Ψάχνομαι...

Το ομολογώ.
Έρχονται στιγμές που με πιάνει κι εμένα κρίση προσωπικότητας. Ναι, ναι, όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, έρχονται ώρες που κι εμείς οι τέλειοι αμφιβάλλουμε για τον μοναδικό εαυτό μας. Θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν. Ε, είναι. Τι να κάνουμε τώρα; Είναι.
Και πώς εκδηλώνονται αυτές οι κρίσεις, θα με ρωτήσετε. Ποικιλοτρόπως, θα έρθω να σας απαντήσω.
Καταρχήν ξεκινούν με απολογισμό. Τι ήθελα να κάνω και τι τελικά έκανα. Μη σας πω ψέματα, συνήθως το ταμείο βγαίνει μείον. Πώς τα καταφέρνω πάντα έτσι δεν ξέρω (θα είναι φαίνεται κι αυτό ένα από τα απειράριθμα ταλέντα μου).
Μετά αρχίζω και αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος και τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Άγνωστο γιατί, δεν βρίσκω ποτέ μου κανένα λάθος στις πράξεις μου. Άρα; Κάποιος άλλος φταίει, οποιοσδήποτε άλλος (αδιακρίτως που λένε) εκτός από την αφεντιά μου.
Οπότε πιάνω να ρίχνω ευθύνες (από μέσα μου) δεξιά κι αριστερά. Ώσπου πέφτει το τετραπέρατο μάτι μου επάνω στο ρητό που έχω καρφιτσωμένο στον πίνακα ανακοινώσεων στο δωμάτιό μου (γιατί σας κάνει εντύπωση; μπορεί να έχω να κάνω κάποια βαρυσήμαντη ανακοίνωση στην πάρτη μου) και λέει : δεν φταίει ο καθρέφτης, το πρόσωπό σου φταίει.
Και σε τί φταίει παρακαλώ η ωραία μου η φάτσα; Α πα πα, αυτό το έβγαλε η Χιονάτη βρε, για να σπάσει τα νεύρα της μητριάς της. Σε 'μένα δεν βρίσκει καμία, μα καμία εφαρμογή. Άλλωστε μετά βλέπω και το άλλο ρητό που έχω και λέει "φοβάται ο Γιάννης το Θεριό και το Θεριό το Γιάννη" και όσο να πεις ξεθαρρεύω κομμάτι.

Δε βαριέσαι, θα μου περάσει...

Υ.Γ. Καλέ μην ανησυχείτε, θα επανέλθω γρήγορα!

Ματιάζομαι...

Κι όμως συνέβη. Αρρώστησα.
Ποια, εγώ! Που καυχιόμουν για το σιδερένιο σκαρί μου, να αρρωστήσω ωσάν να ήμουν κι εγώ μια κοινή θνητή. Γι' αυτό λένε μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες (εγώ αυτό πάντα το εφάρμοζα, αλλά για να φάω την ενισχυμένη μπουκιά, όχι τίποτις άλλο).
Επιστημονικώς δεν εξηγείται. Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που κλωνίζεται η αξιοζήλευτη υγεία μου εν μέσω εργάσιμης εβδομάδος. Τουτέστιν δεν υπάρχει ιστορικό καταγεγραμμένο στα πρακτικά.
Άρα; Μια μονάχα είναι η λογική εξήγηση, και φαντάζομαι την καταλάβατε όλοι.
Με ματιάξανε.
Ήταν επόμενο. Τέτοια εξυπνάδα, τέτοια τσαχπινιά, τέτοια ομορφάδα, τόσα προσόντα τέλος πάντων, ήταν δυνατόν να μην ξεσηκώσουν αρνητική ενέργεια;
Αχ, και τον είδα εγώ προχτέ εκείνον τον γαλανομάτη στο φορείο του λαού που με έκοβε, αλλά δεν έδωσα βάση. Φαντάστηκα η αφελής ότι το έκανε επειδή μου είχε κοπεί η σαγιονάρα και κυκλοφορούσα μονοσάνδαλη. Κι όμως, αυτός στην πραγματικότητα είχε βαλθεί να με βασκάνει.
Τι κακός που είναι ο κόσμος...

Υ.Γ. Το σκόρδο πότε μπορώ να το βγάλω από τον κόρφο μου; Έχει και ντάλα και είναι ενοχλητικό όσον να πεις...

Αρρωσταίνω...

Από μικρό παιδί το είχα αυτό το πρόβλημα.
Τώρα που μεγάλωσα και γίναμε φίλοι θα σας το πω. Δεν αρρωσταίνω ποτέ. Δηλαδή, για να ακριβολογήσω, δεν αρρωσταίνω ποτέ όταν πρέπει.
Από τα προνήπια φάνηκε το κακό. Όλα τα παιδάκια σημειώνανε τακτικές απουσίες λόγω διαφόρων παιδικών επιδημιών ούτως ειπείν, αλλά εγώ εκεί. Κυρία. Δεν έλεγα να λείψω ούτε μία μέρα, έτσι για να έχω τα το λέω στα εγγόνια μου. Σίδερο σας λέω, δεν λύγιζα με τίποτα!
Ξέρω, θα βιαστείτε να μου πείτε ότι μπορούσα άνετα να το παίξω άρρωστη για να χάσω μάθημα. Τί μικροί που είστε... Σάματις δεν έκανα τις αμέτρητες απόπειρες νομίζετε; Αλλά τί να το κάνεις, εμένα ο γιατρός μου δεν ήταν ο Παπαμιχαήλ, με έδινε αμέσως στους γονείς μου, ο καταραμένος! Θα με πείτε δεν του έκανα κι εγώ τα γλυκά μάτια. Α, όλα κι όλα, έχω αρχές εγώ.
Άμα ήταν όμως για καμιά εκδρομή, κανένα πανηγύρι, τότε ναι. Κρύωνα, γριπιαζόμουνα, όλα τότε τα πάθαινα, την ατυχία μου!
Έτσι και τώρα. Όλες οι ασθένειες θυμούνται να με επισκεφθούν μόνο όταν δεν χρειάζεται. Όταν είναι να πάω διακοπές, να πάω κάπου να διασκεδάσω, όταν θέλω να κάνω κάτι ευχάριστο βρε αδερφέ, τότε κρεββατώνομαι η καψερή.
Όταν όμως είναι να πάω στη δουλειά, τότε τίποτα, περδίκι η δικιά σας (που λέει ο λόγος δικιά σας, εγώ ανήκω σε όλη την ανθρωπότητα, δεν είμαι ιδιοκτησία σας).

Αχ, βαχ...

Υ.Γ. Μήπως έχετε υπόψιν σας κανέναν ντόκτορ να μου δώσει μια αναρρωτικούλα τόση δα;

Απαγγέλω...

Η Γιουροβίζιον θέμα τρανό
όποιος το αρνείται, να στρίβει από 'δω
χαρήκαμε όλοι ωσάν τα παιδιά
που βγήκαμε πρώτοι απ' τη θέση εννιά

Τώρα τελείωσε και είναι κρίμα
που όλοι γκρινιάζουνε για το χρήμα
πόσο μικρόψυχοι είναι πια
θα τους τραβήξω τα αυτιά

Του χρόνου πάλι σας το λέω
πρώτοι θα ρθουμε και θα κλαίω
και το δηλώνω εδώ και τώρα
θα δώσω αγώνα για τη χώρα

Ε ναι λοιπόν θα το δεχτώ
τους στίχους να τους γράψω εγώ
κι όλοι θα με χειροκροτάτε
ολημερίς θα με τιμάτε

Μια ποιήτρια μεγάλη
δεν γνώρισε ο κόσμος άλλη
φτου μου να μη με αβασκάνω
ό,τι μπορώ για σας θα κάνω

Όποιος ψωνάρα θα με πει
θα τον εκάτσω στο σκαμνί
κι όταν θα φέρω το βραβείο
θα τον ξαπλώσουν σε φορείο

Υ.Γ. Πόσα ταλέντα έχω πια, φτου μου ξανα, φτου μου ξανα!

Ακούω...

Εχτέ πήγα για ψώνια.
Ψιλοπράματα, μη φανταστείτε, άλλωστε η οικονομική κατάσταση είναι γνωστή και δύσκολη, μην αρχίσουμε μ' αυτά τώρα, σας παρακαλώ πολύ, σήμερα έχω καλή διάθεση, μη μου τη χαλάσετε! Αμέσως τη γκρίνια πια!!
Εκεί λοιπόν που είχα επιδοθεί στο σορολόπ προκειμένου να κάνω την απαραίτητη έρευνα αγοράς (πώς, έτσι θα ακουμπήσω τα ζεστά μου λεφτουδάκια, σαν το πρόβατο;), εισήλθον σε ένα κατάστημα δια να αναρωτηθώ φωναχτώς περί της τιμής ενός προϊόντος.
Τί το 'θελα; Με άρχισε η ιδιοκτήτρια ένα μπίρι μπίρι, άλλο να σας το λέω κι άλλο να το ακούτε. Βρε όλα της τα προβλήματα τα έμαθα, όλα με το σι και με το νίγμα.
Λέω μέσα μου "λέγε εσύ, λέγε, θα τα βγάλω εγώ στο μπλογκ μετά με το ονοματεπώνυμό σου να σε κάνω ρόμπα".
Και είπε αυτή, είπε, ώσπου στο τέλος της ανακοίνωσα την άνωθι εσωτερική μου σκέψη. Με λέει λοιπόν η κυρία:
- Τι 'ν' το μπλογκ;
- Δεν μπορώ να σε πω λεπτομέρειες, αλλά είν' ωραίο πράμα.
- Και τι θα γίνει άμα βγάλεις τ' άπλυτα μου εκεί;
- Θα τα μάθει όλη η χώρα, άλλωστε το δικό μου το μπλογκ έχει αναγνωσιμότητα μεγαλύτερη από "ΤΟ ΒΗΜΑ online".
- Βάι βάι! Πώς θα γίνει βρε κοπελούδα μ' να το αποφύγουμε αυτό;
- Ε, ξέρω και 'γω, πώς να γίνει. Θα βρούμε έναν τρόπο, τί είμαι εγώ, καμιά εκβιάστρια;
Και με τα πολλά με τα λίγα σήκωσα το μισό μαγαζί έναντι του συμβολικού ποσού των 100 δραχμών (κι έλεγα πως δεν θα κατάφερνα να το ξεφορτωθώ ποτέ αυτό το ρημαδοκέρμα που μου είχε ξεμείνει).

Αλλά λέω βρε παιδί μου, δεν πάει καλά ο κόσμος. Πού με είδε, πού με ξέρει, άρχισε να με βγάζει τα σώψυχά της. Κι άμα ήμαν καμιά ξεδιάντροπη και το εκμεταλλευόμουν;

Υ.Γ. Στους πολύ φίλους μπορώ να αποκαλύψω την διεύθυνση του μαγαζιού, έναντι ενός συμβολικού ποσού φυσικά...

Θέλω...

Θέλω να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πουν κάτι καλό.
Κάτι ευχάριστο βρε αδερφέ, ο,τιδήποτε!
Ας πούμε να είναι ο άντρας τον ονείρων μου να μου εξομολογηθεί τον αθεράπευτο έρωτά του (μα τί τους κάνω πια και τους μαγεύω;).
Ή να μου προτείνουν την δουλειά των ονείρων μου σε ένα εξαιρετικό περιβάλλον, με αμύθητες αποδοχές και με τους όρους που θα θέσω εγώ (ή είσαι το νούμερο ένα στην αγορά εργασίας, ή δεν είσαι).
Να μου πουν ότι κέρδισα ένα ταξίδι για όσες μέρες θέλω, όπου θέλω, με όποιον θέλω, όποτε θέλω (αν θέλω, δεν μπορώ την καταπίεση!).
Να είναι από μια τράπεζα και να μου πουν ότι μου διαθέτουν ένα ποσό εν λευκώ να βγω στην αγορά και να το κάνω ντούγιες (έτσι, επειδή έχω ωραία μάτια).
Ή, ξέρω κι εγώ, (ας προσγειωθώ και λίγο για να μη με λέτε ότι έχουν πάρει τα μυαλά μου αέρα) να είναι απλά ένας φίλος που έχω να μιλήσω καιρό και να πάρει έτσι, να δει τι κάνω.
Κάτι βρε παιδί μου, κάτι...

Αλλά δεν χτυπάει το άτιμο!

Υ.Γ. Μου τη δίνει που μόλις είδατε τον τίτλο πήγε το μυαλό σας στην ΤΙΜ!

Τραμπα-τραμπαλίζομαι...

Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι (διότι είμαι γάτα εγώ), δεν έγινα και πολύ αντιληπτή στο προηγούμενο κειμενάκι, πράγμα διόλου περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι ούτε εγώ η ίδια δεν αντιλαμβανόμουν τι ακριβώς είχα αντιληφθεί.
Ήταν μια στιγμή παροξυσμού, από αυτές που εγώ θεωρώ ότι έχω συλλάβει κάτι μεγαλειώδες και οι υπόλοιποι θεωρούν ότι πρέπει να με συλλάβουν οι ειδικές δυνάμεις.
Σημειωτέον όμως ότι πήγα στον γιατρό σήμερα να πει κι αυτός μια γνώμη ως επιστήμων που έβγαλε ρόζους ο απαυτός του να μελετάει τα βιβλία, και είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι μου υποσχέθηκε πως θα μελετήσει την σχετική βιβλιογραφία και θα επανέλθει με διάγνωση (ελπίζω μόνο να μην το καθυστερήσει και έχουμε και δεύτερο κρούσμα).

Με το που γύρισα εν τω μεταξύ από τον ντόκτορ, είχα χωρίς ιδιαίτερο λόγο μια διάθεση εξαιρετικά μινόρε.
Μου έφταιγε ο κόσμος όλος, οι πάντες και τα πάντα (εκτός από εσάς, μπορώ να σας θυμώσω εσάς βρε;). Τα είχα βάλει με Θεούς και δαίμονες, αισθανόμουν να έχω μπουχτίσει ως εκεί που δεν παίρνει και ήθελα να αλλάξω ζωή, δουλειά, διεύθυνση, συνήθειες, αριθμό τηλεφώνου, μάρκα τσιγάρων, ύψος και χρώμα μαλλιών με μία κίνηση (κι αυτά σε πρώτη φάση, τα χοντρά τα είχα αφήσει για τη συνέχεια). Όλα μαύρα κι άραχνα ωσάν την καλιακούδα (καλέ, πάντα αναρωτιόμουνα, τι είναι η καλιακούδα;).
Μέχρι που έγινε έναν κλικ στον εγκέφαλο μο, επίσης χωρίς ιδιαίτερο λόγο, και το πράγμα γύρισε. Όλα έμοιαζαν ιδανικά, το συννεφάκι που έκατσε πάνω από το κεφάλι μου το πρωί έφυγε και κίνησε για άλλο κεφάλι (μακριά απ’ το δικό μου κι όπου θέλει ας είναι).
Περίεργο δεν είναι όταν συμβαίνει αυτό; Αλλά τι σου είναι η ζωή, μια τραμπάλα είναι, μια σε ανεβάζει, μια σε κατεβάζει (είχα δεν είχα φιλοσόφησα πάλι η αθεόφοβη).
Όχι τίποτα άλλο, αν μιλήσεις σε έναν άνθρωπο την ίδια μέρα και εισπράξει και τις δύο φάσεις κινδυνεύεις να παραξηγηθείς και να σε πάρουν για τρελό (αυτό δεν ισχύει για μένα βέβαια, όλοι ξέρουν τι γνωστικό άτομο είμαι, ωσονούπω θα το βεβαιώσει και η ιατρική επιστήμη).

Υ.Γ. Λέτε να γίνω πολύ ρεζίλι άμα πάω στο πάλκο να παίτσω τλαμπάλα με τα άλλα παιζάκια τώλα που την ανέφελα και ξεσηκώσηκα;

Φιλοσοφώ…

Κακά τα ψέματα.
Άλλα μάτια έχει ο λαγός, άλλα η κουκουβάγια. Άλλο Λοζάνη, άλλο Κοζάνη. Άλλο Χαλκιδική, άλλο Χαλκίδα. Πώς να το κάνουμε τώρα, υπάρχει διαφορά.
Αλλά αυτό δεν είναι κακό (η διευκρίνιση προς αποφυγή παρεξηγήσεων με λαγούς, κουκουβάγιες, Λοζανίτες, Κοζανίτες, Χαλκιδικιώτες και Χαλκιδιώτες). Κακό είναι να μην θέλουμε να το δεχτούμε.
Ίσως από τον πρόλογο να μην καταλάβατε ακριβώς πού το πάω. Δεν λέω ότι είστε χαζοί (για όνομα του Θεού, να πέσει ο κεραυνός να με κάψει αν πω εγώ τέτοιο πράγμα). Απλά είναι λογικό να είστε ολίγον στο σκοτάδι, καθώς έκανα κομματάκι αινιγματική εισαγωγή ένεκα που έχω μυστήρια διάθεση σήμερα, άγνωστο γιατί (ε που να βρω κυριακάτικα γιατρό, θα πάω αύριο πρωί – πρωί, σας το υπόσχομαι).
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κάνουν καλό, υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να κάνουν κακό. Ορθόν; Η κάθε κατηγορία παίζει το ρόλο της. Αν καταφέρουμε να το δεχτούμε αυτό και να μάθουμε να το ρεγουλάρουμε, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Εννοώ, ότι το ιδανικό είναι να κάνουμε το κακό να μας παίρνει ξώφαλτσα, το καλό να έρχεται να ριζώνει. Έχει το νόημά του και το ένα και το άλλο.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα (εγώ και ο Αίσωπος); Έλα ντε!
Άντε καλέ, πλάκα σας έκανα, ξέρω και παραξέρω. Αλλά θα το είπω μεταφορικά, ας όψεται γιατί η φιλοσοφική ορμή που με χαρακτηρίζει τη μέρα ταύτη.
Το χειμώνα τρώμε παγωτό; Μπα. Γιατί; Γιατί δεν ζεσταινόμαστε. Όταν όμως έρχεται το καλοκαίρι και αρχίζομε και βράζομε, τότε έρχεται το παγωτάκι και κάνει τη δουλειά του και δροσίζει το μέσα μας. Δεν ξέρω αν έγινα αντιληπτή…

Υ.Γ. Α στο καλό μου, τώρα θέλω παγωτό, θέλω παγωτό, θέλω παγωτό!!!!

Ενίσταμαι...

Αχου καλέ!
Θα γίνει λέει συνάντηση των μπλόγκερς στην πατρίδα.
Αχ τι ωραία!
Άμα γινόνταν και μέσα στο κέντρο τί ακόμα πιο ωραία!
Πού να κουβαλιέσαι τώρα στην Περαία; Ε; Με λέτε;;; Τί ρατσισμός είναι αυτός; Όσοι δεν έχουμε ρόδα να πάμε να πνιγούμε δηλαδή; Ε; Κανείς δε νοιάζεται για εμάς τα φτωχά παιζάκια;
Κι άντε και κάναμε το ταξίδι και ήρθαμε με το φορείο του λαού (που να μην πω πόση ώρα κάνει και απογοητεύσω τους ανυποψίαστους), πώς θα γυρίσουμε; Ε; Θα δώσουμε μια περιουσία στους ταρίφες; Δεν ξέρω εγώ να τα φάω αλλού τα ωραία μου λεφτουδάκια, να κάνω μια επένδυση βρε αδερφέ, να αυγατίσω την προίκα μου, κορίτσι της παντρειάς είμαι!
Α πα πα, έπρεπε να γίνει στο κέντρο, έπρεπε!
Δεν ξέρω, δεν ξέρω, καταγγέλω την οργανωτική επιτροπή και κάνω εξώδικο, μήνυση, αγωγή και έφεση ταυτόχρονα. Νισάφι πια!

Υ.Γ. Τι σύγχιση πάλι κι αυτή Παρασκευιάτικα, ξυνό θα μου βγεί τώρα το σου κου!

Επανέρχομαι...

Εντάξει, ζω ακόμα.
Σεισμός δεύτερος δεν παρατηρήθηκε, οπότε ξεπέρασα ταχέως την κατάσταση πανικού στην οποία είχα προκαταβολικώς περιέλθει.
Τσάμπα το σοκ, τσάμπα και που εκδηλώθηκα και τώρα θα λέτε όλοι ότι είμαι μια δειλή και μισή.
Κι όμως, πιο γενναία γυναίκα από 'μενα δεν έχει, αλήθεια σας το λέω! Σιγά τώρα, μην με πτοούσε ένα ταρακουνηματάκι τόσο δα. Όλος ο κόσμος έχει να το λέει δα για το θάρρος το δικό μου, ωσάν άλλη αμαζόνα είμαι πάντα αγέρωχη και ατρόμητη.
Επειδή το έπαιξα λίγο κι εγώ μια φορά ότι τα χρειάστηκα; Βρε έτσι τα είπα, για να μην αισθάνεστε κομπλεξαρισμένοι και νομίζετε ότι μόνο εσείς φοβάστε ενώ οι άλλοι είναι ήρεμοι.
Τί, πιστέψατε στα σοβαρά ότι βγήκα εκτός ελέγχου; Μα, ελάτε τώρα, ντιπ καχύποπτοι δεν είστε πια;!

Υ.Γ. Σας αφήνω τώρα, γιατί πιάστηκα τόση ώρα να γράφω κάτω από το δοκάρι της πόρτας.

Φρικάρω...

Παιδιά, παιδιά!
Μόλις πριν λίγο έγινε σεισμός στη Σαλονίκη!
Παιδιά, παιδιά!
Δεν θα σας το κρύψω, στο παρά τσαφ το γλύτωσα το λιποθυμικό σοκ από την τρομάρα μου. Αχ, και τον τρέμω τον σεισμό!
Όχι, δεν φέρνω τον πανικό, αλλά τί θα γίνει αν γίνει κι άλλος, κι είναι πολύ δυνατός, και γκρεμιστούν όλα, και με πλακώσει κανένα χτήριο, και δεν με βρίσκουν τα σωστικά συνεργεία, και χαθώ έτσι άδοξα στην απαρχή μιας ένδοξης, παγκοσμίου εμβέλειας, αξιοζήλευτης λογοτεχνικής καριέρας;
Αχού και το ξέρω εγώ γιατί, με τιμωρεί ο καλός Θεούλης επειδή δεν μοιράστηκα μαζί σας το κλειδί της επιτυχίας, γι' αυτό έγινε ο ρημαδοσεισμός, εγώ τον προκάλεσα!
Μπριτς όμως, που θα δειλιάσω τελευταία στιγμή και θα το ξεράσω! Θα το πάρω μαζί μου κάτω από τα συντρίμια, να θαφτεί για πάντα στην αιωνιότητα.

Υ.Γ. Θέλω να ξέρετε, ότι σας αγαπούσα όλους! Κλαψ!

Πετυχαίνω…

Εντάξει λοιπόν! Με πείσατε. Θα σας το ομολογήσω.
Έχω βρει το μυστικό της επιτυχίας.
Αυτό που θα με κατατάξει αυτόματα στην κορυφή των μπεστ σέλλερ με διαφορά ετών φωτός από το δεύτερο (τριψήφια τον αριθμό παρακαλώ).
Κανονικά βέβαια, μάλλον θα έπρεπε να το κρατήσω για Ι.Χ., αλλά ας όψεται ο αλτρουισμός που με διακρίνει και δεν μου επιτρέπει να το κάνω (θα χάσω τον ύπνο μου σας λέω, δεν θα μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ).
Έτσι, θα το μοιραστώ μαζί σας, σαν το υπ’ αριθμόν δύο δώρο μου προς την ανθρωπότητα (ο υπ’ αριθμός ένας ήταν η γέννησίς μου, όπως αντιλαμβάνεστε).
Κι όμως βρε, είναι τόσο απλό που θα μπορούσατε να το καταλάβετε κι από μονάχοι σας, χωρίς να χρειαστεί να υποχρεωθείτε σε μένα.
Εγώ στην τελική, σήμερα καλή - αύριο μπορεί να με πιάσει το τζαναμπέτικό μου και να σας το χτυπήσω. Πού με ξέρετε τι σόι πράμα είμαι; Κακά τα ψέματα, την μπαμπέσα εποχή ταύτη ούτε την μάνα σου δεν μπορείς να εμπιστευτείς (όχι μαμά, έτσι το λέω, για τους άλλους, εννοείται ότι για μένα δεν ισχύει).
Από την άλλη, καλό είναι να σας έχω υποχρεωμένους, να έχω να λαβαίνω ανταλλάγματα σε μια δύσκολη ώρα.
Οπόταν θα σας το πω, πάει και τέλεψε.
Το κλειδί λοιπόν, είναι να ?*&^%*(*&*^!

Υ.Γ. Τώρα, συγνώμη δηλαδή, μεταξύ μας… Για τί με περάσατε, για κανένα κορόιδο;

Σωπαίνω...

Γνωρίζω ότι έχετε πέσει σε βαθιά μελαγχολία.
Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού έχω να γράψω αρκετές ομολογουμένως ώρες (μην σας πω κοντά δύο μέρες και επιδεινώσω την κατάστασή σας στα καλά καθούμενα).
Ωστόσο, με λύπη μου το ομολογώ, δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Έπρεπε να φανώ συνεπής στο προηγούμενο κείμενό μου, στο οποίο διατυμπάνιζα με σθένος ότι πρέπει να μιλάμε μόνο όταν έχουμε κάτι να πούμε.
Δια τούτον λοιπόν τον λόγο η στοιχειώδης ευθιξία μου επέβαλλε να σωπάσω, ούτως ώστε να βάλω έτσι μια προληπτική τρικλοποδιά στους κακεντρεχείς που θα βιαζόντουσαν να μου πουν «δάσκαλε που δίδασκες, και νόμους δεν εκράτεις».
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει ουδόλως για την περίπτωσή μου, καθόσον δεν τυγχάνω δασκάλα (ας όψεται που όταν συμπληρώναμε μηχανογραφικά εμένα ξεχάσανε να μου πούνε ότι δεν έπρεπε να αντιγράψω από τον διπλανό μου), οπότε ποιον στην ευχή να διδάξω, το χρυσόψαρο που δεν έχω;
Έτσι λοιπόν τήρησα αυτή την σιγή, την οποία θα παρατείνω συνειδητά λίγο ακόμη, όχι τίποτα άλλο, για να αντιληφθείτε και την αξία μου όταν αποφασίσω να μιλήσω.

Υ.Γ. Για να μην μου πέσετε όμως στα σκληρά αντικαταθλιπτικά σας ενημερώνω εντίμως ότι δεν τίθεται λόγος ανησυχίας, θα ξαναρχίσω να μιλάω σύντομα και μήτε που θα ξανασταματήσω ποτές!

Μιλάω...

Είμαι της γνώμης, ότι πρέπει κανείς να μιλάει όταν έχει κάτι να πει. Μόνο. Έτσι πιστεύω εγώ δηλαδή, μπορεί να κάνω και λάθος (αν και δεν το νομίζω, γιατί θα σας την πω την αμαρτία μου, εγώ λάθη δεν κάνω ποτέ μου).
Κακά τα ψέματα, όταν ανοίγουμε το στόμα μας χωρίς να ξέρουμε από πριν για ποιον ακριβώς λόγο το κάνουμε, τις περισσότερες φορές το μετανιώνουμε. Και ένας καλός λόγος δεν είναι μόνο το να πεις μια σοφία (α όχι, αυτά θα σας τα πούνε οι κουλτουριάρηδες, εγώ δε θα σας τα πω).
Μπορούμε ας πούμε να ανοίξουμε το στοματάκι μας για να φάμε. Γιατί, υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή πιο ωραία από το φαγητό; Όχι, μετρήστε τα άμα θέλετε, πάω στοίχημα ότι μέσα στα πρώτα πέντε που θα σας έρθουν στο μυαλό το ένα θα είναι η μάσα (άλλο αν έχουμε τύψεις μετά, δεν μας ενδιαφέρει το μετά, η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα).
Ε, ύστερα, αφού φάμε, δεν πρέπει να περιποιηθούμε λίγο και την οδοντοστοιχία μας; Εντάξει, το ξέρω ότι είναι βαρετό, ειδικά όταν την έχουμε κάνει ταράτσα και δεν μπορούμε να κουνηθούμε, αλλά η υγιεινή είναι πολύ σημαντικό πράγμα και δεν πρέπει να την παραμελούμε. Σας παρακαλώ, ακούστε με καλά μου παιδιά. Αλλιώς πώς θα αποκτήσετε το ωραίο και αστραφτερό χαμόγελο που έχω εγώ (τι θα πει δεν το έχετε δει βρε, εγώ δεν πρωταγωνιστώ στην διαφήμιση της κολγκέιτ);
Μια άλλη ωραία πρόταση είναι να τραγουδήσουμε, αν και αυτό μάλλον το κάνουμε ήδη λίγο – πολύ όλοι, καθόσον αυτό το φέιμ στόρι έχει καταστρέψει πολύ κόσμο. Αλλά τουλάχιστον εκεί και να την πετάξεις την κοτσάνα, την ευθύνη την έχει ο στιχουργός και όχι εσύ αυτοπροσώπως.
Και για το τέλος, αφήνω το σοφό γνωμικό που λέει ότι η σιωπή είναι χρυσός, και μην ξεχνάτε ότι ο χρυσός είναι η πιο σίγουρη επένδυση (ξέρω τι σας λέω, είχα κάνει και σύμβουλος επενδύσεων ένα φεγγάρι).

Υ.Γ. Τι θα πει σας φαίνεται ότι γράφω τόση ώρα χωρίς να έχω κάτι να πω; Εγώ είπα να μην μιλάμε, όχι να μην γράφουμε…

Χαλαρώνω...

Άντε καλό Σαββατοκύριακο βρε!
Διότι την Παρασκευή, εγώ πάντα λέω καλό σ/κ από τις 12:01 το ξημέρωμα, έτσι για να το συνειδητοποιήσω και να περάσει η τελευταία αποφράς πιο εύκολα. Τώρα θα μου πείτε εσάς γιατί σας το λέω τέτοια ώρα. Ε να, λίγο πιάστηκα με τη δουλειά (μη με πληρώνουν και τελείως χαράμι) και τώρα απόκαμα. Δεν πειράζει όμως, κάλιο αργά παρά αργότερα.
Αχ τι ωραία, τι καλά, τελείωσαν οι χαζές καθημερινές και ήρθανε οι υπέροχες άλλες δύο (για τις οποίες τώρα που το σκέφτομαι δεν έχουμε άλλη λέξη πλην του ονόματός τους. Μα μηδέν ευρηματικότητα πια;) μέρες.
Δεν ξεύρω εσείς, εγώ πάντως σχέδια δεν κάνω ποτέ για το πώς θα περάσω. Το αφήνω στο φλου και το αυθόρμητο. Βρε αδερφέ, καταπιεζόμαστε που καταπιεζόμαστε Δευτέρα με Παρασκευή, θα κάτσω τώρα να σκάσω και για το γουικέντ; Δε σφάξανε! Οϊ, θα αυτοσχεδιάσω.
Θέλω να βγω έξω; Το κανονίζω επιτοπίως.
Θέλω να πάω εκδρομή; Το δησάκι μου στον ώμο και μην την είδατε.
Θέλω να βουλιάξω στον καναπέ και το ντι βι ντι; Μαγκιά μου, αυτό θα κάνω και θα το καυχιέμαι κιόλας.
Γενικώς, ουδεμία πίεση. Χαλαρά.

Υ.Γ. Όποιος τολμήσει να με επαναφέρει απότομα υπενθυμίζοντάς μου ότι έχει αρχίσει ήδη η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη Δευτέρα, θα τον καταραστώ (κι εμένα οι κατάρες μου πιάνουν).

Δουλεύω...

Ενθυμείστε που σας είχα πει ότι θα βάλω αγγελία για να βρω τύχη που να δουλεύει όχι όταν κοιμάμαι, αλλά όταν είμαι ξύπνια, έτσι;
Ε, πού να σας τα λέω. Είχε τόσο μεγάλη απήχηση, που δεν προλάβαινα να παίρνω βιογραφικά (αφού να φανταστείτε έβαλα και δεύτερη αγγελία για υπεύθυνο επιλογής προσωπικού, ώστε να μην αναγκαστώ να ασχοληθώ περαιτέρω με αυτή τη μπαναλιτέ διαδικασία).
Πάντως, από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στα περισσότερα από αυτά (γιατί είπαμε, μια ντάνα νααα - με το συμπάθειο - είναι), έμεινα κάπως απογοητευμένη.
Διαπίστωσα και εγώ αυτό που λένε όλοι οι διευθυνταί, ότι δηλαδή όλος ο κόσμος θέλει να ανέβει κατευθείαν στα ψηλά τα σκαλοπάτια. Κανείς δεν θέλει να ξεκινήσει από χαμηλά και σιγά - σιγά να πάρει την φυσιολογική διαδρομή προς την κορυφή.
Άμα όμως δεν κάνεις πρώτα λίγο τον γενικό σουρταφερτάριο, δυστυχώς δεν μπορείς να πας μπροστά, εξόν εάν διαθέτεις κάποιον να σε προωθήσει φερειπείν. Αλλά μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην μαγική χώρα όπου όλοι κατηγορούν τα μέσα, για να μην μπορούν να γκρινιάζουν αυτοί που έχουν τα έξω. Διότι όποιος δουλεύει κύριοι πάει μπροστά με την αξία του και μόνο με την αξία του.
Μα τι, να, δείτε εμένα για παράδειγμα (λαμπρό εννοείται). Ξεκίνησα από πολύ ασήμαντο πόστο, έκανα ότι μπορεί να βάνει ο νους σας (στα πλαίσια του ηθικού και του νομίμου πάντα πονηρόμυαλοι!) και τώρα έφτασα εδώ που έφτασα. Πού;
Δεν προλαβαίνω να σας πω, με φωνάζει ο προϊστάμενός μου, πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση, είπαμαι, είμαι επαγγελματίας εγώ.

Υ.Γ. Δεν θα αργήσω, να του γυαλίσω τα υποδήματα θέλει, επιστρέφω πάραυτα.

Κερδίζω...

Όποιος βιάζεται σκοντάφτει.
Γι' αυτό κι εγώ πηγαίνω πάντα με το πάσο μου, μαθητικό εννοείται (όποιος καρφώσει ότι έχω τελειώσει το σχολείο από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης τον καθάρισα).
Άλλωστε, όποιος σκοντάφτει και δεν πέφτει κερδίζει δύο βήματα.
Τώρα θα μου πείτε σιγά το έπαθλο, δύο βήματα. Εδώ ο Αθερίδης στον Εκατομμυριούχο δίνει κάθε μέρα χρήμα να φάνε κι οι όρνιθες. Μάλιστα, θα σας αποκαλύψω ότι σκέφτομαι εδώ και καιρό να πάω να παίξω, αλλά λέω να το αφήσω για το τέλος της σαιζόν, να μην τους τινάξω την μπάντα στον αέρα και τους το κλείσω το μαγαζί μεσοσαιζονιάτικα.
Καλέ αλήθεια, αφού όλες τις απαντήσεις τις ξέρω. Φταίω εγώ αν είμαι τέρας μορφώσεως (ναι, μόνο μορφώσεως); Δηλαδή τί να κάνω, να καταπιέσω τις γνώσεις μου για να μην αισθάνεστε εσείς κομπλεξικά; Α, όλα κι όλα, σας αγαπάω, σας εκτιμαώ, αλλά αυτό το χατήρι δεν σας το κάνω.
Τόσα χρόνια μπαινοβγαίνω στα κολλέγια (με δύο λ ή ένα;) συμμαθήτρια όλης της καλής κοινωνίας και ξεροσταλλιάζω (κι εδώ η ίδια απορία, με δύο λ ή ένα;) στις βιβλιοθήκες ωσάν καθως πρέπει λόγια, να μην το εκμεταλλευτώ (εδώ δεν έχω απορία, με δύο λ, είμαι σίγουρη - μα δεν σας είπα ότι μπαινόβγαινα παιδιόθεν στα κολ[λ]έγια;) ;
Ε, κι άμα κολλήσω πουθενά θα πάρω τηλέφωνο κανέναν φίλο μου, διότι όλη η αφρόκρεμα της κουλτούρας είναι φίλοι μου, να με βοηθήσει λιγάκι.

Υ.Γ. Όποιος θέλει να παραγγείλει αυτόγραφο από τον Αθερίδη να απευθυνθεί στην γραμματέα μου.

Κοιμάμαι...

Κοιμάσαι κι η τύχη σου δουλεύει.
Έτσι δε λένε; Έτσι λένε, αυτό ξέρω εγώ (κι εφόσον το ξέρω εγώ είναι νόμος, και τα σκυλιά δεμένα). Μήπως όμως γίνεται να το αλλάξουμε λιγάκι το πράγμα;
Τι εννοώ, εννοώ να δουλεύει η τύχη μου όταν είμαι ξύπνια. Αυτό μάλιστα, είναι κάτι. Γιατί να δουλεύει όταν εγώ κοιμάμαι τί να το κάνω; Μου προσφέρει εμένα τίποτα, καμιά υπηρεσία; Όχι, διότι όταν παραδίδομαι στην αγκαλιά του Μορφέα καρφάκι δε μου καίγεται τι κάνει όχι η τύχη μου, ο κόσμος ολάκερος (όλες τις υπόλοιπες ώρες ενδιαφέρομαι για τα κοινά σε βαθμό εξαιρετικά υψηλό, η διευκρίνιση για όποιους βιάστηκαν να με αποκαλέσουν παρτάκια).
Ενώ αν είναι να ξυπνάω και να ξαμολιέμαι για ντόλτσε βίτα την ώρα που με καλύπτει εκείνη στο πόστο μου, τότε ναι, μέσα. Κι όσο για το οικονομικό, εγώ είμαι χουβαρντού και το ξέρει όλη η οικουμένη (διαφώνησε κανείς;). Να δω τις αποδόσεις της και να συζητήσουμε το μισθολογικό σαν εργοδότης με εργαζόμενο.
Αυτό ήταν, τελείωσε. Το πήρα απόφαση, θα βάλω αγγελία στις εφημερίδες μέχρι να βρω την κατάλληλη υποψήφια.

Υ.Γ. Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις.

Χορεύω…

Νιώθω έντονα την ανάγκη να σας ομολογήσω κάτι.
Προχθές με παρασύρανε σε σκυλάδικο. Εμένα. Σε σκυλάδικο.
Δεν είναι που τα σνομπάρω, απλά δε μου ταιριάζουν, τι να κάνουμε. Τώρα θα μου πείτε αφού δεν σου ταιριάζουν γιατί πήγες. Ε, πήγα, να, λίγο που είχα πιει κομματάκι και είχαν πέσει οι αντιστάσεις μου, λίγο που είχε περάσει η ώρα και ήμουν εκτός τόπου και χρόνου γενικώς, λίγο που η παρέα με πίεσε και με απείλησαν ότι αν δεν πάω με τη θέλησή μου θα με απαγάγουν και θα ζητήσουν λύτρα για να με αφήσουν, πήγα (βασικά πιο πολύ μέτρησε το τελευταίο, αφού πάντα ένιωθα μέσα μου ότι οι δικοί μου σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα κάνουν το κορόιδο και δεν θα πληρώσουν λύτρα).
Ειλικρινά, πήγα με καλή διάθεση και είχα πάρει την βαρυσήμαντη απόφαση να καταπιέσω την σκωπτική μου φύση και να μην σχολιάσω κανέναν και τίποτα (όχι τίποτα άλλο, για να μην με πρήζουν οι υπόλοιποι ότι τους την σπάω).
Για την τύχη μου μπήκαμε στο μαγαζί την ώρα των ζεϊμπέκικων. Καταλαβαίνετε ότι η καταπίεση που τράβηξα ήταν άνευ προηγουμένου, οπότε θα βγάλω το άχτι μου τώρα.
Γιατί αυτός ο τύπος που χόρευε στο κομμάτι της πίστας που ήταν κοντά στο τραπέζι μας φορούσε γυαλιά ηλίου στο κεφάλι; Μην κάνουν κακό στην πιτυρίδα του οι υπεριώδεις ακτινοβολίες των φωτιστικών;
Γιατί κόντεψε να αφήσει ανάπηρη την μισή ορχήστρα (η άλλη μισή τον ήξερε προφανώς από άλλη φορά και έπαιζε πίσω από χαράκωμα), για να μας πείσει ότι μπορεί να κάνει ακροβατικές φιγούρες;
Γιατί γελούσε όταν γκάριζε «το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω;». Να γελάσουμε εμείς που θα γλιτώσουμε το καταλαβαίνω, αυτός;
Και για να μην τα πολυλογώ, γιατί δεν βγαίνει ένας νόμος που να απαγορεύει στους άσχετους να ξεφτιλίζουν αυτό τον χορό;
Σε ποιο υπουργείο πρέπει να απευθυνθώ γι’ αυτό το αίτημα; Μέχρι που αναλαμβάνω προσωπικά να γυρνάω περίπολο κάθε βράδυ να μαγκώνω τους παραβάτες.

Υ.Γ. Στο υπόλοιπο της βραδιάς δεν ξέρω τι έγινε, είχα φορέσει γουόκμαν και με πήρε ο ύπνος. Εγώ φταίω; Αφού οι άλλοι σηκωθήκανε να χορέψουνε, να τον άφηνα ολόκληρο καναπέ να πάει χαμένος;