνει περισσότερα αρνητικά γεγονότα στην καθημερινότητά τους. Είναι μια μορφή αυτοεκπληρούμενης προφητείας, όπου οι εσωτερικές πεποιθήσεις βρίσκουν δικαίωση στα εξωτερικά γεγονότα. Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, είναι ένας φαύλος κύκλος και δεν μπορεί να σπάσει παρά μόνο αν το ίδιο το άτομο αποφασίσει να εξερευνήσει περισσότερο τον εαυτό του, να αναρωτηθεί πώς έχουν διαμορφωθεί οι αντιλήψεις του κ.ο.κ. Μέχρι να γίνει αυτό τα μάγια και η κακόβουλη πρόθεση των άλλων θα δυναστεύουν τη ζωή του και θα ζει μέσα στην κόλαση που το ίδιο έχει δημιουργήσει.

από τον Αγγελο Βιαννίτη, ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή (πηγή e-go.gr)
)

Υ.Γ. Γι' αυτό δε γράφω. Μου έχουν κάνει μάγια (ενδεχομένως και μέλισσα).