Θεριό Ανήμερο...

Ποιος είδε το Θεριό και δεν το φοβήθηκε;Ε;; Ποιος;;

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 27, 2008

Ξαγρυπνάω...

Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς είναι δυνατόν στις χαραυγές του 21ου αιώνα να χάνεται έτσι ένας άνθρωπος.
Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Δεν το σηκώνει η τσίπα μου.
Κι όμως.
Η φυματίωση σιγοτρώει τα σωθικά μου. Αυτό πρέπει να 'ναι, είμαι σίγουρη.
Το μόνο που με παρηγορεί ελαφρώς, είναι η σκέψη ότι αυτός ο κατηραμένος βήχας πρέπει να είναι αυτός ο ίδιος που έφαγε όλους τους μεγάλους συγγραφείς κει στη Σιβηρία. Καταραμένη υγρασία που καταβροχθίζεις ωσάν το σαράκι όλους τους ανθρώπους του πνεύματος.
Διότι σαν το πνεύμα έχω καταντήσει. Σαν το φάντασμα να το πω πιο λαϊκά για να με πιάσουν τα χαμηλότερα στρώματα (σάματις με παρακολουθούν τα αψηλότερα;).
Είναι πολλές μέρες που με ξυπνάει ο βήχας. Νιώθω το λαρύγγι μου να γδέρνεται θαρρείς κι είναι φρεσκοκομμένο μάρμαρο που του λαχε να κάνουν πάνω του δοκιμαστική παρέλαση όλα τα δημοτικά σχολεία Βορείου Ελλάδος με δωδεκάποντο (αγόρια και κορίτσια, ή έχουμε ισότητα ή δεν έχουμε).
Χθες βράδυ, δεν πήγαινε άλλο. Αναγκάστηκα να σηκωθώ, καθόσον αν έμενα λίγο ακόμη στο οριζόντιο το ρεσιτάλ μου θα ανάγκαζε τους τρυφερούς μου γείτονες να καταφύγουν στα έννομα μέσα προκειμένου περί να βρουν την ησυχία τους.
Οι άκαρδοι, οι άπονοι, οι ξετσίπωτοι.
Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.
Νέοι άνδρες στη βουλή.
Σηκώθηκα λοιπόν, δρόμο πήρα δρόμο αφήκα, κατευθύνθηκα προς το σαλόνι.
Αρχικά άνοιξα την τηλεόραση, αλλά δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από καλώδια και την ξαναέκλεισα.
Σε δεύτερο στάδιο την άναψα. Στο τσαφ την πρόλαβα να μην λαμπαδιάσει σαν φουφού του καστανά στάχτη να γίνεις σατανά.
Σαν κίνηση ματ απεφάσισα να την θέσω σε λειτουργία.
Έκανα μια τσάρκα. Ρε φίλε, απίστευτο μιλάμε.
Τα περισσότερα παίζανε σίριαλ ή ταινίες με κεντρικό συστατικό έναν δολοφόνο (όχι ότι σκιάζομαι, αλλά δεν τον εχωνεύω τον Χάρο παιδιόθεν), ή επανάληψη πρωινής εκπομπής (κοσέρβες δεν τρώω, με συντηρητικά δεν τρέφομαι), ή τελεμάρκετινγκ (το δοκιμαστήριο κατά που πέφτει;).
Και δώστου ο βήχας να με ξαναθυμάται συχνά πυκνά, και δώστου να πονάει το κεφάλι μου με κάθε ταρακούνημα και να μετράω τις ώρες μου αντίστροφα.

Και φτου. Από την ώρα που ξεκίνησα να αποτυπώνω τον πόνο μου στον κουμπιούτερ, είχε περάσει μετά βίας ένα μισάωρο. Αμ δε γίνεται δουλειά έτσι.

Απόφαση ελήφθη. Θα φύγω από το σαλόνι.

Υ.Γ. Του μπι κοντίνιουντ.

9 Comments:

At 2/27/2008 11:35 π.μ., Blogger Trilian said...

ναι αλλα θα κάνεις κάτι κοιλιακούς μουουουρλια!!!

 
At 2/27/2008 12:35 μ.μ., Blogger An-Lu said...

Περαστικούλια σου!

 
At 2/28/2008 10:52 π.μ., Blogger Mogwai said...

σοβαρα?

 
At 2/28/2008 4:02 μ.μ., Blogger snikolas said...

Η επιστήμη έχει προχωρήσει… υπάρχουν μια ειδικότητα γιατρών που ονομάζονται ωρυλά και όλο και κάτι θα κάνουν για την περίπτωση σου.

 
At 3/02/2008 10:38 μ.μ., Blogger διακονιάρης said...

Κυρία θεριό Ανήμερο να σού στείλω λίγο δύκταμο να μαλακώσει ο λαιμό σου?
μόνο μη με δαγκάσεις!

 
At 3/08/2008 9:58 π.μ., Blogger YO!Reeka's said...

αν ζεις ακόμα, περαστικά!
υγ. φυσικά και σε παρακολουθούν τα λαϊκά στρώματα, τι νομίζεις ότι είσαι, ο Καστοριάδης;!
φιλάκια ντίαρ

 
At 3/08/2008 11:33 μ.μ., Blogger Agobooks said...

Χρόνια πολλά!

 
At 3/10/2008 1:50 μ.μ., Blogger Agobooks said...

Καλή Σαρακοστή !

 
At 3/17/2008 11:46 π.μ., Blogger Θεριό Ανήμερο said...

trilian:
Μα μούρλια ήταν ούτως ή άλλως.

an-lu:
Μερσώ.

Mogwai:
Λίγο πολύ...

snikolas:
Όλα τα ξέρεις πια!

διακονιάρης:
Στείλε ότι έχεις.
Και είπαμε, θεριό είμαι. Δεν είμαι φίδι.

yo!reeka's:
Δεν θα σου κάνω τη χάρη να πεθάνω τόσο εύκολα.

N.ago:
Κι απ' αυτό, επίσης.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

feed me more stupidity