Θεριό Ανήμερο...

Ποιος είδε το Θεριό και δεν το φοβήθηκε;Ε;; Ποιος;;

Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

Παύω...

Χτες δεν με κολλούσε ύπνος. Με τίποτα. Όχι πεινούσα (αμ θα γίνω εγώ κορμάρα, και τότε θα σας πω), όχι κρύωνα (τι να κάνω που είμαι από τζάκι, αλλά δεν έχω τζάκι), όχι είχε φασαρία έξω (άντε στις πόρτες σας, αλήτες).
Και όπως λοιπόν στριφογύριζα απ' εδώ κι απ' εκεί, το μυαλό έκανε χίλιες μύριες σκέψεις. Μα δεν σταματάει ποτέ αυτό το ξερό μου, δουλεύει ασταματήτως και αδιαλείπτως!
Δεν είναι άδικο;
Τα μάτια κλείνουν. Ξεκουράζονται μια στάλα.
Τα αυτιά κοιμάνται. Ηρεμούν μια δόση.
Το σώμα οριζοντιώνεται. Έρχεται κι ισιώνει όσο να πεις.
Το μυαλό; Γιατί δεν παίρνει ένα ρεπό κι αυτό; Γιατί τραβάει κουπί 24 ώρες το 24ωρο; Γιατί κι όταν έχω παραδοθεί στον ύπνο, αυτό κάνει υπερωρίες και φτιάχνει όνειρα;
Δε θέλω ρε! Σταμάτα λίγο να ηρεμήσουμε!
Όχι, εκεί αυτό. Ακούραστο.

Ε πάψε λέμε!!
Μα να μην έχει έναν διακόπτη, κάτι να μπορείς να το κλείσεις, να το βάλεις σε ένα ντουλάπι έστω, ένα μπαούλο, ένα σκοτεινό υπόγειο. Όχι. Λειτουργεί αυτόνομα ωσάν να είναι κάτι ξεχωριστό από 'μένα την υπόλοιπη.
Αμ θα σου την βρω εγώ τη λύση, ίσα που κάνω μεταμόσχευση εγκεφάλου για να γλιτώσω. Τώρα βέβαια, εξυπακούεται ότι ο επόμενος δεν θα είναι τόσο μεγάλων δυνατοτήτων όσο είναι ο τωρινός (καθόσον το καλούπι έχει σπάσει προ ετών). Άει. Το δέχομαι. Ας του λέω εγώ πότε να πάρει μπρος και πότε να μπαίνει στο ρελαντί, κι ας γίνω και ελαφρώς ούφο. Σάματις τώρα που δεν είμαι, τι καταλαβαίνω;


Υ.Γ. Αν υπάρχουν εθελοντές για ανταλλαγή, ανοίξαμε και σας περιμένουμε.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

Εγωκεντρίζω...

Έχω ένα καλό. Ίσως να είναι και κακό δηλαδή, αλλά ας είμεθα καλόπιστοι.
Νομίζω πως είμαι ο μοναδικός (ενδεχομένως, ας μην είμαι κι απόλυτη) άνθρωπος που ξέρω, που δεν θεωρεί ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του.

Δεν είμαι εγωκεντρική, τι να κάνουμε τώρα.
Γιατί εγώ, ξέρω ότι ό,τι κάνω δεν παρουσιάζει απαραίτητα εξαιρετικό ενδιαφέρον και άρα δεν χρειάζεται να πρήζω τον πάσα έναν με λεπτομέρειες που δεν τον ενδιαφέρουν ωσάν να τον ενδιαφέρουν (δια τούτο και υπάρχει ιδιαίτερη έξαρση σε τσουρέκια στις μέρες μας).
Εγώ, όταν έχω ένα πρόβλημα, το κρατάω καλά να μη μου φύγει, δεν σκοτίζω όποιον μου πει καλημέρα λες και δεν έχει αυτός τα δικά του ν' ασχοληθεί (τα δικά μας δικά μας, και τα δικά σας δικά μας).
Εγώ, όταν κουβεντιάζω με κάποιον, δεν παίρνω κάθε πρότασή του να την κάνω αναγωγή στον εαυτό μου και να αφηγηθώ μια καταπληκτική ιστορία που σκασίλα του μεγάλοι και δέκα παπαγάλοι (και δέκα ποντικοί άμα λάχει).
Εγώ, μπορώ να κάνω ολόκληρη συζήτηση χωρίς να αναφερθώ καθόλου στην πάρτη μου και να φάω το κεφάλι του άλλου με μισοαληθινά μισοψεύτικα παραδείγματα, έτσι για να κάνω ενδύπωση (άλλωστε ενδυπωσιακός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι).
Εγώ, αναγνωρίζω ότι ο κόσμος θα μπορούσε να προχωρήσει και χωρίς εμένα (αν και με αισθητά πιο αργό ρυθμό οφείλω να παραδεχτώ).
Γιατί εγώ, ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι σ' αυτό το σύμπαν, δεν είμαι η μοναδική και πιο σημαντική ύπαρξη (παίζει να υπάρχουν και κανα' δυο ακόμη).
Τέλος εγώ, δεν λέω συνέχεια "εγώ, εγώ, εγώ"!

Υ.Γ. Όχι, όποιος έχει αντίρρηση να μου το πει ευθέως.

Τρίτη, Ιανουαρίου 16, 2007

Γίνομαι...

Θα μου άρεσε πολύ να νιώθω ότι κάνω ακριβώς αυτό για τα οποίο έχω γεννηθεί. Όποιο και να είναι αυτό (που θα είναι στάνταρ πολύ σούπερ, δεν σηκώνω αντίρρησης περί αυτού). Τώρα δεν το έχω το φήλινγκ αυτό, και μου τη σπάει.
Να, σε ρωτάει ας πούμε ο Υπουργός τι ήθελες να γίνεις όταν ήσαν μικρός, και δεν θυμάσαι καν. Παίζει να φταίει και το ότι ίσως να μην έχω μεγαλώσει ακόμη, εξ ου και δεν μπορώ να αποφανθώ επί του θέματος. Αλλά, μεταξύ μας τώρα, νομίζω ότι ο πραγματικός λόγος είναι ότι έχω ξεχάσει τι ήθελα να γίνω.
Πάντως, σίγουρα δεν ήθελα να κάθομαι δέκα ώρες και να γανιάζω για πράγματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα με ενδιέφεραν καθόλου. Δηλαδή σχεδόν καθόλου. Δηλαδή όχι σχεδόν. Τελείως καθόλου.
Θα ήθελα να τρέχω στα λιβάδια ολημερίς σαν την Κάντι Κάντι και να απολαμβάνω το παιχνίδι, την άνοιξη, τα λουλουδάκια, τις μυρουδιές, τη φύση βρε αδερφέ!

Ό,τι ώρα θέλω να κοιμάμαι, ό,τι ώρα θέλω να ξυπνάω.
Ότι ώρα θέλω να τρώγω, να γλεντάω, να μην έχω το ρημάδι το ρολόι πάνω απ' το κεφάλι μου σαν τον Χάρη (ο Χάρης του Χάρου στην καθαρεύουσα, εγώ χρησιμοποιώ δημοτική γιατί απευθύνομαι κατά βάση σε νεανικό κοινό).
Να κάνω μια ξένοιαστη ζωή σαν αυτή που μας έδειχναν τα κινούμενα σκέδια, μέσα στα χρώματα και τα γέλια και τις χαρές και τα πανηγύρια.
Πώς θα γίνει, άραγες προλαβαίνω τώρα να τα διορθώσω τα πράματα; Να γίνω κάτι άλλο, κάτι που να με εκφράζει περισσότερο;
Δεν ξέρω γενικώς, πάντως ειδικώς δεν προφταίνω, καθόσον πρέπει να πέσω πάλι με τα μούτρα στον δύσκολο και τραχύ αγώνα για το μεροκάματο. Ρουφιάνα τύχη!

Υ.Γ. Ωστόσο οφείλω να σημειώσω ότι εκτιμώ ιδιαίτερα την εξαιρετική ευκαιρία που μου δίνει καθημερινά ο αγαπητός προϊστάμενός μου να εργαστώ για την λατρεμένη εταιρεία (βλέπε γλείψιμο σε περίπτωση που πέσει το παρόν σε λάθος μάτια).

Πέμπτη, Ιανουαρίου 11, 2007

Πεθαίνω...

Είμαι να σκάσω! Τι να σκάσω, να πέσω να πεθάνω. Κανονικά και με το νόμο.
Γιατί (δε ρωτάω εγώ, εσείς ρωτάτε, εγώ έχω απλά την ευγενή καλοσύνη να μεταφέρω την απορία σας);
Γι' αυτό:
Να ξηγηθώ.
Ο Chris de Burgh είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Χρόνια τώρα, γιου νόου, από το σχολείο ακόμα.
Το καλλιτεχνικό πατινάζ πάλι, είναι μεγάλη μου αδυναμία (εκ φύσεως καλλιτεχνική φυσιογνομία γαρ). Να ευχαριστήσω δε με αυτή την εξαιρετική αφορμή, τόσο προσωπικά όσο και εκ μέρους σας, ως οφείλω, τον κύριο Αλέξη Κωστάλα για την πολύτιμη συμβολή του σ' αυτό τον τομέα.
Αχ κυρ' Αλέξη μας, να είστε καλά που μας κάνατε και αγαπήσαμε τούτο το βλογημένο άθλημα! Ο Θεός να μας κόβει μέρες και να σας δίνει χρόνια. Που ποτέ να μην πεθάνετε (δεν υπερβάλλω, άμα έρθει ετούτη η κούφια ώρα, ποιός θα παρουσιάζει τα πρωταθλήματα;)!
Ο δε Philippe Candeloro ήταν ο εκλεκτός μου, μέχρις που αποσύρθηκε (είδε κι απόειδε να με περιμένει να εμφανιστώ στις κερκίδες, στο τέλος τα παράτησε). Ευτυχώς απέφυγα το σύνδρομο στέρησης χάρη στον Evgeny Plushenko, ο οποίος ήρθε κι κατέλαβε στην καρδιά μου την θέση που άφησε χηρευάμενη ο προκάτοχός του.
Προς τι τα αναφέρω όλα αυτά.
Όλοι αυτοί μαζί, θα συνευρεθούν για μια συναυλία μετά θεάματος! Όνειρο λέμε! Στην Εγγλεζία, τον άλλο μήνα.
Θέλω:
300 τόσα για το αεροπορικό (δυστυχώς οδικώς δεν πολυβολεύει), καμιά 100 και βάλε για την διαμονή (μη μείνω και σε στάβλο) ανά διανυκτέρευση, 75 για το εισιτήριο (κομματάκι τσουχτερό, αλλά παρηγοριέμαι στην σκέψη ότι υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τα μισά σχεδόν για τον Νταλάρα-μη σχολιάσω), ε, να μη φάω και κανένα 300άρι στα σούπα μούπες, να μείνω και τέσσερις - πέντε μέρες να φτουρήσει;
Μην έχει κανείς 1000 ευρουλάκια να με δανείσει;

Υ.Γ. Άμα λάχει, να υπογράψω και γραμμάτιο.

Τρίτη, Ιανουαρίου 09, 2007

Μαλλιοτραβιέμαι...

Όταν ήμασταν παιδιά (λίαν προσφάτως) οι γονείς μας είχαν δώσει στην υπογράψασα (ουάου) και τα υπερτυχερά αδέρφια της την εξής συμβουλή: όταν ένας από σας έχει μπλέξει σε καυγά με ένα παιδάκι φερειπείν, οι άλλοι θα παίρνουν το μέρος του. Αδιακρίτως.
Κατόπιν εορτής, θα ρωτάτε τι έχει συμβεί, αλλά όπως και να 'χει, στον καυγά θα είστε ένα.
Αυτή η συμβουλή ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι είχε ελαφρώς παρερμηνευτεί από εμάς τα μικρά και αθώα παιδάκια, που πλακώναμε στο ξύλο όποιον τολμούσε να μας στραβοκοιτάξει ως ενωμένη δύναμη κρούσης. Τι να κάνεις, έτσι ειν' τα παιδιά.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν θα μπορούσα να εφαρμόσω ετούτη την οδηγία και τώρα που ενηλικιώθηκα (ελαφρώς). Τουτέστιν, όταν βλέπω μαλλιοτράβηγμα, να ορμάω υπέρ αυτού που θεωρώ ότι είναι πιο κοντά μου. Αδιακρίτως.

Αφήνω τις φιοριτούρες και μπαίνω στο ψητό.

Όλον αυτόν τον καιρό, γίνονται διάφορα μπλογκονταβαντούρια. Αποφεύγω επιμελώς να αναμειχθώ, διότι στην τελική δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί το έχουμε πάρει το πράμα τόσο σοβαρά. Ο καθείς κάνει το κέφι του κι όλα καλά. Δατς ιτ. Ούτε πουλάμε τίποτα, ούτε αγοράζουμε. Δεν έχει χρήμα η υπόθεση, άρα όχι και συμφέροντα.
Το όλο θέμα είναι ότι κάποιοι έχουν καταφέρει να επωφεληθούν έμμεσα και να μπουν σε άλλα λούκια. Μπράβο τους. Δεν βλέπω πουθενά τίποτα κακό σ' αυτό (και να σημειωθεί ότι η όρασή μου είναι σε εξαιρετική κατάσταση, δεν είμαι ούτε μύωψ, ούτε πρεσβύωψ, ούτε αστιγμάτωψ).

Το κακό είναι σ' αυτούς που δεν έχουν καταφέρει ακόμα να επωφεληθούν, και ψάχνουν να βρουν οποιονδήποτε τρόπο για να το πετύχουν. Μικρότητες.
Στην τελική, απλά δε γουστάρω να ασχολούμαι με μικρότητες.

Οπότε, αυτό που έχω να πω, έτσι για να μη δίνω την εντύπωση ότι είμαι στην κοσμάρα μου (που είμαι δηλαδή, αλλά λέμε τώρα), είναι ότι τάσσομαι υπέρ όποιου δεν παραλογίζεται του τύπου να γίνεται κοσμογονία για την προσωπική του πάρτη και όλο το σύμπαν να γυρίζει γύρω από την αφεντιά του.
Τίποτα δεν είμαστε. Όλοι μας.

Υ.Γ Μόλις έμαθα για έναν γνωστό μου. Νέο παιδί, ούτε 30. Άρρωστος, τα πράματα δεν είναι καλά. Αυτά είναι προβλήματα ρε!

Πέμπτη, Ιανουαρίου 04, 2007

Καλωσορίζω...

Ήρτε και το 2007. Άι να διούμε τι θα μας αποφέρει. Άμαν τυχόν και δε μας αποφέρει τίποτα, θα του κάνω μήνυση (το λέω από τώρα, μπας και σκιαχτεί).
Θέλω να πιστεύω ότι ο χρόνος ετούτος θα μου δώσει πολλά πράματα. Άμα λάχει, να του δώσω κι εγώ δηλαδή.

Τι θέλει; Λεφτά; Να το διαπραγματευτούμε. Εγώ είμαι χουβαρντού, δεν κάνω γυφτιές. Όσα γουστάρει θα τα πάρει.
Αλλά, θα βάλω κι εγώ τις προϋποθέσεις μου.
Του χρόνου τέτοια μέρα, θα έχουν αλλάξει μόνο όσα αποφασίσω εγώ. Όπως θα αποφασίσω εγώ. Τα είπαμε αυτά.
Θα έχω κάνει σώμα αξιοζήλευτο (το ξέρω ότι είναι ήδη τέλειο, αλλά τα πάντα επιδέχονται βελτίωση).
Θα έχω αποκτήσει παγκόσμια φήμη (ως κάτι τέλος πάντων, αυτό δεν το έχω αποφασίσει ακόμη).
Θα έχω βρει τον τέλειο άνδρα (εμφάνιση Μιχαλόπουλος, μυαλό Λαζόπουλος, χρήμα Κωστόπουλος).
Κατά τα άλλα, γιοκ.
Αγέραστη θέλω να είμαι (εγώ κι ο Ντόριαν Γκρέυ).
Κι άπαξ και δεν θέλει λεφτά ο φίλος μου ο χρόνος και θέλει κάτι άλλο, να με το πει εδώ και τώρα.
Μήπως αν του οργάνωνα ένα γουέλκαμ πάρτι; Α, τρέλα θα είναι, είμαι πολύ καλή στα διοργανωτικά. Μόνο την λίστα των καλεσμένων να μου κάνει, κι όλα τ' άλλα τα αναλαμβάνω συλλήβδην. Από καναπεδάκια μέχρι μουσική επένδυση. Όποιος δεν έχει δει κοινωνική εκδήλωση από τα χεράκια μου, δεν έχει δει τίποτα. Τρομερή είμαι η άτιμη, τρομερή!
Λοιπόν, πότε θ' αρχίσει το παζάρι;


Υ.Γ. Θα χρειαστώ και κάποιον να είναι απίκο επί της υποδοχής, παρακαλώ όπως οι ενδιαφερόμενοι υποβάλουν τις αιτήσεις τους ενταύθα.

feed me more stupidity