Διατρέφομαι...

Το λοιπόν. Είμαι σε θέση να σας το ανακοινώσω. Και θα σας το ανακοινώσω για να εκτεθώ και να αναγκαστώ να το εφαρμόσω. Θα ξεκινήσω υγιεινή διατροφή.
Βήμα πρώτον και σημαντικότατον: έκοψα ήδη τον καφέ.
Μετά θα κόψω τα αναψυκτικά.
Μετά το αλκοόλ.
Μετά τα γλυκά.
Μετά τα λιπαρά γενικότερα.
Μετά τον λαιμό μου ειδικότερα (επίτηδες τον αφήνω για το τέλος, να έχω κάτι να περιμένω).
Τέρμα οι καταχρήσεις, ως εδώ και μη παρέκει.
Θα μπω κι εγώ στον ίσιο δρόμο των ορθώς διατρεφόμενων, για να καμαρώνω μετά ωσάν το παγώνι για το καλοχτισμένο σώμα μου.
Τουτέστιν γιαουρτάκι, δημητριακούλια, άπαχο κρεατάκι (το οποίο μπορεί να είναι από το 1800, αλλά τουλάχιστον θα πάω στον άλλο κόσμο κομψή), λαχανικούλια, οσπριάκια και τα σχετικά.
Ε και βέβαια, θα πρέπει να ξαναρχίσω και το γυμναστήριο. Τι να κάνω, θα το κάνω κι αυτό. Θά κάνω την καρδιά μου πέτρα, προκειμένου να γίνουν άλλα σημεία του σώματός μου πέτρα. Δε λέω, θα κουραστώ, αλλά μετά θα γευτώ τους καρπούς των προσπαθειών μου.
Κι ύστερα θα βγω του χρόνου στην παραλία και όλη η παραλία θα κοιτάει εμένα και θα με θαυμάζει και θα λέει "ααααα, τι 'ν' τούτη καλέ!" κι εγώ θα κρυφοχαμογελάω με μυστήριο ως μοιραία γυναίκα.
Σας αφήνω τώρα, πάω να τσιμπήσω κάτι γιατί με έπιασε μια λιγούρα. Τι φωνάζετε καλέ, να τσιμπήσω είπα, δεν είπα να φάω!

Υ.Γ. Εξόν από λιγούρα, με έπιασε και μια νύστα. Μια εξαιρεσούλα για τον καφέ, μήπως να την κάνω;;

Επιστρέφω...

Βρε πώς περνάει ο καιρός!
Για πότε σας έλεγα πως φεύγω διακοπές, για πότε περάσανε, για πότε γύρισα, χαμπάρι δεν το πήρα (κι ας είμαι τσακάλι ξακουστό)!
Να, έτσι θα γεράσουμε και δεν θα το πάρουμε μυρουδιά, θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα ήμαστε -ήντα και θα λέμε "μα πώς περάσαν τα χρόνια τα άτιμα", αλλά αυτά δεν θα μας απαντάνε να μας δώσουν μια αντρίκια εξήγηση, καθόσον ο χρόνος ως γνωστόν είναι μπαμπέσης. Αλλά τι μ' έπιασε τώρα το φιλοσοφικό μου ακόμα δεν πάτησα το χέρι μου πίσω, ας αλλάξω κλίμα... Μισό λεπτό... Ο.Κ. άλλαξα.
Λοιπόν που λέτε, τα πέρασα πολύ ωραία στας εξοχάς. Χαλαρά. Είχα πεταχτεί (με καταπέλτη) μέχρι την Χαλκιδική, οπότε το σκηνικό μπορείτε εύκολα να το φανταστείτε : μπάνιο, ηλιοθέραπι, καφέ, ξάπλα, ντόλτσε βίτα. Αλλά μην με παρεξηγήσετε, και τα βιβλιαράκια μου τα διάβασα, και τον διαλογισμό μου τον έκανα. Ε τι, θα απαρνιόμουν τον κόσμο του πνεύματος έτσι εύκολα;;; Ουχί!
Δεν θα έμπω σε λεπτομέρειες.
Καταρχήν γιατί δεν έγινε και τίποτις συνταρακτικό, καταμέσην γιατί και να γινόταν δεν είναι σωστό να βγάζουμε την προσωπική μας ζωή βούκινο, κατατέλος γιατί εννοώ να μπω στο πνεύμα της εργασίας και να αφήσω πίσω τα περασμένα μα ουδόλως ξεχασμένα.
Άντε, καλώς σας ήβρα και επανέρχομαι πάραυτα και δυναμικά.

Υ.Γ. Πάντως την φωτιά δεν την έβαλα εγώ, το λέω για να προλάβω κάποιους καχύποπτους που είμαι σίγουρη ότι θα θελήσουν με κατηγορήσουν άνανδρα...

Απολύομαι...

Απολύομαι στραβάδια και τρελαίνομαι! Αρχίζει η άδειά μου, το όλον δύο εβδομάδες (μην παίρνετε κομπιουτεράκια και μου κουράζεστε, στις 28 του Αυγούστη ξαναπιάνω δουλειά).
Αν δεν καταλάβατε ήδη (που δεν το νομίζω, αλλά λέμε τώρα), θα με χάσετε. Λιγάκι βρε, δεν θέλω πανικό.
Ναι, εντάξει, το ξέρω ότι θα σας λείψω, αλλά τι να κάνουμε, πρέπει να το αποδεχτείτε ψύχραιμα. Προς Θεού χρυσά μου (τι γλυκομίλητη κοπέλα), μη μου μαραζώνετε! Θα είμαι μαζί σας νοερώς.
Όχι, δεν θα τρέχω σε παραλίες να κάνω μπάνια, ηλιοθεραπεία, να πίνω όλη μέρα καφέδες, να κάνω όλο το βράδυ ντόλτσε βίτα και να μην ανησυχώ για τίποτα απολύτως. Καθόλου. Ίσα ίσα.
Όπως έχω χρέος να κάνω, θα εκμεταλλευτώ αυτές τις λίγες μέρες προκειμένου να πέσω σε βαθιά περισυλλογή και να αναλογιστώ ποια είμαι, που πάω, γιατί πάω, πόσον καιρό θα μου πάρει να φτάσω, και όλα τα σχετικά. Δεν πρόκειται να χαλαρώσω (ή είσαι άνθρωπος του πνεύματος, ή δεν είσαι).
Ωστόσο, μπορεί να κάνω και καμιά αιφνιδιαστική στο μεσοδιάστημα να δω τι κινείται στην αγορά. Μπορεί, δεν το υπόσχομαι για να μην με πείτε μετά μπαμπέσα αν δεν το κάνω.
Εσάς όμως σας θέλω δυνατούς, να φυλάτε Θερμοπύλες. Μην πτοηθείτε διόλου από ζέστες και αδειούχους, διότι ο τροχός είναι στρογγυλός, εκεί που ήσουν ήμουνα κι εκεί που είμαι θα 'στε.

Άντε βρε, τα λέμε προσεχώς...

Υ.Γ. Βρε απολύομαι, απολύομαι...

Ξεκολλάω...

Ε ναι λοιπόν, τα κατάφερα. Ξεκόλλησα. Ρίξε μια ιδέα ο ένας, ρίξε μια ιδέα ο άλλος, την βοηθήσατε βρε άτιμα την κατάσταση και μου ήρθε επιφοίτηση. Σας χρωστάω κέρασμα (γράφτε το).
Φυσιολογικά θα το διασκέδαζα πάρα πολύ να μην σας πω τι επέλεξα τελικά, έτσι για να σας σπάσω τα νεύρα. Από συμφεροντολογικά καθαρά κίνητρα (διότι όταν θα μου ξανατύχει σε ποιον θα απευθυνθώ εγώ να με ξελασπώσει;) θα παλέψω με το διαβολάκι μέσα μου και δεν θα το κάνω. Θα σας το αποκαλύψω.
Το θέμα μου λοιπόν, είναι τα ψυχικά τραύματα που ξυπνάει ο Σεπτέμβριος σαν κατεξοχήν μήνας έναρξης των σχολείων.
Εμένα το σχολείο δε μου άρεζε. Μιλημένα ξηγημένα. Με το ζόρι πήγαινα, με το ζόρι γύριζα (ήξερα ότι θα έπρεπε να ξαναπάω γιατί). Βρε αμάν, βρε ζαμάν, με το καλό, με το όμορφο, δεν με άρεζε, δεν με άρεζε! Βιβλίο έβλεπα, η καρδιά μου κόμπος γινόταν. Μολύβι έβλεπα, η ματιά μου φιόγκος γινόταν. Δεν ξέρω, το όλο σκηνικό δεν μου πήγαινε καλά.
Είναι πώς θα το πάρεις από την αρχή, όπως με τα αεροπλάνα. Θα φοβηθείς στην πρώτη πτήση; Θα πετάς με το αλεξίπτωτο φορεμένο για όλη σου τη ζωή. Θα το πάρεις χαλαρά στην πρώτη πτήση; Μετά από λίγο καιρό, θα κάνεις αίτηση για αεροσυνοδός.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι με το που τελείωσα το σχολείο, ξύπνησε μέσα μου μια βαθιά αγάπη για τα μέχρι πρότινος αντικείμενα μίσους, αυτά τα μικρά παραλληλόγραμμα κουτάκια, που αντί να είναι άδεια έχουν χαρτί, που αντί να είναι άδειο έχει γράμματα. Τι τα θέλετε, άμα είναι ανάποδος ο άνθρωπος…

Υ.Γ. Να διευκρινίσω ότι παρόλο που δεν μ’ άρεσε, το έφερνα βόλτα αξιοπρεπώς, εξ ου και η άρτια χρήση προφορικού και γραπτού λόγου που με διακρίνει.

Κολλάω...

Δεν θυμάμαι πόσος καιρός ακριβώς είναι, πάντως είναι χρόνια (ενδεχομένως και ζαμάνια, αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ μετά βεβαιότητος). Είχα μέσα μου κρυμμένη την βαθιά επιθυμία να γράφω σε ένα περιοδικό. Όχι για τα λεφτά (σώθηκα τώρα), αλλά έτσι, για την αίσθηση ότι κάνω κάτι κι έχει μια άλφα απήχηση (αν έχει και βήτα, ακόμη καλύτερα). Και το κυνήγησα αρκετά, αλήθεια σας το λέω. Τελικά ήρθε κι έδεσε από μια συγκυρία που δεν την περίμενα καθόλου.
Αλλά, θα σας την πω την αμαρτία μου. Για έναν ανεξήγητο λόγο, μόλις είδα ότι βρίσκομαι τόσο κοντά, κιότεψα.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Αν καθίσω να μετρήσω τα δείγματα που έχω κάνει και τις πόρτες που έχω χτυπήσει (έστω δια αλληλογραφίας, μην τα παίρνουμε όλα τις μετρητοίς), είναι σίγουρο ότι θα κουραστώ και ως γνωστόν κάνω εξοικονόμηση ενέργειας για πιο χαλεπούς καιρούς. Μην μπω τώρα στην διαδικασία να σας περιγράφω τις προσπάθειές μου, διότι εκτός των άλλων θα ψυχοπλακωθώ και ουδόλως το επιθυμώ Δευτεριάτικα (αν ήταν Τρίτη, μπορεί να το έβλεπα αλλιώς).
Το θέμα είναι, ότι τώρα που τέλος πάντων έγινε, δηλαδή συμφώνησα με ένα περιοδικούλι από αυτά που διανέμονται δωρεάν (αν και τώρα που θα γράφω εγώ μάλλον θα χρεώνεται γύρω στα 15 ευρουλάκια το τεύχος), δεν μου έρχεται τίποτα. Κόλλησα.
Πέρασα ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή και ταράσσοντας την ηρεμία της από καιρού εις καιρόν για να γράψω μια πρόταση και να την σβήσω εκνευρισμένη μετά από λίγο. Τίποτα λέμε, νέκρα.

Αχ τι θα κάνω!!!!

Υ.Γ. Για χρήμα δεν έκανα κουβέντα, λέω να περιμένω να κυκλοφορήσουν τα πρώτα τεύχη που θα εξαντληθούν στο πιτς φυτίλι, και μετά να κάνω σκληρή διαπραγμάτευση.

Παραθερίζω...

Ήξερα. Δεν μπορώ να πω. Μου είχαν πει από πριν ότι η Σαμοθράκη είναι ένα μέρος που ή θα το μισήσεις ή θα το λατρέψεις. Ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει.
Το πλοίο από την Αλεξανδρούπολη μας ξεφόρτωσε στο λιμάνι, την Καμαριώτισσα ντε! Ξεχυθήκαμε ένα τσούρμο παραθερισταί με τα μπαγκάζια παραμάσχαλα, έχοντας στο πρόσωπο εκείνο το ηλίθιο ύφος του ανθρώπου που ήρθε για διακοπές και δεν προσπαθεί καθόλου να κρύψει αυτή την εκνευριστικά χαλαρή διάθεση που τον διακρίνει.
Ο εντόπιος πληθυσμός μας κοιτούσε με βλέμμα αφάσιο, λέγοντας από μέσα του "καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα". Φυσιολογικά θα θιγόμουν, καθόσον δεν το βρίσκω καθόλου πρέπον να με λέει κάποιος ξένος ναυτάκι (πόσο μάλλον ζουμπουρλούδικο), αλλά χάριν της διατήρησης του καλού κλίματος απέφυγα την σκηνή.
Όπως συνηθίζεται αναντάμ μπαμπαντάμ, στην είσοδο του λιμανιού υπήρχαν ένα σωρό ιδιοκτήτες δωματίων που παραμόνευαν καρτερικά να μας ψαρέψουν (ψαρεύομαι όμως εγώ βρε;). Τους προσπεράσαμε επιδεικτικά και ξεκινήσαμε την αναζήτηση καταλύματος με κριτήρια ρομαντικά.
Θέλαμε να είναι σε καλή περιοχή, όμορφα, ηλιόλουστα, οικονομικά και με πανοραμική θέα. Βήμα βήμα η σκληρή πραγματικότητα ήρθε να μας προσγειώσει σαν την τιγκαρισμένη νερόβομβα που πέφτει από τα εκατόνδεκαπέντε μέτρα.
Μην σας τα πολυλογώ, μετά από μερικές ώρες κοπιαστικής αναζήτησης, ήρθα και ζήλεψα φθονερά όλους αυτούς που είχαν προνοήσει και πήραν μαζί τους εξοπλισμό για κάμπινγκ (το οποίο από που βγαίνει, από την κάμπια;) και ρημαδοδιαλέξαμε τέλος πάντων ένα δωμάτιο έτσι, για να τελειώνουμε.
Το μέρος όμως πολύ όμορφο. Πράσινο, πολύ πράσινο (δεν είμαι της αντιπολιτεύσεως, μην με παρεξηγήσετε) και γαλάζια νερά (ούτε της κυβερνήσεως είμαι ωστόσο). Φύση σε όλο της το μεγαλείο.
Από φαγητό φυσιολογικά πράγματα, αν και ολίγον τσιμπημένα από τιμές οφείλω να ομολογήσω (εμένα βέβαια δεν με πολυπείραξε, άλλωστε είμαι σε διαρκή δίαιτα από την ημέρα που γεννήθηκα).
Κι όσο για διασκέδαση; Ευτυχώς που ήμασταν μεγάλη παρέα με μουσική και τα σχετικά, διαφορετικά θα είχαμε μετρήσει τα κατσικάκια ίσαμε με τριακόσιες φορές (έκαστο) για να περάσει η ώρα.
Πάντως, λέω να ξαναπάω.

Υ.Γ. Να με συχωρνάτε που δεν σας έφερα ενθύμια, αλλά έμεινα κομματάκι ρέστη από ρευστό, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε...

Ζω...

Δεν έχω πεθάνει (καλώς ή κακώς). Είμαι ακόμη παρούσα στον πλανήτη, απλά ήμουν μερικές μέρες στας επαρχίας, έτσι για να ξεκουραστώ λίγο καθώς λένε. Βέβαια δεν ήταν και τόσο μεγάλο το διάστημα για να μπορώ να πω ότι το χόρτασα (τι να μου κάνουν εμένανε μερικές μερούλες, εγώ θέλω δυό βδομάδες τουλάχιστον στην καθισιά μου για να γίνω άνθρωπος).
Θα σας είπω φυσικά λεπτομέρειες από τις σύντομες διακοπές μου, καθόσον έχω χρέος και καθήκον να το κάνω, αλλά όχι τώρα. Τώρα βαριέμαι.
Και τόσο που ακούστηκα μπράβο να λέτε. Εγώ κανονικά σήμερα δε μιλιέμαι (πάλι καλά που διαβάζομαι).
Γύρισα και εύχομαι να είχα το περιθώριο να μείνω λίγο ακόμη. Αλλά δεν το είχα (θα το πήρε κάποιος άλλος φαίνεται).
Επόμενη στάση ανάπαυλας σε δύο βδομάδες. Ως τότε σκληρή δουλειά (δε θέλω σχόλια) και αστική ζωή μέχρι σκασμού. Υπεμονή.

Υ.Γ. Αχ πείτε μου ότι σας έλειψα βρε να πάρω λίγο τ' απάνω μου!