Μεταπίπτω...

Πάντως είναι περίεργο. Το ποιο; Αυτή η διαφορά που έχει η μέρα με τη νύχτα (κάνω όμως κάτι διαπιστώσεις ώρες - ώρες...).
Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ, αλλά σε γενικές γραμμές, τα περισσότερα πράγματα μου φαίνονται πιο δύσκολα τη νύχτα.
Το πρωί, έχω χίλια δυο μεράκια. Λέω θα κάμω αυτό, θα κάμω το άλλο, ό,τι βάνει ο νους τ' ανθρώπου (καθόσον είμαι ιδιαιτέρως φιλόδοξη και ονειροπόλος προσωπικότητα, μην κοιτάτε που δεν το δείχνω). Και δε λέω τώρα για απραγματοποίητα πράματα.
Να ψωνίσω τίποτις βαρβάτο που έχω βάλει στο μάτι από καιρό και μαζεύω μπαγιόκο για να το αγοράσω (καλό και το πνεύμα, καλό κι εκείνο το καφέ δερματινάκι που ράφτηκε ειδικά για μένα και με χαιρετάει κάθε μέρα απ' τη βιτρίνα).
Να καταφέρω να βρω ένα σπιτάκι, οικονομικό και καλοβαλμένο έτσι όπως το λιμπίζομαι, να βάλω επιτέλους ένα κεραμίδι πάνω απ΄ το κεφάλι μου (αν έχει και παραπάνω κεραμίδια δε θα με πειράξει, είναι πρακτικά όταν βρέχει, άσε που η υγρασία με πειράζει και με εκνευρίζει ταυτοχρόνως).
Να κάνω τα άλματα που πρέπει για να κατακτήσω τις κορυφές που ονειρεύομαι (μα τι ποιητική διάθεση απόψα).
Όλα τα πρωί μου φαίνονται εφικτά και δυνατά, και μάλιστα γρήγορα.
Άπαξ και πέσει το σκότος, όλα μου φαίνονται πιο ζόρικα κι εγώ πιο δυσκίνητη (ως προς αυτά, με την μεταφορική έννοια δηλαδή. Στην κυριολεξία, κινούμαι και ελίσσομαι ωσάν τον αίλουρο).
Το δερματινάκι μου φαίνεται πολυτέλεια που θα με βγάλει από το μπάτζετ και θα με οδηγήσει στα όρια της πτώχευσης (κι ως γνωστόν όταν έχουν την ανάγκη σου όλοι σε αγαπάνε, μα σαν πάρεις τον κατήφορο και οι φίλοι σε ξεχνάνε).
Το σπιτάκι μοιάζει με πύργο που θα μπορέσω να κατακτήσω μόνο με την βοήθεια μισθοφορικού στρατού (εδώ δεν έχω μάνι να πλερώσω ένα πανωφόρι, είμαι για να ναυλώνω φαντάρια;).
Τα άλματα ισοδυναμούν με υπερατλαντικές πτήσεις μέσα σε ελικοφόρο αεροπλάνο (τουτέστιν φέρτε σακούλες σύντροφοι να βγάλω τα σωθικά μου).
Και μετά ξημερώνει και πάλι αναθαρρεύω, και μετά βραδιάζει και πάλι κιοτεύω και τι 'χες Γιάννη (τι κάνεις βρε ψυχή;) τι 'χα πάντα.
Τι να πει κανείς, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου (πόσο μάλλον του θεριού).

Υ.Γ. Στην Αλάσκα δεν είναι που έχουν έξι μήνες μέρα; Μωρ' για να δω μπας και συμφέρει να την κάνω κατά 'κει...

Δεξιώνομαι...

Έλα, έλα, έχω ωραία νέαααα!

Καταφθάνει στην Θεσσαλονίκη το προσεχές γουικέντ

η αυτού εξοχότης ο κύριος Υπουργός

(η μόνη περίπτωση να γράψω με κεφαλαίο αυτή τη λέξη).

Τουτέστιν: το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου (κατά τις 10 της νυχτός)

θα κανονιστεί σύναξις όλου του καλού του κόσμου

σε γνωστό μπάριον της πόλης μας.

Όποιος επιθυμάει να μας κάνει την τιμή - αλλά όποιος όμως, εμείς διακρίσεις δεν κάνουμε -

θα με στείλει ένα e-mail στο therioanimero@gmail.com.

Κατόπιν θα ενημερωθεί για το μέρος και τα σχετικά.

Ευχαριστώ τα μάλα για την προσοχή σας (μένω υπόχρεα λέμε).

Περιαυτολογώ...

Ανασαίνω, υπάρχω, ελπίζω
Αμφιβάλλω, πονάω, δακρύζω
Αγαπώ, τραγουδάω, σπαράζω
Ονειρεύομαι, βλέπω, τρομάζω
Αδικούμαι, κρυώνω, πεινάω
Κατακρίνω, φωνάζω, ξεσπάω
Ξεσπάω

Κι όμως ζω κι υπομένω
Κι όμως ζω, δεν πεθαίνω
Επιμένω να ζω, επιμένω
Κι όμως ζω, δεν πεθαίνω

Καταριέμαι, χτυπιέμαι, λυγίζω
Υπακούω, σιωπώ, γονατίζω
Συλλογιέμαι, φοβάμαι, ξεχνάω
Συγχωρώ, αγκαλιάζω, φιλάω
Προσποιούμαι, μπορώ, αναπνέω
Συνηθίζω, μιλώ, σιγοκλαίω
Αναπνέω

Μουσική: Κώστας Χατζής - Στίχοι: Σώτια Τσώτου

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν σας το έχω πει, δεν μου αρέσει καθόλου να περιαυτολογώ...

Ανακατώνω...

Θεωρώ, ότι ποτέ δεν υπήρξα άνθρωπος-διχόνοια.

Και επίσης, πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι τρέφω μια βαθιά αντιπάθεια για τους ανθρώπους-διχόνοια.

Αυτό το είδος το πρωτοσυνάντησα στο σχολείο και βεβαίως, το έζησα σε όλο του το μεγαλείο στη δουλειά, τόσο σ' αυτήν που είμαι τώρα, όσο και σε όσες έχω κάνει γενικότερα στα πλαίσια της πλουσίας καριέρας μου (ξέρω ότι σας κάνει εντύπωση παρά το νεαρό της ηλικίας μου, αλλά τι να κάνεις, τυχερά είν' αυτά).

Αν προσπαθούσα να κατηγοριοποιήσω το είδος, πράγμα που γενικώς δεν κάνω αλλά τώρα θα κάνω γιατί έτσι μου την βάρεσε, θα έλεγα ότι συγκεντρώνει τα εξής στοιχεία:

1. Δεν έχει προσωπική ζωή (και δεν εννοώ απαραιτήτως μπόι ή γκερλ -φρέντ, εννοώ ενδιαφέροντα, γυμναστική, ψάρεμα, πινγκ πονγκ, ένα χόμπι βρε αδερφέ).

2. Δεν έχει φίλους ή παρέες (κι εμείς τι φταίμε, αυτοί έχουν τον ανθρωποδιώκτη, εμείς θα την πλερώσουμε;)

3. Είναι ο παράδεισος του κόμπλεξ (ο μη ανασφαλής πρώτος τον λίθον βαλέτω βέβαια, αλλά όλα έχουν ένα όριο πια).

4. Τρέφονται από τα ανακατώματα (τα οποία δεν είναι σπεσιαλιτέ του κυρίου Μαμαλάκη, είναι μπερδεγουέη μπλεξίματα. Το μοναδικό κοινό είναι ότι χρησιμοποιείται και γι' αυτά σερβίτσο, κατά προτίμηση μαχαίρι. Μόνο του. Το πιρούνι δεν είναι χρειαζούμενο).

Τι τα κάμεις λοιπόν αυτά τα όντα;

Να τσατιστείς και να τα βρίσεις; Δε γίνεται, δουλειά είναι αυτή, πρέπει να κρατάμε τα προσχήματα.

Να τα αγνοήσεις; Μέχρι πότε;

Άντε και δεν κρατιέμαι για πολύ λέμε!

Υ.Γ. Το σκιτσάκι να σημειώσω, δεν έχει αθλητική απόχρωση...

Κηδεύω...

Σήμερα θα πιάσω ευχάριστο θέμα. Ό,τι πρέπει για καλημέρα.
Κηδείες.
Ασφαλώς όμως, δεν θα πιάσω την ουσία του θέματος, γιατί εκτός των άλλων δεν μου αρέσουν και τα κόλλυβα. Θα πιάσω μια λεπτομέρεια, που αφορά τους μη άμεσα εμπλεκόμενους με μια κηδεία (δηλαδή τον μακαρίτη ή τους συγγενείς του μακαρίτου).
Σε βλέπουν εσένα με τα μαύρα φεριπείν. Αμάν, τι έγινε, χάσαμε κανέναν, σε ρωτάνε. Σνιφ κλαψ, απαντάς εσύ, ναι χάσαμε τον θείο (για παράδειγμα, παρακαλώ να μην παραξηγηθούν οι εν ζωή θείοι μου).
Πόσων χρονών;
Εδώ είναι που βρίσκω το πράμα παράλογο. Τι πάει να πει πόσων χρονών; Ας ήταν κι εκατό (είμαστε κοτσανάτοι εμείς στο σόι μας). Δηλαδή υπάρχει ένα όριο, πάνω από το οποίο δεν πρέπει να μας πολυπειράζει άμα χάσουμε κάποιον;
Κάποια στιγμή που αντέδρασα σε μια παραπλήσια στιχομυθία, ο συνομιλητής υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας ότι όσο να 'ναι, αλλιώς θα ήταν να μιλούσαμε για νέο άνθρωπο.
Δηλαδή τον νέο άνθρωπο τον αγαπάς πιο πολύ; Η ζωή του είναι πιο πολύτιμη από τον υπολοίπων; Τι είναι ο άνθρωπος, ακίνητο που όσο περνάνε τα χρόνια χάνει την αξία του; Μήπως γινόμαστε κυνικοί χωρίς να το καταλαβαίνουμε;
Το παραδέχομαι, ότι ο χαμός ενός νέου είναι πιο οδυνηρός, αλλά αυτό μειώνει τον πόνο που θα νιώσουν οι συγγενείς ενός μεγαλύτερου; Στην τελική, θα βάλουμε κουμαντατούρα και στο πόσο θα στενοχωρηθούμε;
Δεν ξέρω, εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Υ.Γ. Οφείλω να ομολογήσω ωστόσο, ότι μου αρέσουν ιδιαίτερα οι σοκολατένιες ελίτσες...

Προετοιμάζουμε...

Θεριό: Έχω ένστικτο εγώ.

DCD: Χα!
Θεριό:Το φάσκελο πώς το κάνουν ιντερνετικά;
DCD: Ρίχτο όπως νομίζεις και θα το καθιερώσουμε.
Θεριό: ΙΙ ! ΙΙ

DCD : Ευχαριστώ.
Θεριό: Το Θεό.
DCD: Μη το συζητάς.

Θεριό: Λοιπόν, από τότε που είδα πώς γίνεται το μοντάζ, το σινεμά για μένα έχει χάσει τον μύθο του.
DCD: Δηλαδή τι; Κατσαρίδες στο πάτωμα και τέτοια;

Θεριό: Αηδίες...

DCD: Ok, το ‘πιασα. Παντού υπάρχει ένας μύθος εκτός από το σινεμά. Αυτός χάθηκε νωρίς.

Θεριό: Άσε που έχω και το ψώνιο και ότι βλέπω το δουλεύω στο μυαλό μου εκείνη την ώρα σαν σενάριο.

DCD: Άλλο αυτό. Αυτό έχει να κάνει με την τεχνική, όχι με την ιδέα, τη σκέψη ή τη δημιουργία.

Θεριό: Γιατί, οι άλλοι τι παραπάνω έχουν από μας;
DCD: Δεν είπα κάτι τέτοιο. Αν και αυτοί που έγραψαν το σίριαλ που σου έλεγα ξέρω τι παραπάνω έχουν.
Θεριό: Κι εγώ ξέρω αλλά ας όψεται. Εμείς θα πάμε μπροστά με την αξία μας, και μόνο με την αξία μς.

DCD: Με το άθροισμα εννοείς.

Θεριό: Θα μεγαλουργήσουμε! Όλο το θέμα είναι στη πλοκή.

DCD: Μάλλον το περισσότερο βάρος πέφτει σε σένα. Απλά δεν ξέρω να πλέκω...
Θεριό: Μαζί. Και θα μάθεις, και να πλέκεις, και να μαγειρεύεις, και να σκουπίζεις, όλα θα τα κάνεις.

DCD : Θα σε εκνεύριζα πολύ.
Θεριό: Τέλος πάντων, ας υποχωρήσω για χάρη της τέχνης...
DCD: Τώρα μιλάς σωστά. Μπορείς να με φωνάζεις και τέχνη όπως κατάλαβες -no problem.
Θεριό: Στο Ούρσουλα γυρνάς;
DCD: Μετά τις 12.00
Θεριό: Α. Και τι ώρα σοβαρεύεσαι;
DCD : Δύσκολη ερώτηση.
Θεριό: Το έχουμε λοιπόν;
DCD : Το 'χουμε (ελπίζω)

Υ.Γ. ...

Εσωστρέφομαι...

Θα εκπλαγείτε ενδεχομένως. Όμως είναι αλήθεια. Δεν είμαι εξωστρεφής άνθρωπος (επειδή ξέρω ότι σας έκαιγε). Δεν τα βγάζω τα σώψυχά μου. Τα κρατάω Ι.Χ., καλά φυλαγμένα για αποκλειστικώς προσωπική χρήση.
Δεν ξέρω αν κάνω καλά. Μάλλον όχι (καταγράψτε την ημερομηνία στα πρακτικά, δεν το συνηθίζω όπως ξεύρετε να παραδέχομαι αρνητικά πράγματα για την αφεντιά μου). Αλλά η σκέψη του να βγάλω το από μέσα μου σε κοινή θέα με τρομάζει (στην τελική, αν είναι να τα δημοσιοποιήσω να βάλω και εισιτήριο μπας και γιομίσει και κομματάκι η τσέπη). Όχι γιατί δεν εμπιστεύομαι κανέναν ή τίποτα τέτοιο. Απλά, δεν μου πάει. Δε μου βγαίνει ρε παιδάκι μου, πώς το λένε.
Γι' αυτό και ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι ανοιχτά βιβλία. Δεν έχουν μέσα τους τα βάρητα που κουβαλάμε εμείς, τα κλειστά βιβλία.
Φαντάζομαι η μοναδική περίπτωση που θα έκανα ποτέ ολοκληρωτική εξομολόγηση των αδύτων μου (ουάου) θα ήταν αν ήμουν σε ένα αεροπλάνο που έπεφτε. Τότε ναι, θα τον έπιανα τον διπλανό μου από τα πέτα να του τα μολογήσω όλα με το σι και με το νίγμα (γιατί τι καλύτερο θα είχε να κάνει εκείνη την ώρα;). Τώρα θα με πείτε, πόση ώρα θα έχουμε στην διάθεσή μας μέχρι το φουντάρισμα. Α μη με βλέπετε έτσι που πλατειάζω καμία φορά, άμα θέλω μπαίνω στο ψητό πολύ γρήγορα, άλλωστε πάντα ήμουν καλή στις περιλήψεις.
Εντάξει, το δέχομαι ότι είναι μακάβριο, αλλά πλην τούτου δε νομίζω να έρθω ποτέ στο σημείο να ξανοιχτώ πλήρως και ολοκληρωτικώς συνάμα. Όχι ότι είμαι και τελείως σφήγκα. Ναι, είμαι εσωστρεφής τύπος, αλλά οι κοντινοί μου άνθρωποι έχουν την τιμή να γνωρίζουν ως έναν βαθμό κάποια από τα μυστικά μου.
Κανείς όμως... δεν τα ξέρει... όλα!

Υ.Γ. Ξέρω όμως να κινώ την περιέργεια, μη μου το αρνηθείτε...

Ψάχνω...

Ξέρετε τι καλός άνθρωπος που είμαι. Τι καλόβολη ψυχή. Που στόμα έχω και μηλιά δεν έχω (ούτε αχλαδιά, απλά δεν το κάνω θέμα). Για να μην αναλωθώ στις προσπάθειες που καταβάλω καθημερνώς να βλέπω την ζωή με καλό μάτι. Δηλαδή τώρα που το καλοσκέφτομαι, φτου μου και πάλι φτου μου.
Αλλά τι να κάνω κι εγώ. Άνθρωπος είμαι. Λυγίζω.
Τελευταία μου συμβαίνει πολύ συχνά να συναντώ ανθρώπους που έχω να δω καιρό. Γνωρίζω ότι είμαι περιζήτητη, αλλά δεν μπορώ να είμαι πανταχού παρούσα για να ευχαριστηθούν όλοι (για τον λόγο αυτό άλλωστε έχω τυπώσει πόστερ μου, για να αποφεύγονται οι κρίσεις στέρησης. Μη μου αγχώνεστε που το παρόν στοκ έχει εξαντληθεί, θα επανακυκλοφορήσουν ακόμη περισσότερες στο επόμενο τεύχος του Θεριοπόλιταν).
Κι όταν λοιπόν συναντάω γνωστούς που έχω φεγγάρια πολλά να ανταμώσω, λαμβάνει χώρα η γνωστή στιχομυθία του τι κάνεις, πού χάθηκες, πώς τα πας. Πολύ συχνά δε, τόσο εγώ όσο και ο εκάστοτε συνομιλητής κελαηδούμε τις τυπικούρικες αυτές φράσεις με ένα στόμα μια φωνή, ενώ συγχρονιζόμαστε εξίσου και στις απαντήσεις ωσάν ντουέτο ζηλευτό.
Ως εκεί, νο πρόμπλεμ. Ε, τελειώνεις με τα κλισεδάκια, κάτι πρέπει να πεις, δεν μπορείς να παριστάνεις τον μουγκοθόδωρα.
Να πεις κύριε, δε διαφωνώ. Αλλά όχι να ρωτήσεις. Και δη, προσωπικά θέματα.
Κι άντε και ρώτησες.
Τι έγινε; Κανένα ενδιαφέρον τίποτα (ερώτησις συνοδευόμενη από πονηρό κλείσιμο ματιού, όπου ενδιαφέρον = γιου νόου, περιπετειούλα αισθηματικής φύσεως φεριπείν);
Και απαντάω εγώ, στην παρούσα φάση. Μπα, δεν παίζει.
Γιατί;
Γιατί έτσι γουστάρω άμα πεις, θα σε πούνε αγενή. Οπότε λες πάλι κάτι κοινότυπο του στυλ δεν έτυχε, έχω τρεχάματα και τέτοια. Οφείλουμε σε κανέναν αναφορά περί τα προσωπικά μας;
Δεν ψάχνεις;
Εδώ τα παίρνω. Φορτώνω. Βράζω. Μπουρινιάζομαι.
Δηλαδή να ρωτήσω κάτι να μου το εξηγήσετε.
Πώς ψάχνουν ακριβώς;
Τι είναι το έτερον συμπλήρωμα να το ψάξεις;
Κάλτσα που καταχωνιάστηκε στο συρτάρι;
Χαρτί που μπερδεύτηκε στην ανακατωσούρα του γραφείου;
Κομπολόι που σου βούτηξε διακριτικά στην χθεσινοβραδινή έξοδο κάποιος συνδαιτημών;
Αναφτήρ που παραπετάχτηκε στου όξω από δω το κέρατο;
Αυτά είναι να σου λάχουν. Δε λέω, άμα είσαι κλειδαμπαρωμένος στην κάμαρη, δεν θα σου χτυπήσει την πόρτα ο άγνωστος νιος από μόνος του. Να κυκλοφορήσουμε λοιπόν. Αλλά ως εκεί.
Τι άλλο; Να την πέφτεις από δω κι από κει, δεξιά κι αριστερά; Και για τα αγοράκια τι θα αφήσουμε; Τους πήραμε τα πανταλόνια, τους πήραμε το μεροκάματο, τους πήραμε την μάνα τους και τον πατέρα τους, να τους πάρουμε κι αυτό;
Α σόρρυ, εμένα δε μου πάει.

Υ.Γ. Πούντο πούντο (όχι φίατ, το ρήμα) το δαχτυλίδι, ψάξε ψάξε, δε θα το βρεις...