Γκαλοπάρω...

Γκάλοπ:

Έστω ότι είμαι ένας άνθρωπος πεζός (κυριολεκτικά, μεταφορικά είμαι λίαν ρομαντική φύση).
Και περπατάω ωραία και καλά στο δρόμο.
Κι εκεί που προχωράω, τσουπ, να 'σου πεταγμένο σαν την ηχητική εκπομπή φυσικών αερίων εκ του ανθρωπίνου οργανισμού ένα αμάξι.
Παρκαρισμένο φαρδύ πλατύ, ακυρώνοντας το πεζοδρόμιο (πεζο+δρόμιο=πεζός αυτός που περπατάει για να τα ξεκαθαρίζουμε).
Και φυσικά, δεν μπορώ να περάσω.
Αν συνεχίσω κανονικά την πορεία μου, σαν να μην ήταν εκεί, φταίω;
Τουτέστιν, αν ανέβω επάνω στο καπό του γαϊδάρου που αγνόησε τον ΚΟΚ (Κώδικα Οδικής Καγκουροκυκλοφορίας) και παρακάμψω το εμπόδιο ωσάν να ήταν ένα πεταγμένο πακέτο από τσιγάρα (η μάρκα στο σημείο αυτό μας είναι αδιάφορη).
Ερώτημα πρώτον:
Θα έφταιγα;

Έστω ότι λέτε ότι θα έφταιγα (που ντροπή σας δηλαδή).
Και με τα τράβαλα στις αρχές, αποδεικνύεται ότι ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου δεν έχει καμία νομική συνέπεια.
Δεν τρώει ούτε καν κλήση.
Αντίθετα βρίζει, χειροδικεί, διεκδικεί αποζημίωση και απειλεί με μηνύσεις. Και όλοι όσοι έχουν μαζευτεί από το νταβαντούρι (να μου ζήσεις Ελληνάρα) παίρνουν το μέρος του. Γιατί έπαθε ζημιά το του-του του.
Κανείς δεν σχολιάζει ή ενοχλείται από το γεγονός ότι το είχε αφήσει σε σημείο που δήλωνε απροκάλυπτα ότι εκτός από τον εαυτό του δεν νοιάζεται για κανέναν άλλο. Πεζό, παιδί, ηλικιωμένο, ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, μανάδες (και μπαμπάδες άμα λάχει) με καροτσάκια. Κανέναν.
Ερώτημα δεύτερον:
Πώς θα έπρεπε να αντιδράσω;

Υ.Γ. Το περιστατικό είναι πραγματικό. Όνομα δεν αναφέρω, γιατί ο πρωταγωνιστής με απειλεί με μήνυση.

Πεινάω...

Απ' το πρωί ήθελα να γράψω κάτι τις για να δείτε ότι η διάθεσίς μου βελτιώθηκε και δεν είναι πλέον κατήμαυρη, αλλά δεν πρόκαμα.
Και δεν πρόκαμα, γιατί έτρεχα.
Δουλειά με τη σέσουλα ρε παιδιά, πολύ πράμα μιλάμε.
Αλλά προκειμένου να ξαναπάρω τα κάτω μου και να μην έχω προλάβει να δηλώσω ότι το τέως αναφερθέν μου έρεβος διαλύθηκε (ούτως ώστε όταν ξαναπέσω να μπορείτε να αναφέρετε το σχετικό στοιχείο στον ψυχίατρο για να έχει ορθή εικόνα περί του ιστορικού μου), χαλαλίζω στην πάρτη μου ένα διαλειμματάκι για να σας κάνω μια τζα από την χαραμάδα και να ξαναβουτήξω στο χαρτομάνι μου.
Τζα!
Αλλά να την πω και την αμαρτία μου; Πεινάωωωωωωωω! Ευτυχώς που είχαμε εορτάζοντα από τα χτες και μας έφερε φοντάν, τα οποία και οφείλω να ομολογήσω ότι έχω ήδη τσακίσει.
Άντε, σας αφήνω τώρα γιατί πρέπει να συνεχίσω την πολύτιμο συνεισφορά μου επ' αγαθόν της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως.

Υ.Γ. Τίποτα άλλο για καταβρόχθισμα μήπως σας βρίσκεται;

Ρήμα το Σκοτεινόν

Eίμαι άλλης γλώσσας, δυστυχώς,

και Hλίου του Kρυπτού

ώστε

Oι όχι ενήμεροι των ουρανίων

να μ' αγνοούν.

Δυσδιάκριτος

Kαθώς άγγελος επί τάφου

σαλπίζω άσπρα υφάσματα

Που χτυπιούνται στον αέρα και μετά πάλι αναδιπλώνονται

Kάτι να δείξουν,

ίσως,

τα θηρία μου τα χωνεμένα

ώσπου τελικά

Nα μείνει ένα θαλασσοπούλι τ' ορφανό πάνω απ' τα κύματα

Όπως και έγινε.

Όμως

χρόνια τώρα μετέωρος

κουράστηκα

Kι έχω ανάγκη από γης

που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη

Mάνταλα πόρτες κρυφακούσματα κουδούνια·

τίποτε.

A Πιστευτά πράγματα μιλήστε μου!

Kόρες που εμφανιστήκατε κατά καιρούς

Mέσ' απ' το στήθος μου κι εσείς παλαιές αγροικίες

Bρύσες που λησμονηθήκατε ανοιχτές

μέσα στους αποκοιμισμένους κήπους

Mιλήστε μου!

Έχω ανάγκη από γης

Που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης

Υ.Γ. Ακόμα και το Θεριό έχει τα κάτω του...

Πρήζω...

Χτε, ήμαν με μια παρέα και κουτσοτρώγαμε, κουτσοπίναμε, κουτσομιλούσαμε (και σε φάσεις κουλομιλούσαμε κιόλας για ποικιλία) ξέρετε, κι άλλα τέτοια έμορφα. Όλα καλά κι όλα ωραία, χθες ήσουν μ' άλλονε παρέα ... (όχι, αυτό είναι απ' αλλού, σουξεδάκι του Τζορτζ, φτου πιπέρι!). Όλα καλά λοιπόν, τα περνούσαμε φίνα. Το πρώτο εικοσάλεπτο με μισάωρο. Μέχρι που ήρθαν και τα τελευταία φαγιά.
Εξαιρετικά κρίσιμο σημείο. Από αυτά που αν ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα χρονικό χάσμα για να ταξιδέψουμε ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Η στιγμή που τοποθετήθηκε το τελευταίο πιάτο πάνω στο τραπέζι, θαρρώ αυτό με την σκορδαλιά (ωστόσο εγώ μοσχομοιράω, καθώς δεν έβαλα μπουκιά στον στόμα μου από περισσό αλτρουισμό για να μην σας τραυματίσω σήμερις την όσφρηση. Να το εκτιμήσετε αυτό).
Και τσουπ!
Να σου τον ο κάπελας πάνω από το κεφάλι μας, ένεκα που μας ξέρει (από την τηλεόραση), να πει τα τυπικά. Άσχετο που τα είχε πει και όταν μπήκαμε στο ταβερνείο. Ήθελε να τα ξαναπεί. Ε ξαναπές τα βρε αδερφέ, αν είναι να νιώσεις καλύτερα, σκέφθηκα μεγαλόψυχα εντός μου.
Αμ δεν έμεινε στα τυπικά. Άρχισε την πάρλα και μας άλλαξε τα φώτα, μας γονάτισε κανονικά. Χώρια που είχε και ένα προβληματάκι στην άρθρωση και δυσκολευόσουν να καταλάβεις τι έλεγε. Αλλά εμένα αυτό δεν με πείραζε, γιατί ούτως ή άλλως, σκασίλα μου τι έλεγε. Ήθελα απλά να ρημαδοτελειώσει για να ρημαδοσυνεχίσουμε την συνεστίασή μας με την ησυχία μας.
Φευ.
Δεν σταματούσε. Με τίποτα. Τι κι αν τον εκοιτούσα απ' την κορφή ως τα νύχια, με σοβαρό κίνδυνο να παραξηγηθώ, για να βρω αν έχει διακόπτη off να τον πατήσω να ησυχάσουμε; Ή που δεν είχε, ή που καλυπτόταν από την μαγέρικη περιβολή του. Εκεί αυτός, ακάθεκτος.
Α, εννοείται ότι στο μεταξύ είχε στρογγυλοκαθίσει κιόλας ε.
Μα σας καλέσαμε κύριε; Σας είπαμε κάντε την αρμένικη και πρήξτε μας τα απόκρυφα; Ουχί. Κανείς δεν του το είπε αυτό, το τσέκαρα με όλους τους συνδαιτυμόνες έναν προς έναν (πάντοτε μιλάω με στοιχεία).
Μη σας τα πολυλογάω και μου γονατίσετε κι εσείς, έτσι πήγε το πράμα ως το τέλος.
Και μετά σου λένε να στηρίζεις τις μικρές, συνοικιακές επιχειρήσεις γιατί δεν είναι απρόσωπες.
Δηλαδή για να καταλάβω, το αντίθετο του απρόσωπος είναι το πρήχτης;

Υ.Γ. Έπρεπε τουλάχιστον να τον βάλουμε στο ρεφενέ, ας όψεται που δεν το σκέφτηκα νωρίτερα...

Ξανανοίγω...

Διότι είναι να μην βάλω κάτι στο μυαλό μου εγώ. Δεν αστειεύομαι. Γη και ουρανό κινώ, αλλά αυτό που αποφασίζω γίνεται.
Το Spazits δεν μπορούσε να ξαναλειτουργήσει (κανονικά θα έπρεπε να κάνω παραπομπή στο σχετικό προ-προηγούμενο ποστ μου, αλλά υποθέτω αυθαίρετα ότι με διαβάζετε ανελλιπώς και δεν βρίσκω τον λόγο να προβώ σε διευκρινίσεις). Για τεχνικούς λόγους. Το δέχτηκα, τι να έκανα.
Δεν υπήρχε όμως ένας άλλος τρόπος να ξαναδημιουργηθεί ένας τέτοιος χώρος, που να μην γράφει απλά ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του για την προσωπική του πάρτη; Που να υπάρχει ένα άλφα κράξιμο για το μπλογκοπεριβάλλον μας; Καλοπροαίρετο πάντα, και φυσικά με αυτοσαρκαστική διάθεση και άφθονο χούμορ ούτως ειπείν.
Κάθομαι βρε αδερφέ ήρεμα κι ωραία στη δουλειά.
Με πρήζουν χίλιοι δυο πικραμένοι.
Θέλω κι εγώ κάπου να εκτονωθώ.
Διαβάζω λίγο κανένα μπλόγκι να παν' τα φαρμάκια κάτω, κι αντικρίζουν τα ματάκια μου ένα σωρό κουφά (διότι το κουφό και το ακούς, και το αντικρίζεις άμα λάχει).
Ε άμα βλέπω κουφά, θέλω να τα μοιραστώ με τους συνανθρώπους μου (τι να κάνεις, είναι ένα μικρό κουσουράκι μου κι αυτό). Να μην έχω μια γωνίτσα τόση δα;
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια.
http://spazitsnemesis.blogspot.com

Υ.Γ. Φοριέται και στο δεξί, σαν κόσμημα.

Ταινιάζω...

Είναι πασίγνωστο ότι είμαι τεμπέλα. Δεν το κρύβω. Και δεν το κρύβω, γιατί βαριέμαι. Και βαριέμαι, επειδή είμαι τεμπέλα. Καλά ως εδώ;
Ο Υπουργός μου είναι όπως γνωρίζετε εξαιρετικά συμπαθής (και να μη μου ήταν πάλι θα τον είχα από κοντά μπας και με βολέψει σε καμιά θεσούλα στο δημόσιο). Και αν και εγώ αυτά τα αλυσιδωτά γενικώς δεν τα χωνεύω, δεν λέει τώρα να πας κόντρα στην εξουσία. Οπόταν, πρέπει να πω, λέει, εφτά ταινίες αγαπημένες, λέει.
Όλα κι όλα. Εφτά είναι πολλές. Βαριέμαι (εξ ου και ο πρόλογος). Άμα πω μία που την έχω δει ίσα με εφτά φορές πιάνει; Πιάνει.
Τρέξε Λόλα τρέξε.
Ανεπανάληπτη. Γερμανική παραγωγή (τι τα έφαγα τα χρόνια μου στα Γκαίτια), που με συνάρπασε τελειωτικά.
Τώρα πρέπει και να επιχειρηματολογήσω για να δικαιολογήσω την επιλογή μου;
Μπορεί και όχι, αλλά εγώ θα επιχειρηματολογήσω για το σπορ.
Ένα έχω να πω. Εμένα μετά απ' αυτό το έργο, άλλαξε η ματιά μου. Και δεν έγινε πιο γοητευτική (δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια για κάτι τέτοιο), αλλά, να...
Η ταινία αυτή πραγματεύεται εν ολίγοις (εμπρός λοιπόν λογοτεχνική μου κατάρτιση!) την θεωρία του χάους. Το ότι τα πάντα αλληλεπιδρούν με τα πάντα.
Το ότι εγώ αυτή τη στιγμή κάθομαι και γράφω και δεν κάνω κάτι άλλο (συνειδητά δεν χρησιμοποιώ τη δουλειά σαν παράδειγμα, δεν είναι απαραίτητο να προκαλούμε την τύχη μας, ε αγαπητή εταιρεία;), αλλάζει την πορεία ολόκληρης της ζωής μου. Και των όσων με περιστοιχίζουν (σίγουρα της αγαπητής εταιρείας, που μάλλον δεν πρόκειται να ανεβάσει τα κέρδη της σήμερα χάρη σ' εμένα).
Το ότι εσείς αυτή τη στιγμή κάθεστε και διαβάζετε και δεν δουλεύετε (συνειδητά δεν χρησιμοποιώ κάτι άλλο σαν παράδειγμα, δεν είμαι αδιάκριτος άνθρωπος εγώ να ασχολούμαι με τα προσωπικά σας), αλλάζει την πορεία ολόκληρης της ζωής σας. Και των όσων σας περιστοιχίζουν (γιατί διαβάζοντας εμένα, γίνεστε πιο θετικοί, πιο φιλικοί, πιο αξιαγάπητοι).
Ωστόσο, οφείλω να πω ότι πιστεύω πως τα πάντα χάνουν όταν πας να τα μεταφέρεις. Οι ταινίες, τα βιβλία, οι εμπειρίες. Όλα έχουν να κάνουν με το πώς τα νιώθει και τα συλλαμβάνει ο καθένας.
Γι' αυτό, δείτε το! Κι αν το έχετε κάνει ήδη, ξαναδείτε το! Τσιγγουνιές θα κάνουμε;

Υ.Γ. Δεν αναιρώ το προηγούμενο ποστ μου για το Spazits, απλά δίνω παράταση για να μην αγχωθούν βρε τα παιδιά!

Υπογράφω...

Αρκετά έκανα το κορόιδο.
Ως εδώ και μη παρέκει.
Τέρμα.
Φτάνει.
Καπούτ.
Αυτό ήταν.
Τελεία και παύλα.
Τετέλεστετ.
Δεν πάει άλλο.
Νομίζω πως καταλάβατε, ας μην προβώ σε περαιτέρω χρήση φράσεων παρεμφερούς νοήματος (πώς την χειρίζομαι την ελληνική ρε η άτιμη!).
Τόσον καιρό επέλεξα να μην μιλήσω. Άλλωστε, δεν μου αρέσει ιδιαίτερα να ανακατεύομαι σε υποθέσεις που δεν με αφορούν άμεσα. Δηλαδή ψέματα, δεν είναι ότι δεν μου αρέσει, είναι ότι συνήθως βρίσκω τον μπελά μου.
Γι' αυτό και τώρα είχα πει αρχικά να μη λάβω θέση. Να δείξω ανωτερότητα που λένε (γιατί, τον υπόλοιπο καιρό έδειχνα κατωτερότητα ας πούμε;).
Αλλά πλέον έχω φτάσει στα όριά μου. Θα μιλήξω.
Θα χρειαστώ όμως τη στήριξή σας. Πρέπει να την έχω, σας παρακαλώ, υποσχεθείτε μου ότι θα την έχω. Κανένας αγώνας δεν είναι ποτέ αποτελεσματικός αν δεν είναι μαζικός (τόσα χρόνια παρακολουθώ πορείες από τον καναπέ μου, έμαθα και κάτι). Τουτέστιν, θέλω την συνδρομή σας.
Μην τρομάζετε, όχι οικονομική. Ντάξει, αν θέλει κανείς να δώσει το κάτι τις του δεν θα πω όχι. Όχι τίποτα άλλο, για να μην τον προσβάλω.
Αυτό που θέλω είναι η υπογραφή σας. Απαιτώ εδώ και τώρα να ανοίξει το Spazits.
Άμα δεν ανοίξει οσονούπω, εγώ δεν ξαναγράφω λέξη (όχι που βαριέμαι και έψαχνα δικαιολογία, καμία σχέση). Θα το κλείσω το ρημάδι αν δεν ξαναδώ το τρίο spazits να ανοίγει τις πόρτες του στο ευρύ κοινό. Θα φωνάξω την εφορία (σιγά μην τρέχω εγώ στα πόδια τους) και θα τους παραδώσω τα βλοκ παροχής υπηρεσιών.
Οπόταν, το Θεριό σιγεί, μέχρις της επανίδρυσης του ανωτέρω. Μετά απ' αυτό, ή που θα ξαναγράφτσω (για να μπορέσει να αποκατασταθεί η ισορροπία του σύμπαντος), ή που θα βρω άλλο πάτημα για να συνεχίσω την ρεμπελιά.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Υ.Γ. Ourtata!