Συνδράμω...

Είδα ψες το "IL Postino" (άμα πας να γράψεις το ιλ με κεφαλαίο ι και μικρό λ βγαίνει έτσι :Il - είναι τρελοί αυτοί οι λατίνοι).
Θα με πείτε νωρίς το θυμήθηκα, αλλά θα σας πω ότι τώρα που πήρα τηλεόραση που δεν χρειάζεται να κάθομαι στα τριάντα εκατοστά απόσταση για να διαβάσω τα γράμματα, θα κάνω μα την Blue Sky απόσβεση για όλα τα χαμένα ντιβιντι.

Επειδή μπορεί να υπάρχουν και άλλοι κόσμοι που δεν το είδανε μέχρι τούδε, θα περιλήψω σε δυο γραμμές την υπόθεση:
ένας φιλόδοξος χωριάτης εκ νήσου που έχει αηδιάσει η ψυχούλα του από την ψαρίλα, θέλει να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του βρε αδερφέ. Έτσι, αδράχνει την ευκαιρία για μια θέση ταχυδρόμου στα ΙΛΤΑ και αναλαμβάνει να πηγαίνει την αλληλογραφία σε έναν διάσημο εξόριστο ποιητή (ξέρετε, από αυτούς που κάνουν αντίσταση καθήμενοι σταυροπόδι και πίνοντας τίλιο στον ήλιο). Σιγώς σιγώς αναπτύσσεται μια σχέση μεταξύ των (φιλική εννοώ αθεόφοβοι!) και ο ποιητής γίνεται ο μέντωρ του φιλόδοξου και κακομούτσουνου ελαφρώς σιτεμένου νεανίσκου.
Σταματώ εδώ την σύνοψις, αφενός διότι ξεπέρασα τις δυο γραμμές (και γνωρίζετε πόσο δε με αρέσει να προβαίνω σε αντιφάσεις), αφεδυονών διότι άμα δεν το έχετε δει θα είναι σαν να σας δίνω μασημένη τροφή (φτου κακά).

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα έργα που έχουν να κάνουν με μέντορα και μαθητευόμενο, εμένα με τρελαίνουν. Πετάω τη σκούφια μου (όχι δεν είμαι στρουμφάκι, που λέει ο λόγος).
Με συγκινεί πολύ η ιδέα ενός ανθρώπου που βοηθά μέσα από την εμπειρία του έναν άλλον άνθρωπο να χαράξει βήμα βήμα μια πορεία που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να διανοηθεί (είδατε, ξέρω και να σοβαρεύομαι ενίοτε). Κάθε φορά που βλέπω ένα τέτοιο έργο, η διάθεσή μου ανεβαίνει και τα όνειρά μου αναπτερώνονται. Αρχίζω και πάλι να σκέφτομαι όλα αυτά που θα ήθελα να κάνω και μου φαίνονται σχεδόν αδύνατα, και κάτι μέσα μου γαργαλάει και μου λέει "μην απελπίζεσαι, μπορεί να βρεθεί ένας μέντωρ και για σένα και να πας εκεί που δεν φαντάζεσαι".

Ας μην είμαι βέβαια αχάριστη.
Κατά καιρούς, έχω συναντήσει ανθρώπους που με βοήθησαν. Λίγους και για λίγο, και συνήθως με απώτερο σκοπό. Όπως και να 'χει, αυτούς τους ευχαριστώ.

Ο επόμενος πότε θα μας κάνει την τιμή;


Υ.Γ. Μετά απ' αυτό βέβαια χτύπησα και έναν Χιου Γκραντ, έτσι για την εκτόνωση.