Αποχαιρετώ...

Στον περισσότερο κόσμο δεν αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Η αφεντιά μου όμως, ως γνωστόν, ουδεμία σχέση έχει με τον περισσότερο κόσμο.

Μ' αρέσει να αποχαιρετάω και για να γίνω κατευθείαν σαφής και να μην ταλαιπωρώ την κοινωνία με ακατάσχετη φλυαρία, καθόσον η σημερινή κοινωνία μαστίζεται από ακατάσχετη φλυαρία (εγώ δε φταίω, μη με κοιτάτε), έχω μεγάλη χαρά που θα φύγει το 2006. Όξω λέμε!
Δεν θέλω να αρχίσω να αναφέρω τι δεν πήγε όπως το περίμενα την χρονιά που πέρασε και με έκανε να θέλω να την διώξω έτσι άκαρδα. Πολλά πράγματα, σε διάφορους τομείς, αλλά ας μην πω λεπτομέρειες, μπικόζ ό,τι έγινε έγινε και πρέπει να κοιτάμε μόνο μπροστά (και δεξιά αριστερά πού και πού, για να μην διατρέξομε τον κίνδυνο να κουτουλήσουμε σε κανέναν τοίχο).

Αλλά μπορώ να αρχίσω να αναφέρω τι θέλω να συμβεί το επερχόμενο έτος.
Λεπόν, στα' να δούμε...

Θέλω να γίνουν όλα άψογα στη δουλειά (το οποίο για να γίνει μάλλον πρέπει απλά να μην πηγαίνω), να βρω τον μήνα που θρέφει τους έντεκα (για να μπορέσει να ισχύσει το προηγούμενο), να γνωρίσω τον άντρα της ζωής μου (και να με γνωρίσει κι αυτός αν είναι δυνατόν), να μην χρειαστεί να συναντήσω κανέναν γιατρό (παρεκτός αν συμπέσει να είναι ο άντρας της ζωής μου), να κερδίσω το τζόκερ (χωρίς να χρειαστεί να παίξω όμως, ή είσαι τυχερός ή δεν είσαι), να γίνουν όλα τα όνειρά μου πραγματικότητα (όχι αυτά που κάνω στον ύπνο μου, αυτά που κάνω στον ξύπνο μου) και άλλα πολλά πολλά πολλά.

Άπληστη εγώ; Μα που ακούστηκε!

Υ.Γ. Άντε καλώς να ορίσει και ευτυχισμένος ο καινούριος Πάσχας.

Τζελιαλίζω...

Αν δεν είχα αυτοδεσμευθεί απ' αρχής της μπλογκοκαριέρας μου και μέχρι τούδε, που είναι στην ακμή της, να έχω σαν τίτλο των ποστακίων μου μονάχα ένα ρήμα, τούτο δω το κείμενο θα λεγόταν "ένα αλλόκοτο πρωινό με τους Gelial & Bro". Τι να σας κάμω όμως τώρα που είναι δεμένα τα χέρια μου, εξου και ο αυθαίρετος ευρηματικός (το 'χω αυτό) τίτλος που αναγράφεται άνωθι.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή όχι από την αρχή αρχή (δεν εννοώ να νυχτώσω εδώ πέρα), από το σημείο που έκανα το επίμαχο τηλεφώνημα για να βρω που ακριβώς βρίσκεται ο περί ου ο λόγος, ο οποίος έσκασε μύτη στα πέριξ για μια και μοναδική έκτατη εμφάνιση συντόμου διαρκείας.
Ντριιιν (έτσι κάνει το υπερσύγχρονο τηλέφωνο του, τεχνολογίας 1978).
- Έλα, λέει.
- Πού είσαι, λέω.
- Στο κέντρο, λέει.
Να υπενθυμίσω ότι η υπογράφουσα διαμένει στην Θεσνίκη. Όχι στο Καστελόριζο. Τουτέστιν, η λέξη κέντρο δεν είναι και ο πιο επαρκής όρος για να δώσει κανείς το στίγμα του.
- Να γινόσουν λίγο πιο σαφής, λέω βγάζοντας συνάμα έναν βαθύ αναστεναγμό.
- Αααα, περίμενε λίγο να δω που βρίσκομαι.
Με τα πολλά με τα λίγα, κοίταξε δεξά, κοίταξε ζερβά, ρώτησε κι έναν πολιτσμάνο, στο τέλος κατάλαβε ο ημεδαπός τουρίστας που εβρισκόνταν, κι αφού με ενημέρωσε σχετικώς, συναπαντήθημεν.
Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι δεν ήταν σόλο. Συνοδευόταν από το καρντάσι του, καθώς οι γιατροί έχουν επιστήσει στην οικογένεια του τους τραγικούς κινδύνους που μπορεί να προκύψουν αν κυκλοφορεί μόνος του. Αλλά προς το παρόν θα σχολιάσω μόνο το κεντρικό πρόσωπο, μια και για τις συγγένειες, και δη του πρώτου βαθμού, δεν φέρουμε ουδεμία ευθύνη εμείς οι ίδιοι, αλλά μόνο τα μοιραία παιχνίδια των DNA. Οπότε γιατί να εκθέσω τον καθόλα αξιοσέβαστο και αξιόλογο, βαριόμοιρο αδερφό;
Επήγαμε και καθίσαμε να ιπιούμε έναν καϊφέ. Μπίρι μπίρι, ήρθε και μεσημέριασε σχεδόν χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι (φαντάζεστε τι ευχάριστα που περνά η ώρα μαζί μου άλλωστε). Ο αγαπητός μου γκεστ αναφώνησε αίφνης με πανικό:
Ξεχάσαμε να πάρουμε δώρο στην θεία, ξεχάσαμε να πάρουμε δώρο στη θεία!
Ε καλά δα, δεν χάλασε κι ο κόσμος, είπα εγώ με αποφασιστικό τόνο εφόσον αντελήφθην ότι η ζημιά ήτο σφοδρή. Άιντε, πάμε τώρα να το πάρουμε (ούτε το διανοούμουν να μείνει ριγμένη η θεία χρονιάρες μέρες).
Ξαμολυθήκαμε λοιπόν στους λαοπλυμμηρισμένους δρόμους να βρούμε το κατάλληλο αξεσουάρ, με μια ενδιάμεση στάση για να ξαλαφρώσει το παιδί που δεν προνόησε να πάει στο μέρος πριν ξεκινήσουμε. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήκαμε, ξεμπερδέψαμε στο μάνι μάνι με δάυτην τη ρημάδα (την υποχρέωση, δεν θα μιλούσα ποτέ έτσι για τη θεία). Έλα όμως που στο μεταξύ το μεσημέρι ήρθε κι έγινε καραμεσήμερο.
Πεινάω λιγάκι, αναφώνησε ο υποσιτισμένος νεαρός.
Τι να έκανα; Να του έδινα δικαίωμα να μπορεί να πει ότι ήρθε για λίγο στην πόλη μου και τον άφησα νηστικό; Πήγαμε λοιπόν, τσιμπήσαμε κάτι (εγώ δεν τρώω ποτέ, μόνο τσιμπάω, είναι αρχή μου αυτή) και με την κοιλιά τουρλωτή επήραμε σιγά σιγά και με συγκίνηση περισσή τον δρόμο του γυρισμού.
Κάπου εκεί, οι δρόμοι μας χωρίσαν, έτσι απότομα και άδοξα.
Και δεν είχα και μαντήλι για να τους κουνήσω καθώς το τρένο αναχωρούσε κι ακουγόταν ο θλιμμένος του απόηχος πάνω στις ράγες σαν μοιρολόι που με αποχαιρετούσε θλιμμένα, ενώ η σκόνη που σήκωνε έμπαινε στα βουρκωμένα αμυγδαλωτά μου μάτια μου ωθώντας τα καταπιεσμένα δάκρυα να πλημμυρίσουν το πανέμορφο πρόσωπό μου (για να είμαι ειλικρινής με αυτοκίνητο ήρθαν, αλλά θα μπορούσα να φτιάξω τέτοια αριστουργηματική πρόταση με γιώτα χι;).
Έτσι κάπως γίναν όλα...

Υ.Γ. .. ή σχεδόν όλα (εκβιαστικό υπονοούμενο είναι αυτό).

Τσατίζομαι...

Είμαι στη δουλειά όπως θα καταλάβατε (τι θα πει από πού, από τον ιδρώτα του προσώπου μου που έχει αφήσει τα ίχνη του πάνω στο κείμενο).
Πριν από λίγο λοιπόν, σηκώθηκα και πήγα στο μέρος όπου πηγαίνουμε όταν έχουμε πιει πολλά νερά και καφέδες, τα οποία με τη σειρά τους κάποια στιγμή επιθυμούν να δραπετεύσουν από τον οργανισμό μας για να καταλήξουν εις το αποχετευτικό σύστημα (πράγμα που ουδέποτε κατάλαβα, καθόσον αδυνατώ να δεχτώ ότι αυτό ως περιβάλλον είναι πιο ευχάριστο από το ανθρώπινο έντερο, και δη το δικό μου). Εκεί ήρθα να διαπιστώσω μετά λύπης μου, ότι ο προηγούμενος επισκέπτης είχε εξαντλήσει το ποπόχαρτο, αλλά δεν φρόντισε να τοποθετήσει άλλο στη θέση του. Και ναι, η τύχη ήταν με το μέρος μου και το πήρα πρέφα πριν προβώ στις προαναφερόμενες ενέργειες υγιεινής (δεν γνωρίζω τι θα έκανα αν το αντιλαμβανόμουν κατόπιν εορτής, ως εκ τούτου δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί σας τις πιθανές αντιδράσεις μου και τις επιπτώσεις αυτών στο περιβάλλον).
Στο θέμα μας.
Πώς να χαρακτηρίσει κανείς έναν άνθρωπο που αδιαφορεί κατά τέτοιον κατάπτυστο τρόπο για τον πλησίον του;
Να τον επείς παρτάκια, αναίσθητο ή τομαράκι;
Ενα αυτό.
Και όπως και να τον επείς, τι να τον εκάμεις;
Να τον κάνεις παρατήρηση;
Ένας άνθρωπος που λειτουργεί έτσι δεν χαμπαρίζει από κάτι τέτοια (διότι φιλότιμος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι).
Να τον βρίσεις;
Δεν βρίζω εγώ (ούτε πίνω, ούτε καπνίζω, μα τι καλό κορίτσι που είμαι σε καλό μου!).
Να τον καρφώσεις;
Δεν γίνομαι εγώ ρουφιάνα για κανέναν κερατά (μια τιμή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε).
Μια λύση μου φαίνεται σαν επικρατέστερη.
Να τον πληρώσω με το ίδιο νόμισμα. Τουτέστιν, να μάθω ποιος είναι (πράγμα εύκολο για μια δαιμόνια ντετέκτιβ σαν την αφεντομουτσουνάρα μου) και να παραμονεύω πότε θα πάει για να κρύψω όχι το χαρτί, μέχρι και το καζανάκι σου μπλοκάρω εγώ, να τρέχει με τα μπουκάλια το εμφιαλωμένο και να μην φτάνει!
Όχι παίζουμε...

Υ.Γ. Ωραίο θέμα έπιασα σήμερα, όποιος έτρωγε την ώρα που διάβαζε την έκανε!

Καταθλίβομαι...

Μ' αρέσει να ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει γύρω μας, διότι ως γνωστόν έχω πάντα τις κεραίες μου τεντωμένες (εγώ και οι γονιμοποιημένες κάμπιες). Και προτιμώ βεβαίως το ίντερνετ για τη δουλειά αυτή, αφού ο τρόπος παρουσίασης της είδησης δεν είναι ποτέ τόσο τραγικός όσο στην τηλεόραση, ενώ βέβαια δεν διαβάζεις μόνο για δυο-τρία πιασάρικα θέματα, αλλά για όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν και μας επιτρέπεται να γνωρίζουμε.
Έτσι, το να μαθαίνω καινούρια πράγματα είναι κάτι που πραγματικά με ευχαριστεί (τι φιλομάθεια αυτό το κορίτσι, τι φιλομάθεια!).
Μέχρι προχθές. Διάβασα κάτι, που πραγματικά με έχει προβληματίσει.
Ήταν ένα άρθρο που αναφερόταν στην κατάθλιψη, και παρουσίαζε τα δέκα σημαντικότερα συμπτώματα. Αν έχετε πέντε τουλάχιστον από αυτά, έλεγε, επισκεφθείτε τον γιατρό σας (να φανταστώ ότι εννοεί τον ψυχίατρο και ουχί τον οδοντίατρο;).
Το έριξον λοιπόν μια προσεκτική ματιά, με την ενδόμυχη διάθεση να γελάσω πικρόχολα που δεν θα είχα ούτε ένα από αυτά και θα κορόιδευα σατανικά όλους τους υπόλοιπους που θα ήταν για το τρελάδικο.
Βάι βάι όμως, τι μου επεφύλαξε η αδυσώπητη μοίρα!
Είχα εφτά στα δέκα συμπτώματα. Ω ναι κυρίες και κύριοι και παιδιά, εφτά στα δέκα! Ούτε ένα ούτε δύο (ούτε χίλια δεκαδύο βέβαια, αλλά και πάλι το εφτά είναι ένα σεβαστό νούμερο).
Να πω ότι δεν επηρεάστηκα; Ψέματα θα πω (να είμαι καταθλιπτική, αλλά και ψεύτρα καταθλιπτική πολύ δεν πάει;). Επηρεάστηκα. Σκιάχτηκα, πώς το λένε.
Μην αυθυποβλήθηκα; Πιθανό. Τότε είμαι αδύναμος χαραχτήρ, είναι κι αυτό ένα μείζον πρόβλημα.
Δεν είμαι καλά, σώσθε με κάποιος, δεν είμαι καλά λέμε!

Υ.Γ. Επίτηδες δεν ανέφερα αναλυτικά τα συμπτώματα, μην σας κάμω κι εσάς καμία τέτοια ζημιά γιορτιάτικα...

Βοηθάω...

Είναι όμορφο να σε βοηθάνε. Ό,τι και να λέμε, όσο αυτόνομοι και αν θέλουμε να είμαστε ή να λέμε ότι είμαστε ή όντως να είμαστε τέλος πάντων (το πιάσατε εσείς το νόημα), είναι πάντα ωραίο να δεχόμαστε βοήθεια.
Βόηθα με να σε βοηθώ να ανεβούμε στο βουνό.
Διότι άιντε πάνε να το ανέβεις το βουνό μια ψυχή μονάχη σου. Ζόρι λέμε. Ενώ άμα είναι κι άλλος ένας, κατά προτίμηση μπροστάρης για να κουβαλάει το βάρος, τότε τι καλά, ε; Ή και να μην φορτώνεται το βάρος (ο νους μου στη λούφα εμένα παιδιόθεν, δεν με παρεξηγείτε), έστω να υπάρχει εκεί για να σιγοντάρει, για ψυχολογικούς λόγους φεριπείν.
Πόσες φορές όταν ήμασταν μικροί δεν ζητούσαμε τα βράδια από την μαμά, ή τον μπαμπά, ή τον αδερφό, ή την αδερφή (εδώ με την παραδοσιακή έννοια της λέξης), ή τον παππού, ή την γιαγιά ή έναν οποιοδήποτε χριστιανό εν πάση περιπτώσει, να μας μιλάει την ώρα που εμείς πηγαίνουμε στο με το συμπάθιο προς νερού μας;
Γιατί το κάναμε αυτό;
Για να μην αισθανόμαστε μόνοι σαν την καλαμιά στον κάμπο, σαν το στρείδι στο βυθό, σαν ξερόκλαδα σπασμένα, σαν σπουργίτια ερημωμένα.
Και πόσες φορές δεν υπήρξαν πράγματα που αν δεν υπήρχε κάποιος φίλος να μας σπρώχνει (μεταφορικά, κυριολεκτικά δεν είναι φίλος, είναι μπουλντόζα) δεν θα τα καταφέρναμε, ενώ χάρη στην παρότρυνσή του μπορέσαμε και κάναμε τα απαραίτητα βήματα για να πετύχουμε τον στόχο μας (μεταφορικά και αυτά, κυριολεκτικά δεν είναι στόχος, είναι μπάσκετμπολ);
Γι' αυτό λοιπόν, ένα έχω να πω εγώ. Βοηθάτε ανθρώποι! Βοηθάτε για να σας βοηθήσουν για να αλληλοβοηθιόμαστε μπας και την βγάλουμε καθαρή.

Υ.Γ. Αφιερωμένο...

Στολίζω...

Πολλές φορές εύχομαι να είχα μείνει παιδί, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Δεν θα υπεισέλθω αυτή τη στιγμή σε λεπτομέρειες, μην μου βγει μελαγχολικό το κείμενο και σε τούτη την οικία την μελαγχολία δεν την βάνω μέσα εκ πεποιθήσεως. Τότε γιατί το ανέφερα; Γιατί έρχονται αι Χριστουγεννιάτικαι εορταί (το λέω για όσους δεν το πρόσεξαν).
Τώρα θυμάμαι πιο έντονα από ποτέ τα μικράτα μου, και δη το σκολείο.
Που στολίζαμε το δέντρο και λαμπιρίζανε οι μπάλες και φεγγουλούσανε τα πολύχρωμα λαμπάκια.
Που κόβαμε εκείνο το γυαλιστερό χαρτόνι και σιάχναμε δεντράκια, καμπανούλες, αστεράκια και άλλα όμορφα στολιδάκια. Και είχαμε και χρυσόσκονη.
Και κάναμε και γιορτές, και ντυνόμαστε και αγγελάκια και λέγαμε και ποιήματα (όπου εννοείται ότι πρωτοστατούσα, καθόσον τέτοια καθαρή άρθρωση και τέτοιο υπερήφανο παράστημα δεν ήταν σωστό να πηγαίνουν χαμένα).
Και που τρώγαμε μελομακάρονα και κουραμπιέδε χωρίς να ξέρουμε τι πα να πει δίαιτα.
Χώρια που καθόμασταν δεκαπέντε μέρες και μία βδομάδα πριν - μία μετά ήμασταν παιδική χαρά (ενώ τις άλλες μέρες ήμασταν σωφρονιστικό ίδρυμα).
Από όπου και να το δούμε, μείον δεν είχε η υπόθεση.

Αχ βαχ... Γιατί να μην μπορεί να γίνει το αυτό και τώρα;

Υ.Γ. Λέτε άμα προτείνω τίποτα σχετικό στον αφεντικό μου να με νομίσει για καμιάν ανώριμη (ποιαν, εμένα!);

Ανυπομονώ...

Πολλά πράματα έχω, υπομονή δεν έχω. Γι' αυτό ζηλεύω αφάνταστα τους ανθρώπους που διαθέτουν αυτό το προσόν, και θα έδινα τα πάντα για να τους μοιάσω λιγάκι (όταν λέω τα πάντα, από αυτά που έχω για πέταμα εννοώ).
Μου είναι αδύνατο να περιμένω. Δεν μπορώ, δεν δύναμαι.
Πιο εύκολο μου είναι να πάω περιπατώντας στον προορισμό μου, παρά να κάτσω να περιμένω λεωφορείο ή τακσί (διαθέτω βέβαια την ανάλογη αθλητική παιδεία ως γνωστόν).
Προτιμώ χίλιες φορές να μείνω νηστική, παρά να στηθώ σε μια ουρά από 'δω μέχρι 'κει απέναντι για να παραγγείλω μαμ (ούτως ή άλλως, κάνω εκ γενετής δίαιτα).
Κάλιο να μη γνωρίσω τον μίστερ πέρφεκτ ποτέ, παρά να μου ζητήσει το τηλέφωνό μου και να ξεροσταλιάσω αναμένοντας το ποθητό κουδούνισμα (μη σας παραξενεύει που δεν τον επεριγράφω ενδελεχέστερα, επίτηδες το κάμω για να αφήσω ανοιχτά τα περιθώρια, γιου νόου γουάτ άι μιν).
Αλλά όμως!
Σε ποιον ελαχαίνει συνέχεια να πρέπει να υπομένει;
Στην υποφαινόμενη (εμένα καλέ!).
Μα έχω ζόρια στη δουλειά;
Κάνε υπομονή λίγο καιρό και θα στρώσει η κατάσταση, με λένε (να το βράσω άμα στρώσει και δε μ' έχει μείνει νύχι για νύχι από το να τα τρώγω).
Μα έχω ντέρτια εσωτερικά;
Υπομονή και θα δεις μιαν άσπρη μέρα (μέχρι να φανεί θα έχω ανεβάσει πρεσβυωπία).
Μα τρέχω για χίλιες δυο δουλειές και δεν προλαβαίνω;
Υπομονή και θα μπουν τα πράγματα σε μια σειρά (εγώ δε θέλω να μπούνε στη σειρά, να τελειώσουν θέλω).
Αν πεις δε όταν μου τάξουν κάτι; Τούρμπο γίνομαι μέχρι να το δω να γένεται, θερίο στο κλουβί!
Νομίζω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω κι εγώ ένας υπομονετικός άνθρωπος. Θα είναι κι αυτή μία από τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου. Δε βαριέσαι, αυτά έχει η ζωή. Εμείς θα βραβευτούμε στον άλλο κόσμο.

Υ.Γ. Μα πότε θα έρθουν τα Χριστούγεννα;;;