Αναισθητοποιούμαι...

Εξασκούμαι εδώ και πολύ καιρό, χρόνια μπορώ να πω, και καιρούς ακόμη ακόμη, αλλά δεν τα καταφέρνω (και είναι πραγματικά απορίας άξιο, καθόσον εγώ ως γνωστόν καταφέρνω τα πάντα).
Όλες οι απέλπιδες προσπάθειές μου να αναισθητοποιηθώ πέφτουν στο κενό, κάνοντας μάλιστα πανηγυρικό θόρυβο ωσάν τη νερόβομβα που απελευθερώνεται από τον έκτο όροφο και σκάει στο κεφάλι ενός αμέριμνου περαστικού (άμα τα πιάσω τα παλιόπαιδα που κάνουν τέτοια πράματα, θα τα τουλουμιάσω).

Έχω μια τάση προς το άγχος, προς τη στενοχώρια, προς την απογοήτευση.

Κάθε τι που ακούω, βλέπω, μαθαίνω και εμπεριέχει οτιδήποτε αρνητικό, με επηρεάζει σημαντικά.
Τα ψυχοσωματικά μου τρελαίνονται και η κατάσταση του ασθενούς (εγώ είμαι ο ασθενούς στην προκειμένου περίπτωση) παίρνει την κατιούσα.

Στην πορεία των ετών βέβαια, έχω μάθει να ιεραρχώ τη σημαντικότητα κάθε ερεθίσματος και να μην αφήνω το παραμικρό να με κάνει κουρέλι.

Κι εκεί που λέω το 'χω, το κοντρολάρω και είμαι το Θεριό και είμαι καλά, να σου και έρχομαι πάλι και χάνω τη μπάλα.

Ένας γνωστός ή ένας φίλος με πρόβλημα υγείας,
ένας άλλος με πρόβλημα οικονομικό,
κάποιος που θα μου θυμώσει για κάτι που δεν θα 'πρεπε,
ένας συνάδελφος που θα θέλω να βρίσω και δε θα μπορώ,
κάποιος από τον περίγυρό μου που θα έρθει να μου αποδείξει ότι η μπαμπεσιά εξακολουθεί να είναι το δημοφιλέστερο σπορ,
και να,
όλα αυτά μαζί έρχονται και με γονατίζουν.
Και με κάνουν να μη μπορώ να βγάλω τη μέρα.

Και ερωτώ:
Γιατί να μην είμαι αναίσθητη;
Γιατί;
Ε;;;
Γιατί λέω;;

Όπως λέει και το άσμα "μια ζωή ευαισθησία, κι είναι καταδικασμένη στη σιωπή ν' αργοπεθαίνει"...

Μπα σε καλό μου, άμαν ήξερα ότι θα μου βγει μπλουζαριστό, δεν θα έγραφα τίποτις, κάλιο που το είχα στο ρελαντί τόσον καιρό.

Τι να κάνεις, συμβαίνουν αυτά...


Υ.Γ. Του φιλ ορ νοτ του φιλ.